หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ขันทองอยู่ในวังพอได้ข่าวว่าพระยาตากตีฝ่าทัพหนีออกไปได้ก็ดีใจมาก แต่พระยากำแหงกลับโมโหหาว่าพอจวนตัวก็ทำเช่นคนขี้ขลาดไม่มีผิด ขันทองติงว่า

“การหนีเป็นยุทธวิธีอย่างหนึ่งเจ้าค่ะ ในตำราพิชัยสงครามก็ยังมีกลศึกที่ใช้ในการหนีอยู่ไม่ใช่หรือ”

พระยากำแหงโต้ว่าหนีเพราะทำกลศึกกับหนีเพราะเอาตัวรอดจะเหมือนกันได้อย่างไร หลวงศรีมะโนราชแทรกขึ้นทันทีว่า ทุกคนก็ต้องรักชีวิตด้วยกันทั้งนั้น ตนก็เตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้ว ท่านเจ้าคุณคงไม่ดุด่าตนดอกนะ ขุนรักษ์เทวาถามว่าผู้ใดจะดุว่าคุณหลวงได้เล่า ประชดว่า

“คนที่กล้าทำกล้ารับ บอกจะหนีก็หนี ไม่ละอายว่ากินข้าวผู้ใดเช่นนี้ นับว่าหาได้ยากนัก”

พอดีขุนรักษ์เทวาเห็นแมงเม่าเดินมา ถามว่า ออกมาถึงฝ่ายหน้าทำกระไร แมงเม่าบอกว่ามาฟังข่าวพ่อเพราะคนของท่านเจ้าคุณกลับมาแล้ว พระยากำแหงหน้าเสียแก้เกี้ยวว่ากะว่าพรุ่งนี้จะไปบอกด้วยตัวเองแล้วอ้ำอึ้งบอกว่าคนของตนตามหาจนทั่วแล้วแต่ไม่เจอ เจอแต่ชาวบ้านบอกว่าเศรษฐีมิ่งถูกธนูยิงยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร แมงเม่าตกใจจะเป็นลม ขันทองรีบเข้าประคองไว้แต่แมงเม่าก็ตาลอยหมดสติไปแล้ว

แมงเม่าถูกนำตัวมานอนพักที่เตียงในเรือนคุณท้าวโสภา ขันทองยืนเฝ้าข้างเตียงในขณะที่พระยากำแหงเดินวนไปมาอย่างร้อนใจ บ่นว่าเมื่อไรหมอจะมาสักที เพราะแมงเม่าสลบไปนานแล้ว ขันทองบอกว่าแมงเม่าแค่สะเทือนใจประเดี๋ยวก็ฟื้น

เป้าบอกว่าหมอหลวงกำลังถวายการรักษาอยู่ คงอีกพักใหญ่ พระยากำแหงร้อนใจทนไม่ได้ผลุนผลันออกไปตามหมอคนอื่น เป้าตามไปด้วย

อึดใจเดียวแมงเม่าก็รู้สึกตัว ขันทองรีบปลอบว่า “ตั้งสติและฟังฉันให้ดีนะเจ้า เพลานี้เราได้ข่าวแค่ว่าพ่อเจ้าถูกยิงบาดเจ็บเท่านั้น เจ้าไม่ควรตีตนไปก่อนไข้แลควรมีความหวังว่าพ่อเจ้าปลอดภัยดีอยู่” แมงเม่าอยากออกไปตามหาพ่อ ขันทองหว่านล้อมว่า “อโยธยาเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า แลเจ้าอย่าคิดว่าภัยจะมาจากอังวะเท่านั้น ยามนี้คนไทด้วยกันเองก็อันตรายไม่น้อยไปกว่าอังวะ แล้วเจ้าจะออกไปได้อย่างไร”

แมงเม่าร้องไห้สะอึกสะอื้นทรมานใจนักที่ไม่สามารถช่วยพ่อได้ ขันทองจะลุกไปหยิบผ้ามาซับน้ำตาให้ แมงเม่าจับผ้าคาดเอวของขันทองไว้ไม่ให้ลุกขึ้น อ้อนวอนทั้งน้ำตา...

“อย่าไปเจ้าค่ะ ฉันไม่เหลือใครแล้ว พี่ม่วงก็ไปศึก พ่อ น้าชื่น พี่อิน แลคนอื่นก็ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง ฉันเหลือแต่คุณพระเท่านั้น” ขันทองสงสารแมงเม่าจับใจ ค่อยๆซับน้ำตาให้ ยิ้มอบอุ่น เอ่ยอ่อนโยนว่า

“ฉันหรือจะทิ้งเจ้า ต่อให้สิ้นชีวิต ฉันก็ไม่มีวันทิ้งเจ้าไปได้”

แมงเม่าร้องไห้สะอึกสะอื้น รู้ว่าเป็นคำปลอบโยนแต่ก็รู้สึกดีขึ้นมากมาย...

ooooooo