หนึ่งด้าวฟ้าเดียว
ตอนที่ 12
“กองทัพของจมื่นศรีสรรักษ์เป็นกองทัพสุดท้ายที่กรุงศรีอยุธยาส่งออกไปต่อสู้ หลังจากนั้นก็ไม่มีกองทัพใดถูกส่งออกไปอีกเลย” คำบรรยายสรุป
เจ้าจอมเพ็ญฟูมฟายกับศพของจมื่นศรีสรรักษ์ที่ถูกนำกลับวังว่า
“พี่ทำทุกอย่างไปก็ด้วยหวังให้เจ้าสุขสบาย เมื่อเจ้าด่วนจากพี่ไปเช่นนี้ แล้วพี่จะทำไปเพื่อใคร”
เจ้าจอมเพ็ญทะเลาะกับพระยาพลเทพว่าไม่ทำตามสัญญา พระยาพลเทพโทษว่าอังวะคืนคำแล้วจะให้ตนทำอย่างไร ใช่ว่าเจ้าจอมจะเสียหายฝ่ายเดียว แล้วโยนความผิดทั้งหมดมาให้ตนจะถูกหรือ เจ้าจอมชี้หน้าพระยาพลเทพอาฆาตว่า ขอให้จำคำพูดนี้ไว้ให้ดี สักวันตนจะให้ท่านเจ้าคุณชดใช้
เมื่อเจ้าจอมเพ็ญกลับไป พระยาพลเทพยิ้มเจ้าเล่ห์บอกขุนแผลงฤทธิ์ว่า
“ฉันก็รู้แล้วว่าสักวันต้องเป็นเช่นนี้ ช่างเถิดอย่างไรเสียนังผู้หญิงคนนี้ก็หมดประโยชน์แล้ว วันใดที่ฉันขึ้นครองอโยธยา ฉันจะเห็นแก่มันที่รับใช้ฉันมานาน เพียงส่งไปอยู่ไกลๆให้พ้นหูพ้นตา ไม่ฆ่าทิ้งก็แล้วกัน”
ooooooo
สิบกว่าวันต่อมา พระยาตากไปตั้งค่ายที่ระยอง มีชาวบ้านชายหญิงช่วยกันทำงานในค่ายอย่างเอาการเอางาน และทหารก็ฝึกซ้อมกันอย่างจริงจัง ทั้งเสบียงอาหารและกำลังพลเพิ่มขึ้นอย่างมาก
พระยาตากเห็นว่ากำลังเราเพิ่มมากขึ้นก็จริงหากจะคิดทำการใหญ่เห็นทีจะยังไม่พอ ระยองก็อยู่ได้ระยะหนึ่งแต่หากจะยึดเป็นที่มั่นก็ยังไม่มั่นคง พันหาญถามว่าแล้วท่านเจ้าคุณจะไปปักหลักที่ใดหรือ
“ข้อนี้ฉันต้องไตร่ตรองให้รอบคอบก่อน เพราะมันเกี่ยวกับแผนการที่จะกู้กรุงสืบไป”
ม่วงเสนอว่าเรื่องคนเราเกณฑ์คนมาเพิ่มดีหรือไม่ ละแวกนี้มีหมู่บ้านมาก หากให้ทหารไปเกณฑ์ผู้คนมาก็จะได้ไม่น้อย
พระยาตากสวนทันที “ไม่ได้ การเกณฑ์ผู้คนนั้นเป็นดาบสองคม หากเขาไม่เต็มใจก็จะพาลรบพุ่งไม่เต็มมือ ทำให้เสียมากกว่าได้ และในสมัยสมเด็จพระนารายณ์เป็นเจ้า อโยธยารุ่งเรืองยิ่งใหญ่ได้ก็ด้วยกองอาสาทั้งสิ้นหาใช่การเกณฑ์ผู้คนไม่”
ขณะนั้นเองมีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในค่าย ม่วงเห็นมิ่งปะปนมากับชาวบ้านก็พุ่งไปหาด้วยความดีใจเป็นที่สุด เมื่อทักทายทุกคนแล้ว ม่วงถามถึงสุ่น ติ่นบอกว่าสุ่นเสียสละตัวเองเพื่อช่วยพวกเราจากอ้ายกล้า มิ่งพูดอย่างรู้สึกผิดว่า เพราะตนเอาแต่รังเกียจแม่สุ่นจึงไม่เคยคิดจะดูแลปกป้อง แต่สุดท้ายถ้าไม่ได้แม่สุ่นช่วยเอาไว้ พ่อก็คงตายแล้ว
ม่วงเป็นห่วงสุ่นมาก ทุกคนมองม่วงอย่างสงสาร เห็นใจ
ooooooo
