มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 3
เพชรน้ำผึ้งใจหล่นวูบ รู้แน่ว่าเขาจับได้แต่ยังทำมึนไม่รู้เรื่อง ภูผาหงุดหงิดมากโพล่งถามตรงๆ
“เธอจะหนีงั้นหรือ”
“ไม่ได้หนี”
“สาบานให้ออกลูกเป็นควายไหม”
“ฉันไม่สาบงสาบานอะไรทั้งนั้น พี่ไม่เชื่อฉัน ไม่ไว้ใจฉัน ฉันเสียใจ งั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก”
แกล้งสะบัดหน้างอนๆแล้วผละหนีอีกรอบแต่ไม่สำเร็จ ภูผารั้งตัวไว้ ชี้ไปอีกทาง
“บ้านอยู่ทางโน้น”
“ก็บ้านมันเหมือนๆกัน ฉันงงไปหมดละ”
“แถไปเรื่อย มานี่!”
ภูผาหรือเสือผาลากว่าที่เมียกลับบ้านจนได้แถมลงโทษด้วยการโยนผ้าเปื้อนเลือดให้ซัก เพชรน้ำผึ้งแทบโยนเสื้อผ้าของเขาทิ้งเมื่อเห็นคราบเลือด
“เฮ้ย! เลือดท่วมขนาดนี้พี่ไปฆ่าใครมา ไม่! ฉันไม่ซัก”
“นี่มันรังโจร หัดซักผ้าเปื้อนเลือดไว้ให้ชินจะได้เลิกขวัญอ่อน”
“วิญญาณต้องติดมากับเสื้อ ไม่เอาอะ เอาไปเผาส่งวิญญาณเถอะ”
“ถ้าเธอไม่ซักนั่นแหละวิญญาณจะโกรธแล้วสิงเธอ!”
สั่งจบก็จะผละไป พลันนึกได้หันมาสั่งอีกเรื่อง
“อ้อ...ซักผ้าเสร็จก็หัดหุงข้าวหาปลาซะด้วย อย่ามัวแต่กรีดกรายเป็นเจ้าหญิงจากวัง...ที่นี่เป็นรังโจร!”
เพชรน้ำผึ้งรับคำสั่งหน้างอ มองตามว่าที่ผัวแล้วพึมพำเซ็งๆกับตัวเอง
“นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย”
ooooooo
เพชรน้ำผึ้งถูกทิ้งไว้ริมลำธารพร้อมกองผ้าของภูผา ท่าทางเก้ๆกังๆของเธอกลายเป็นจุดสนใจแต่ไม่มีใครใจดีจะช่วยสอน สมทรงเห็นดังนั้นก็คันปากวิ่งไปยุกระเช้าที่ซักผ้าอยู่อีกมุม
“มันหอบผ้าไปซักกองใหญ่ มันคงระเริงสวาทกับพี่ผา...ผ้าเปื้อนราคีคาว”
กระเช้าส่ายหน้าไม่เชื่อ “พี่ผาไม่เอานังลักเพศนั่นหรอก มันไม่เร้าใจสู้ข้าไม่ได้แม้แต่บาทเดียว”
“เอ็งอย่าประมาท เอ็งจำไม่ได้รึไง ไอ้ผจงเอ่ยปากขอนังนั่นทั้งๆที่ก่อนหน้าไอ้ผาไม่เคยขัดพี่ชายมัน แต่มันแปลก...คราวนี้ไอ้ผาหวงนังน้ำผึ้งเดือนสิบยิ่งกว่าจงอางหวงไข่”
ถ้อยคำยั่วยุของสมทรงทำให้กระเช้าหึงเลือดขึ้นหน้าปรี่ไปหาเรื่องเพชรน้ำผึ้ง
“บุญวาสนาเกิดมาเป็นเจ้าเป็นนาย สุดท้ายเป็นเมียโจร มันก็ขี้ข้าไม่ต่างกันหรอก”
เพชรน้ำผึ้งลอบถอนใจเหนื่อยหน่าย คร้านจะตอบโต้ ก้มหน้าก้มตาซักผ้าให้จบๆ สมทรงเห็นท่าเก้ๆกังๆของว่าที่เมียของภูผาก็อดค่อนแคะไม่ได้ หม่อมหลวงสาวเลยถือโอกาสจ้างอีกฝ่ายทำแทนโดยมีแหวนวงสวยเป็นค่าจ้าง
ประกายของแหวนทำให้สมทรงตาวาว อ้าปากจะตกลงแต่กระเช้าก็โพล่งขัด
“เอ็งอย่ายอมให้มันจิกหัวใช้ ไอ้ที่ใส่มันก็ของปลอม”
“ของแท้แน่นอนย่ะ ทองคำขาวบริสุทธิ์จากอังกฤษ”
