หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

เจ้าจอมเพ็ญขอให้รอเสร็จศึกแล้วค่อยมาคิดกัน จมื่นศรีสรรักษ์ชี้ให้เห็นว่าการที่อังวะไม่ยอมรับการเป็นเมืองขึ้นของอโยธยาก็ชัดเจนแล้วว่าคุณพี่ถูกหลอก ไม่มีกระไรที่เราต้องคิดอีกแล้ว

เจ้าจอมเพ็ญพยายามรั้งน้องชายไว้ จมื่นศรีสรรักษ์น้ำตาคลอคุกเข่าลงเอ่ยเสียงสะท้านสะเทือนใจว่า

“กระผมก็รักคุณพี่ ทั้งรักแลเคารพมากกว่าผู้ใดทั้งสิ้น แต่สิ่งที่คุณพี่กระทำนั้นมันเกินกว่ากระผมจะยอมรับได้ การรักษาเกียรติให้อโยธยาเป็นทางเดียวที่กระผมจะไถ่บาปให้กับตัวเองได้”

จมื่นศรีสรรักษ์ก้มกราบแทบเท้าเจ้าจอมเพ็ญเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าจอมยังพยายามยื้อขอว่า

“พี่ขอเจ้าอีกครั้ง ทำเพื่อพี่เพื่อตัวเอง อย่าไปเลย”

“ถึงกระผมจะเป็นคนเลว แต่กระผมก็เป็นคนไทขอรับ กระผมไม่ทรยศแผ่นดินเกิดเป็นอันขาด”

จมื่นศรีสรรักษ์ลุกขึ้นเดินจากไปทั้งน้ำตา เจ้าจอมมองตามน้องชายน้ำตาท่วม แล้วร้องไห้โฮคุกเข่าลงวางมือกับพื้นอย่างหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว

แม้ขันทองจะแค้นเจ้าจอมเพ็ญที่ฆ่าแม่ตน แต่เห็นสภาพของเจ้าจอมเพ็ญวันนี้แล้วก็อดสมเพชไม่ได้บอกแมงเม่าว่า สิ่งที่เจ้าจอมได้รับเพลานี้นับเป็นโทษานุโทษที่ฉันไม่จำเป็นต้องก่อกรรมเพิ่มเลย แมงเม่าบอกว่า

ออกพระคิดได้เช่นนี้ตนก็อนุโมทนาบุญด้วย แต่เมื่อขันทองทวงคำตอบว่าทำไมนับแต่วันนั้นจึงต้องหลบหน้าตนด้วย

“ฉันไม่รู้จะทำตัวอย่างไรเจ้าค่ะ ที่แล้วมาฉันคิดเสมอว่าออกพระเป็นขันที  ซึ่งไม่ต่างจากตัวฉันเท่าใดนัก แต่วันนี้...” ขันทองถามว่าแล้วไม่ดีรึที่ตนเป็นชาย  แมงเม่ายิ่งว้าวุ่นใจ “ฉัน...เอ่อ...อย่าให้ฉันตอบกระไรเลยนะเจ้าคะ ฉันตอบไม่ได้เจ้าค่ะ” พูดแล้วเดินหนีไปเลย ขันทองได้แต่ชะเง้อมองตามอย่างไม่เข้าใจ

จมื่นศรีสรรักษ์ขี่ม้านำทหารออกรบ ปลุกใจทหารว่า

“อังวะยกทัพมารุกรานเราก็ถือว่าเป็นไปตามธรรมเนียม ของการแสดงบุญญาบารมี แต่การไม่ยอมรับเป็นเมืองขึ้น ไม่เคยมีเช่นนี้มาก่อน พิสูจน์ให้เห็นว่าพวกมันข่มเหงเรานัก แล้วเลือดไทในกายพวกเอ็งจะยอมพวกมันอย่างนั้นรึ ไป ออกไปกับข้า แสดงให้เห็นว่าอโยธยาไม่เคย สิ้นคนกล้า”

จมื่นศรีสรรักษ์แววตามุ่งมั่น  ตายเป็นตายแต่ไม่ยอมหนีอีกแล้ว บรรดาทหารต่างโห่ร้องอย่างฮึกเหิม

“ฆ่ามัน บุกไปให้ถึงค่ายมันเลย”

จมื่นศรีสรรักษ์ตะโกนก้องขี่ม้าลุยไปจนทหารอังวะถอยร่น แต่แล้วจมื่นก็ถูกยิงที่หน้าอกตกจากหลังม้ากระนั้นก็ยังก็ยังพยายามจะหยิบดาบขึ้นสู้ แต่ถูกทหารอังวะกรูกันเข้ามารุมกระทืบจนกระอักเลือด ในที่สุดก็ตาเหลือกสิ้นใจตาย ส่วนทหารก็ตกใจแตกหนีไป ศพของจมื่นศรีสรรักษ์นอนตายอย่างโดดเดี่ยวในทุ่งโล่ง...