หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

พระยาตากมองทุกคนอย่างมั่นใจ ในที่สุดก็รวบรวมผู้คนได้สำเร็จ แล้วการทะลวงแนวปิดล้อมก็เริ่มขึ้นดังคำบรรยายที่ว่า...

“กลางดึกของวันที่ 3 มกราคม พุทธศักราช 2310 พระยาตากได้นำทหารประมาณ 500 คน ฝ่าวงล้อมของกองทัพอังวะหนีไปทางทิศตะวันออกได้สำเร็จ เป็นการเริ่มต้นการกอบกู้เอกราชในเวลาต่อมา และในคืนเดียวกับที่พระยาตากฝ่าวงล้อมนั้นเอง กระสุนปืนใหญ่ของอังวะก็ได้ตกลงมาในแหล่งชุมชน เป็นเหตุให้เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ขึ้น สร้างความเสียหายครั้งรุนแรงที่สุดครั้งหนึ่งนับแต่เกิดสงครามกับอังวะเป็นต้นมา”

ในวังกำลังโกลาหล ทหารวิ่งกันวุ่น บ้างหิ้วถังน้ำดับไฟ บ้างขนของหนีไฟ พระยากำแหงเห็นแมงเม่าก็รีบเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วงว่ามาที่นี่ทำไม แมงเม่าบอกว่าเป็นห่วงพ่อ ขอท่านเจ้าคุณออกไปหาพ่อได้ไหม ขันทองได้ยินรีบห้ามบอกว่าออกไปก็มีแต่ยิ่งทำให้ห่วงหน้าพะวงหลัง

แมงเม่าบอกว่าตนห่วงพ่อจะทำอย่างไรดี พระยากำแหงได้โอกาสบอกว่าอย่าห่วงเลย ตนจะให้ทหารไปที่เรือนหากเหลือบ่ากว่าแรงก็จะพามาที่นี่ก่อน แมงเม่าอ้อนวอนฝากท่านเจ้าคุณด้วย

พระยากำแหงยิ้มดีใจรีบทำคะแนนว่าแม่แมงเม่าวางใจเถิด แล้วเดินไปสั่งทหารให้ไปที่เรือนใหม่มิ่ง

“เพลาเช่นนี้ก็มีแต่ท่านเจ้าคุณที่พึ่งพาได้”

เป้าเอ่ยชื่นชม แมงเม่าพยักหน้าแต่ก็ยังอดกังวลใจไม่ได้ ขันทองหน้าเสียที่ตนอยากช่วยแมงเม่ามากแต่ก็ทำได้เพียงเท่านี้

ที่บ้านมิ่งกำลังวุ่นวายตกใจกลัวกันจนโกลาหลไปหมด ชื่นบอกอินให้ช่วยตนขนของหนีไฟ อินบอกว่าไม่มีอะไรมีค่าแล้วเพราะเราขนไปฝังดินหมดแล้ว

สุ่นเสนอให้หนีไปหาม่วงเพราะม่วงเคยสั่งไว้ว่าถ้าอยู่ไม่ได้ให้หนีไปอยู่กับตนที่ค่าย ผลเห็นด้วยและม่วงก็บอกทางหนีทีไล่ไว้หมดแล้ว ขณะที่มิ่งตัดสินใจจะหนีไปหาม่วงก็ถูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาปักที่หัวไหล่อย่างจัง มิ่งถึงกับทรุดไปทันที ขณะทุกคนกำลังตกใจนั่นเอง กล้าก็เดินยิ้มเหี้ยมเข้ามาสั่งลูกน้อง

“จับเป็นพวกมันกลับไป ข้าจะให้อ้ายม่วงมันตายทั้งเป็นให้สมแค้น”

ติ่นกับผลหยิบไม้คานและมีดพร้าต่อสู้กับลูกน้องกล้า อินก็คว้าไม้วิ่งเข้าไปจะตีกล้า แต่สุ่นกลับวิ่งไปอีกทาง ครู่เดียวสุ่นก็ถือไม้ติดไฟเข้าฟาดกล้าจนร้องลั่น สุ่นฟาดกล้าไปก็ตะโกนไป

“แม่อิน พาพ่อกับน้าชื่นหนีไปเร็ว”

สุ่นเอาไม้ติดไฟฟาดกล้าพลางก็มองอินที่พามิ่งและชื่นหนีไปจนเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงวิ่งตามไป แต่ก็ถูกกล้ากับลูกน้องไล่ตาม

พวกมิ่งวิ่งไปถึงริมคลองก็แก้เชือกเรือ มิ่งเป็นห่วงสุ่น ชื่นบอกว่าจะไปก็ต้องไปด้วยกัน อินบอกว่าพ่อเจ็บหนักรอไม่ได้หรอกตนจะไปช่วยสุ่นเอง แต่ถูกลูกน้องกล้าตามมาทัน ติ่นแก้เชือกเรือพลางร้องตะโกนให้รีบหนีไป ผลก็ตะโกนว่าตนจะต้านพวกมันไว้เอง พลางขว้างมีดพร้าใส่พวกมันจนหลบกันวุ่น