ม่านบังใจ

ทัฬห์เดินไปที่ประตูกั้นห้องกำลังจะผลักไปที่ห้องทำงาน เฟื่องลดาเรียกไว้

“คุณทัฬห์คะ...ถ้ามีอะไรเรียกฉันได้ตลอดเวลานะคะ”

“ขอบใจ” ทัฬห์พยักหน้า

พอทัฬห์ผลักประตูออกไป เฟื่องลดามองตามยิ้มอย่างมีความสุข...

ooooooo

ฝ่ายสร้อยทอง คืนนี้นอนหลับที่โซฟาอยู่ดีๆ ก็มีน้ำเทลงมาที่หน้า ลืมตาเห็นเสี่ยนภถือแก้วเทน้ำรดหน้าตัวเองอยู่ก็ทะลึ่งพรวดขึ้นตวาดถาม

“แกเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง”

เสี่ยนภโยนแก้วน้ำแตกกระจาย ถามว่าคิดได้หรือยังว่าจะหาเงินที่ไหนมาใช้ตน สร้อยทองบอกคิดได้แล้ว ตนจะไม่ใช้ให้เพราะเสี่ยโกงตนหลอกให้ตนไปเล่นแล้วให้ลูกน้องมาให้เครดิต

เสี่ยพูดเย้ยว่าเริ่มฉลาดแล้วแต่มันก็สายไปแล้ว ถึงรู้ว่าตนโกงแล้วจะทำอะไรได้ สร้อยทองบอกว่าตนก็ไม่จำเป็นต้องใช้ให้ ไล่ให้ออกไปเลย ไม่งั้นตนจะแจ้งตำรวจ

แต่พอเสี่ยสั่งลูกน้องให้เอามีดมา พูดเหี้ยมว่า “ก็ได้ ฉันจะไปพร้อมกับนิ้วแก” แล้วสั่งลูกน้องให้เอามือสร้อยทองวางบนโต๊ะเงื้อมีดขึ้น สร้อยทองตกใจสุดขีดร้องลั่นอ้อนวอนอย่าตัดนิ้วตนเลย ตนยอมใช้เงินให้แล้ว ลูกเขยตนรวยยังไงก็มีเงินให้

เสี่ยให้เวลาสามวัน ไม่อย่างนั้นก็จะมาเอานิ้วไปวันละนิ้ว แล้วสับมีดลงบนโต๊ะใกล้มือสร้อยทอง สร้อยทองตกใจร้องวี้ด เสี่ยหัวเราะขำแล้วเดินออกไป ลูกน้องปล่อยมือสร้อยทองเดินตามเสี่ยออกไป ปล่อยให้สร้อยทองนั่งกลัวตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่คนเดียว

ooooooo

อาหารเช้านี้ของทัฬห์มีกาแฟ ไส้กรอกและขนมปัง ทัฬห์ใช้มือเดียวหั่นไส้กรอกอย่างลำบาก เฟื่องลดาจึงช่วยหั่นให้พอดีคำเรียงไว้ให้ แล้วหยิบขนมปังทาแยมกับเนยวางไว้ ทัฬห์ยิ้มขอบใจ

“อิจฉาคนแขนหักจังเลย ถ้าเราแขนหักจะมีใครทำให้บ้างไหมนะ...” เสียงไทว์แซวเข้ามา

“แกก็รีบๆแต่งซะสิ ตกลงได้ฤกษ์วันไหน”

“สิกำลังหาฤกษ์อยู่ครับ คงรู้วันนี้” ไทว์ตอบเนือยๆ พลางเดินเข้ามานั่งทานอาหารด้วย ทัฬห์มองอย่างแปลกใจกับท่าทีเฉยเมยเย็นชาของไทว์

วันนี้ขณะดวงใจกำลังจดรายการอาหารที่ต้องซื้ออยู่ที่ห้องโถงและสากำลังทำความสะอาดห้องอยู่ สาเหลือบเห็นเฟื่องลดาเดินลงบันไดมาก็แกล้งพูดดังๆกับดวงใจว่าสงสารคุณทัฬห์

ดวงใจพาซื่อถามว่าทำไม มีอะไร สาบอกว่าเมื่อสักครู่ตนไปทำความสะอาดห้องทำงานเห็นคุณทัฬห์หยิบอะไรก็ลำบาก ทำงานก็ต้องพิมพ์มือเดียว เห็นแล้วสงสาร

ดวงใจพาซื่อบอกว่าคนแขนหักก็เป็นแบบนี้แหละ คุณทัฬห์ใจแข็งไม่จำเป็นก็ไม่ให้ใครช่วยหรอก บ่นๆว่าเรื่องพิมพ์อะไรนี่ สากับตนก็ทำไม่เป็นอยู่แล้ว สาบอกว่าถ้าตนทำได้ก็จะช่วย สงสารคุณทัฬห์ คงลำบากน่าดู

สาพูดแล้วแอบดูท่าทีเฟื่องลดา เห็นเธอนิ่งคิด ครู่หนึ่งเห็นเดินไปที่ห้องทำงานทัฬห์ สาหัวเราะชอบใจ ดวงใจถามว่าหัวเราะอะไร สาบอกเปล่า แล้ว ทำความสะอาดต่อไป ดวงใจมองสางงๆ

ooooooo

เฟื่องลดาเข้าไปในห้องทำงานของทัฬห์เห็นเขากำลังพิมพ์โน้ตบุ๊กมือเดียว ถามว่าให้ตนช่วยพิมพ์ไหม ตนว่างเพราะลูกแก้วไปโรงเรียนแล้ว

“ไม่...” ตอบแล้วก็เปลี่ยนใจ “ก็ดีนะ มีมือเดียวพิมพ์ไม่ค่อยถนัดจริงๆ ฉันร่างไว้แล้ว เธอพิมพ์ตามแบบนี้ได้เลย”

เฟื่องลดารับกระดาษร่างมาพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว บางครั้งหยุดถามบ้าง พอทัฬห์มาบอกแล้วก็พิมพ์ต่อ ระหว่างนั้นต่างใกล้ชิดกันมากจนบางครั้งเผลอมองหน้ากันนิ่ง พอได้สติเฟื่องลดาก็พิมพ์ต่อ ทัฬห์มองเฟื่องลดาอย่างมีความสุข