มธุรสโลกันตร์

เพชรน้ำผึ้งโต้ทันควัน สมทรงไม่รู้เรื่อง ได้ยินคำว่าอังกฤษก็ตื่นเต้น

“อังกิต...เมืองผู้ดี แป้งตรางูก็มาจากอังกิต”

กระเช้าหัวเสียมาก แหวลั่น “เอ็งอย่าไปหลงกลมัน อย่าว่าแต่แหวนเก๊เลย เจ้าหญิงเก๊ด้วยมากกว่า รูปร่างหน้าตาลักเพศ ชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิงแบบนี้”

พูดพลางกวาดตามองหัวจดเท้าด้วยสายตาหยาบคาย เพชรน้ำผึ้งทนไม่ไหวตอกไม่ไว้หน้า

“ชายไม่ใช่หญิงไม่เชิง...แต่พี่ผาก็อยากได้ฉันเป็นเมียจนตัวสั่น พี่ผาเร่งคืนเร่งวันอยากแต่งกับฉันแต่ฉันก็ยังไม่ยอมปลงใจเพราะสงสารผู้หญิงบางคนที่ได้ชื่อว่าเคยเป็นเมีย...เทียวง้อเท่าไหร่พี่ผาก็ไม่เอา!”

คำพูดแทงใจดำทำให้กระเช้าโกรธสุดขีด โผไป เอาเรื่องและตบตีโดยมีสมทรงเป็นลูกคู่เหมือนเคย เพชรน้ำผึ้งสู้ยิบตาและหวิดเสียท่าสองสาวหากพิกุลจะไม่โผล่มาช่วย

พิกุลควักมีดพกมาขู่ กระเช้าต้องยั้งมือ กระนั้นก็โวยวายใส่น้องสาว

“มันตบข้าทำร้ายข้า ข้าแค่ป้องกันตัว ข้าเป็นพี่เอ็ง เอ็งต้องฟังข้า!”

“ข้ายืนดูอยู่นานแล้ว ข้ารู้ข้าได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น รึอยากให้ข้าไปฟ้องแม่ลำเจียก”

ooooooo

คำขู่ของพิกุลได้ผลเกินคาด กระเช้ากับบรรดาลิ่วล้อไม่มีใครกล้าหือเพราะกลัวมนตร์ดำของลำเจียก พิกุลลอบถอนใจยาวแล้วพาเพชรน้ำผึ้งไปซักผ้าอีกมุมเงียบๆ หม่อมหลวงสาวซึ้งใจมากกระนั้นก็ไม่วายสงสัย

“เธอเป็นน้องกระเช้า เธอเป็นพวกเดียวกับพวกนั้น ทำไมถึงมาช่วยฉัน”

“ฉันไม่ชอบหมาหมู่”

“เธอใจดีจัง ตั้งแต่มาอยู่นี่ก็เห็นเธอนี่แหละที่จิตใจดี”

“ฉันไม่ใช่คนดีหรอก ฉันมาช่วยเพราะอยากได้ค่าจ้าง...ฉันช่วยเธอ เธอก็ต้องให้แหวนนั่นกับฉัน”

“เธออยากได้ ฉันจะให้เธอ”

เพชรน้ำผึ้งจะถอดแหวนให้แต่พิกุลไม่ยอมรับ

“ฉันยังไม่รับของจนกว่าจะเสร็จงาน”

พูดพลางก้มหน้าก้มตาซักผ้า เพชรน้ำผึ้งมัวอึ้งนิสัยอีกฝ่ายจนพิกุลต้องสะกิดเรียก

“ทำตามฉันสิ เธอคงไม่มีแหวนมากพอจะจ้างฉันอีก”

การซักผ้าครั้งแรกของเพชรน้ำผึ้งผ่านไปด้วยดี หม่อมหลวงสาวซึ้งน้ำใจพิกุลมากอยากมอบแหวนให้ด้วยความเต็มใจ กระทั่งแอบได้ยินพิกุลเถียงกับกระเช้าเวลาต่อมา

“เอ็งทำอย่างงี้หมายความว่าไงนังพิกุล”

“ไม่หมายความว่าไง ก็แค่รับจ้างทำงาน”