มธุรสโลกันตร์

ไปป้ายผ้าปูที่นอนให้เหมือนมีระดู

แผนตบตาของพิกุลได้ผลเกินคาด ภูผาไม่ติดใจสงสัยเมื่อเห็นหลักฐานเป็นรอยเปื้อนเลือดบนผ้าปูที่นอนของเพชรน้ำผึ้ง หม่อมหลวงสาวโล่งอกมากแต่ไม่วายรู้สึกผิดที่พิกุลต้องเชือดไก่แต่เช้าเพื่อนำเลือดไก่มาให้ตน

ภูผาไม่ได้ใส่ใจเรื่องระดูของเพชรน้ำผึ้งมากนัก หลังจัดการความรู้สึกหงุดหงิดของตัวเองก็ไปสวดบริกรรมบูชาพญาเหล็กไหลในห้อง ก้องสมุนคู่ใจขอตามมานั่งดูด้วยและอดไม่ได้จะถามถึงที่มาของพญาเหล็กไหล

“ตอนนั้นข้ายังเด็ก ขาดพ่อครูไปก็เหมือนขาดที่พึ่ง หลังพ่อครูลอยเสียไม่นานก็มีหลวงพ่อพระคุณเจ้ารูปหนึ่งธุดงค์มาปักกลดอยู่ไม่ห่างจากชุมโจรนัก...”

เด็กชายภูผาเวลานั้นเห็นพระธุดงค์ก็ศรัทธาเข้าไปกราบไหว้ พลันย่ามพระที่วางข้างๆตัวของพระธุดงค์รูปนั้นก็สั่นจนผิดสังเกต พระธุดงค์ยังนิ่งสงบต่างจากเด็กชายภูผาที่ตาโต มองมาด้วยความสงสัย

“เอ่อ...ตัวอะไรอยู่ในย่ามครับหลวงพ่อ”

“ไม่ใช่สัตว์ดอก เขาเป็นเหล็กไหล”

ขาดคำของพระธุดงค์ก็เกิดฟ้าผ่าพุ่งไปที่ย่ามพระ แต่เหล็กไหลในย่ามพระก็แผลงอิทธิฤทธิ์กระโดดหลบและลอยมาวางตรงหน้าเด็กชายภูผา พระธุดงค์ยังคงนิ่งสงบแต่ไม่วายเอ่ยเสียงเรียบ

“เหตุนี้ไม่ปกติหนา พอเอ็งมาเขาก็แสดงอาการประหลาดดังนี้ เหล็กไหลมีชีวิตนะ เขาเลือกคนอยู่ด้วย ชะรอยคงอยากไปอยู่กับเอ็ง มีบุญผูกพันกันมา”

เด็กชายภูผาอึ้งมาก มองย่ามพระที่สั่นพั่บๆอีกครั้ง พระธุดงค์เห็นดังนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงมีเมตตา

“ไม่ต้องกลัว เอ็งลองจับให้ได้สิไอ้หนู”

ไม่ต้องรอนานเด็กชายภูผาก็จับย่ามพระใบนั้น เหล็กไหลหยุดสั่นและนิ่งสงบในมือทันที

“พญาสมิงเหล็กไหลเป็นของเอ็งแล้วไอ้หนู เอ็งนี่มีบุญนัก”

ภูผาดึงตัวเองจากอดีตเมื่อหลายปีก่อน จำได้ดีถึงคำสอนของพระธุดงค์ให้บูชาพญาเหล็กไหลด้วยน้ำผึ้งป่าแบบโบราณ เสือหนุ่มเจ้าของฉายาโรบินฮู้ดทำตามมาโดยตลอดไม่เคยขาด ก้องมองถ้วยน้ำผึ้งป่าบนแท่นบูชาทึ่งๆ

“เหล็กไหลกินน้ำผึ้ง...แปลกจริงๆ”

“ใช่ ท่านยังกำชับว่าถ้าข้าบูชาไม่ดีหรือทำตัวชั่วช้าเหล็กไหลจะหนีไป”

“ฉันถึงว่าพี่ผาชอบกินน้ำผึ้ง เพราะเลี้ยงเหล็กไหลมาแต่เด็กนี่เอง”

“ตอนเด็กๆข้าได้กลิ่นน้ำผึ้งหอมๆก็อดใจไม่ไหวเลยกินมาเรื่อย มันเป็นยาบำรุงด้วย”

พูดจบก็ขอลาน้ำผึ้งบนแท่นบูชามารินใส่จอกเล็กๆให้สมุนคู่ใจ

“ไหว้เสร็จแล้ว ลาแล้ว กินได้ ก้อง...ลองกินดูสิ”

“ไม่ล่ะพี่ ฉันไม่ชอบของหวาน น้ำผึ้งน่ะหวานจนแสบคอ”

“จอกนี้ไม่หวานหรอก”

ก้องตัดสินใจลองแล้วเบิกตาโต “เฮ้ยพี่! ทำไมจืดล่ะ”

“ก็น้ำผึ้งนี่ข้าไหว้เหล็กไหล เหล็กไหลกินความหวานไปหมดแล้ว”