ม่านบังใจ
ตอนที่ 12
สร้อยสนบอกว่าแม่ชอบมโนอย่างนี้แหละ เห็นหมวดมาหาตนก็คิดว่ามาจีบ ที่แท้เขามาปรึกษาเรื่องที่ทะเลาะกับแฟนเขา เขาเห็นตนเป็นเพื่อนคนหนึ่ง สร้อยสนจับมือเฟื่องลดาพูดจริงจังว่า
“สัญญากับพี่นะ ถ้าแม่มาพูดเรื่องเงินหรือเรื่องอื่นๆไม่ว่าจะอะไรก็แล้วแต่ ลดาต้องโทร.บอกพี่ก่อนจะให้ความช่วยเหลือใดๆ โอเคไหม”
“โอเคค่ะ แต่ลดาไม่อยากให้พี่สนไปเลย ลดาเป็นห่วงพี่สน”
“ไม่ต้องห่วง พี่ดูแลตัวเองได้ ขอบใจนะจ๊ะน้องสาวที่น่ารักของพี่”
สองพี่น้องกอดกันด้วยความรักและความรู้สึกดีๆที่มีต่อกัน
ooooooo
เมื่อสร้อยสนจะกลับ ดวงใจกับสาบอกว่าให้เปี๊ยกไปส่งก็ได้เพราะรถไม่ได้ใช้อะไร สร้อยสนขอบคุณแต่ตนกลับเองได้ แต่จู่ๆไทว์ก็ขับรถเข้ามา สร้อยสนตกใจ พยายามฝืนทำตัวปกติ
ไทว์ดีใจไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอที่นี่ สร้อยสนบอกว่ามาเยี่ยมเฟื่องลดากำลังจะกลับพอดี ไทว์จะไปส่งแต่เธอบอกไม่ต้องแล้วรีบลาน้องสาว ดวงใจ สาและเปี๊ยกแล้วรีบออกไปเลย ไทว์มองอย่างแปลกใจ
ขณะสร้อยสนกำลังเดินมาตามซอยนั้น ไทว์ก็ขับรถมาจอดเทียบตะโกนให้มาขึ้นรถ สร้อยสนยืนกรานว่าตนกลับเองได้จริงๆ ไทว์เลยลงจากรถมายืนตรงหน้าจ้องตาถามอย่างจับเท็จว่าทำไมต้องหลบหน้าตน รู้สึกมีพิรุธยังไงไม่รู้ สร้อยสนอึ้งไปนิดหนึ่งแล้วแกล้งขำพูดติดตลกว่า
“ฉันรับรองว่าไม่ได้หลบหน้าคุณเพราะขโมยของคุณตอนคุณเมาแน่ๆค่ะ”
“แบบนี้สิครับ ค่อยเหมือนคุณสนคนเดิมหน่อย” ไทว์ยิ้มกว้าง “ให้ผมไปส่งนะ อย่าปฏิเสธเลยครับ ถือว่าเป็นการขอบคุณคุณสนก็แล้วกัน”
สร้อยสนถามว่าขอบคุณตนเรื่องอะไร
“ข้อหนึ่งคุณช่วยเตรียมเรื่องเซอร์ไพรส์สิข้อสองสำคัญมากคือคุณช่วยแบกผมไปห้องพักไงครับ”
สร้อยสนหัวเราะขำ เห็นไทว์มองจริงจังแกม ขอร้อง เธอนึกในใจว่าก็ได้เพราะมันคงเป็นครั้งสุดท้าย เลยตอบโอเค ไทว์ดีใจรีบเชิญขึ้นรถแล้วขับออกไป
กระทั่งไทว์กลับมาบ้านแล้วแต่ยังไม่เข้าตึกเดินวนครุ่นคิดอยู่ที่สนามหน้าตึก ทัฬห์เดินผ่านห้องโถงเห็นจึงตะโกนหยอกว่าเดินจงกรมหรือ คิดอะไรอยู่
“คิดถึงคุณสนครับ...คือวันนี้คุณสนเธอมาหาเฟื่องลดา ผมเลยอาสาไปส่ง ตลอดทางที่นั่งไปด้วยกันผมรู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“ผมอธิบายไม่ถูก แต่ผมรู้สึกด้วยสัญชาตญาณว่าคุณสนไม่เหมือนเดิม ถึงเธอจะพยายามทำให้ทุกอย่างดูปกติ แต่มันก็ไม่ใช่”
“สมแล้วที่แกเป็นตำรวจ”
“พี่หมายความว่ายังไง แสดงว่าที่ผมรู้สึกมันถูกใช่ไหมครับ...พี่รู้ใช่ไหมครับว่าคุณสนเขาเป็นอะไร”
ไทว์เอะใจคาดคั้น แต่ทัฬห์นิ่ง คิดถึงที่สร้อยสนขอร้องจริงจังไม่ให้เขาบอกไทว์เรื่องที่เกิดกับตนคืนนั้น ทัฬห์คิดหนัก แต่ไทว์ก็ยังมองคาดคั้น
โชคดีที่ลูกแก้ววิ่งมาหาอาไทว์ด้วยความคิดถึง ไทว์บอกว่าช่วงนี้อางานยุ่งมาก ลูกแก้วถามว่าอาไทว์จะแต่งงานหรือ อีกหน่อยก็ไม่ได้เล่นกับลูกแก้วแล้ว ไทว์เลยชวนเอาใจว่า ตอนนี้อาว่างมาเล่นด้วยกันเลยดีไหม ลูกแก้วดีใจวิ่งหนีให้อาไทว์ไล่จับอย่างสนุกสนาน
ทัฬห์ถอนใจโล่งอกที่ไม่ต้องตอบคำถามน้องชาย
เมื่อทัฬห์เข้าห้องทำงานที่ชั้นล่างและกำลังยืนหาหนังสือที่ชั้นสูงอยู่นั้น เฟื่องลดามาเคาะประตู ทัฬห์อนุญาตให้เข้ามา ถามทั้งที่ยังหาหนังสืออยู่ว่า ตกลงเลือกที่เรียนได้แล้วใช่ไหม
เฟื่องลดาบอกว่ายัง แต่พี่วินกำลังช่วยดูให้อยู่ แต่ที่เข้ามาก็เพื่อจะบอกว่าเรื่องน้าสร้อยคงไม่ต้องรบกวนเขาแล้ว เพราะน้าสร้อยไม่ได้เป็นเนื้องอก หมอที่ไปหาครั้งแรกตรวจผิด ทัฬห์บอกว่าถือว่าเป็นข่าวดี
ทัฬห์หาหนังสือได้ดึงออกมาได้ครึ่งเล่มก็พอดีโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะดังขึ้น ทัฬห์เดินไปรับ เฟื่องลดารีบบอกว่าตนมาบอกแค่นี้แหละ แล้วจะออกไป
