มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 3
ภูผาหรือเสือผารู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องฆ่าปิดปากสมุนของผจงแต่เพื่อภารกิจใหญ่ที่รอคอยเขาจึงต้องทำ
หลังจัดการศพสมุนของผจง เสือหนุ่ม เจ้าของฉายาโรบินฮู้ดก็กลับหมู่บ้านทันเห็นภาพคุ้นเคยที่บ้านเสือผัน ลำเจียกกับผจงนั่งล้อมวงกินข้าวกับเสือผันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
แม้ภูผาจะได้ชื่อว่าเป็นลูกชายคนหนึ่งของเสือผัน แต่เขาไม่เคยได้รับความห่วงใยเหมือนที่ผจงได้ เขาเคยน้อยใจพ่อกับพี่ชาย กระทั่งวันหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนความจริงก็ถูกเปิดเผยโดยครูลอย
ภูผาจำวันนั้นได้ดี ครูลอยพาเด็กชายภูผาตัวน้อยไปเรียนหนังสือและฝึกทำสมาธิในป่าลึกเหมือนเคย กระทั่งเด็กชายสมาธิแตกเพราะเห็นภาพหลอนในหัว
“จิตเอ็งแตกซ่านอีกแล้วรึไอ้ผา”
“จ้ะพ่อครู ทุกครั้งที่นั่งสมาธิฉันได้ยินเสียงปืน...แล้วเห็นเด็ก...มันผุดขึ้นในหัวฉัน”
ครูลอยลอบถอนใจยาวก่อนตัดสินใจบอกความจริงบางส่วนกับลูกศิษย์ตัวน้อย
“เอ็งเป็นคนมีบุญนะไอ้ผา เอ็งมีญาณหยั่งรู้แม้ตอนนั้นเอ็งจะยังจำความไม่ได้”
“เด็กนั่นเป็นใคร”
“ตัวเอ็งเมื่อแรกเกิด”
“แล้วทำไมฉันไปอยู่ที่นั่นไม่ใช่ที่หมู่บ้านของเรา...ทำไมล่ะครู”
คำถามนั้นไม่มีคำตอบกระทั่งวาระสุดท้ายครูลอย เด็กชายภูผาจึงมีโอกาสรู้ความจริงอันน่าตกตะลึง
“ผา...ถึงเวลาที่ข้าต้องบอกความจริงกับเอ็ง เอ็งไม่ใช่ลูกของเสือผันและลำเจียก”
“แล้วพ่อแม่ฉันเป็นใคร พ่อเสือผันเอาฉันมาจากไหน”
“ข้าไม่รู้หรอก เสือผันเพียงคนเดียวที่รู้ชาติกำเนิดของเอ็ง”
ภาพการตายของครูลอยยังติดตา ภูผาหรือเสือผาดึงตัวเองจากอดีต มองไปทางบ้านเสือผันแล้วพึมพำ
“ข้าไม่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเอ็ง...ข้าไม่ใช่โจร!”
ooooooo
หลังจัดการความรู้สึกตัวเองภูผาก็กลับไปนอนอย่างสบายใจ จะมีห่วงก็ภาระหมาดๆอย่าง ม.ล.เพชรน้ำผึ้งที่หมั่นก่อเรื่องไม่เว้นวัน อย่างเช่นเช้านี้เธอก็ฉวยโอกาสตอนเขาหลับหนีออกจากบ้าน
ภูผาหรือเสือผาได้ยินเสียงฝีเท้าว่าที่เมียจึงแอบตามไปดักรอตรงทางออกจากหมู่บ้าน
เพชรน้ำผึ้งตกใจมากหวีดร้อง “ว้าย! มาได้ไง โผล่มายังกะผี”
“หน้าอย่างฉัน น้อยๆก็รุกขเทวดา”
“เมื่อกี้นายนอนหลับอยู่ในบ้านแล้วมาโผล่นี่ได้ไง”
“ได้ยินเสียงเท้าเธอเดินก็เลยตื่น ออกมาเห็นเธอย่องๆหลบๆ...จะไปไหน”
ภูผาถามเสียงเข้ม หม่อมหลวงสาวหน้าเจื่อน ใจเสียแต่ยังเลือกจะโกหก
“เอ่อ...ไปทำความรู้จักเพื่อนบ้าน พ่อฉันทำงานการทูตท่านเคยสอนว่าไปอยู่ไหนให้ผูกมิตร มิตรภาพและความจริงใจจะเป็นสายใยแห่งความสัมพันธ์ที่ดี ฉันคิดว่าไหนๆฉันต้องอยู่ที่นี่ก็ควรจะทำความรู้จักกับชาวโจร...เอ่อ...ชาวบ้าน”
พูดพลางหมุนตัวไปอีกทาง ภูผาตามไปดักหน้าดักคอเสียงเรียบ “ทางนี้ไม่มีบ้านคน”
