ม่านบังใจ

เฟื่องลดาสงสารบอกว่าอย่าเสียใจเลยค่อยคิดค่อยคุยกันดีกว่า ส่วนเงินไม่ต้องห่วงตนพอมีเงินเก็บที่คุณทัฬห์ให้ไว้ทุกเดือนยังไม่เคยใช้เลย เพราะทุกอย่างเขาก็ออกให้หมด สร้อยทองถามว่าทำไมพูดถึงคุณทัฬห์ดีจัง น้ำเสียงไม่เหมือนเมื่อก่อน

ย้ำถามว่า

“เรื่องแก้แค้นว่าไง ใจอ่อนแล้วล่ะสิ น้าว่าแล้วพอเป็นผัวเมียกันก็อดใจอ่อนไม่ได้” เห็นเฟื่องลดาจะชี้แจง ก็รีบชิงพูดต่อ “ไม่เป็นไรหรอกนะ น้าไม่ได้ว่าอะไรหรอก ยิ่งรักกันยิ่งดี เงินของเขาก็จะได้เหมือนเงินของเรา”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือ...”

“ไหนล่ะเงิน” สร้อยทองขัดขึ้นทันที

เฟื่องลดาจึงเอากุญแจไปไขลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบซองใส่เงินซองหนาออกมา สร้อยทองรีบดึงซองเงินไปแล้วตาโตอุทาน “โหย...เยอะจัง”

“ลดาว่าจะเอาไปฝากธนาคารแต่ไม่มีเวลา” แล้วดึงซองเงินกลับ เอาออกนับแบ่งให้สร้อยทอง “น้าสร้อยเอาไปครึ่งหนึ่งก็แล้วกันนะคะ”

“ไหนๆลดาก็บอกว่าไม่ได้ใช้อยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นเอามาให้น้าหมดเลยก็แล้วกันนะ” พูดไม่ทันจบก็ดึงเงินจากมือเฟื่องลดาไปหน้าตาเฉย พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน “น้าก็ไม่ได้เอาไปใช้อะไรหรอก จะเก็บไว้ให้ เอาใส่ลิ้นชักแบบนี้มันอันตราย เดี๋ยวใครมาหยิบฉวยไป”

สร้อยทองเอาเงินทั้งหมดใส่กระเป๋าถือตัวเองแล้วลุกกระฉับกระเฉงบอกว่างั้นวันนี้น้ากลับก่อน แล้วเดินอ้าวไปเลย เฟื่องลดามองเหวอกับความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วจนจับไม่ติดราวกับน้ำกลิ้งบนใบบอนของสร้อยทอง

ooooooo

เฟื่องลดาไม่สบายใจจึงไปหาสร้อยสนที่ห้องครัวอาหารไทยที่โรงแรม สร้อยสนถามว่ามีเรื่องอะไรหรือถึงได้มาหาถึงที่นี่ เฟื่องลดาบอกว่าเพิ่งรู้จากน้าสร้อยว่าพี่สนออกจากบ้าน ตนเป็นห่วงเลยมาหา

สร้อยสนชะงักถามว่าแม่ไปหาลดาหรือ

เฟื่องลดาบอกว่าน้าสร้อยเสียใจมากที่พี่สนทะเลาะกับน้าสร้อย ถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร สร้อยสนถามว่าแม่ไม่ได้เล่าให้ฟังหรือ เฟื่องลดาไม่อยากให้พี่สาวไม่สบายใจเลยบอกว่า “เปล่าค่ะ” สร้อยสนรู้ทันเลยพูดดุๆอย่างเอ็นดูว่า

“รู้ตัวไหมว่าจมูกยื่นยาวออกมาเป็นพิน็อคคิโอ แล้ว พี่พอจะรู้นิสัยแม่พี่ดี เขาลงทุนไปหาลดาถึงบ้านมีเหรอจะไม่บอก แต่ถึงลดาไม่บอก พี่ก็รู้อีกนั่นแหละว่าแม่คงไม่ได้พูดความจริง”

“ถ้าอย่างนั้น ตกลงพี่สนกับน้าสร้อยทะเลาะกันเรื่องอะไรคะ”

“ลดาอย่ารู้เลยเดี๋ยวจะไม่สบายใจเปล่าๆ ตอนนี้ลดาสบายดีใช่ไหม มีปัญหาอะไรกับคุณทัฬห์บ้างหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรเลย เขา...เอ่อ...เขาดีกับลดามาก”

“พี่เคยบอกแล้วว่าลดาต้องพิสูจน์ด้วยตัวเอง แต่พี่ขอร้องอย่างนึงว่า ถ้าแม่พูดอะไรก็อย่าไปสนใจ เข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาไปเลย แล้วก็ไม่ต้องห่วงพี่ด้วย”

สร้อยสนไม่เปิดเผยอะไรเลย ทำให้เฟื่องลดายิ่งเป็นห่วง บอกว่าถ้าพี่สนไม่สบายใจอยากระบายให้ใครสักคนฟัง ก็ขอให้เป็นตน

“ตกลงจ้ะ ถ้าพี่ไม่ไหว พี่จะบอกลดา โอเคนะ”

พี่น้องต่างพ่อแม่กอดกันด้วยความรักเหมือนพี่น้องกันแท้ๆ

คืนนี้เมื่อเฟื่องลดาเอากาแฟไปให้ทัฬห์ที่ห้องทำงานชั้นล่าง เขาถามว่าวันนี้ไปหาสร้อยสนที่โรงแรม ทำไมไม่ขึ้นไปหาตนที่ห้องจะได้กลับด้วยกัน