ม่านบังใจ
ตอนที่ 12
เมื่อลูกแก้วชงให้แล้ว ทัฬห์ขอให้เฟื่องลดาทำให้ตนบ้าง พอเธอทำให้ ทานคำแรกก็ทำหน้าตื่นเต้น ชมว่าอร่อยจริงๆด้วย ไม่เคยทานขนมปังอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย
“เว่อร์แล้วค่ะ” เฟื่องลดาแอบค้อน สองพ่อลูกเลยหัวเราะกัน ทำให้บรรยากาศอบอุ่นเหมือนพ่อแม่ลูกกันจริงๆ
ทานอาหารเช้าเสร็จทัฬห์บอกลูกแก้วว่า “พ่อไปทำงานก่อน อย่าดื้ออย่าซนกับพี่ลดานะ” ลูกแก้วรับคำอย่างว่าง่าย ทัฬห์หอมลูกแก้วแล้วจะไป ลูกแก้วรีบถาม
“ทำไมคุณพ่อไม่หอมพี่ลดาล่ะคะ” ทัฬห์หันมองเฟื่องลดา เธอรีบปรามลูกแก้วว่าทำไมพูดอย่างนั้น “ก็เมื่อก่อนตอนคุณแม่เดินมาส่งคุณพ่อกับลูกแก้ว คุณพ่อยังหอมคุณแม่ด้วยนี่คะ ใช่ไหมคะคุณพ่อ”
เฟื่องลดาเขิน ทัฬห์มองขำๆ บอกลูกแก้วว่า “ก็ใช่นะคะ”
เฟื่องลดาเขินจัดตัดบทบอกลูกแก้วว่าให้คุณพ่อรีบไปทำงานเถอะสายแล้ว ทัฬห์มองอาการเขินของเธออย่างเอ็นดู เฟื่องลดาเลยดุเบาๆว่ายืนเฉยอยู่ทำไม ไปขึ้นรถได้แล้ว
“รีบไล่เชียว กลัวฉันจะหอมเธอเหรอ” ทัฬห์กระซิบล้อๆแล้วไปขึ้นรถขับออกไป เฟื่องลดากับลูกแก้วยืนโบกมือบ๊ายบายกับทัฬห์แล้วจึงเดินเข้าตึก
ooooooo
เพราะเสียใจผิดหวังที่สร้อยทองกลับไปเล่นการพนันเสียหมดตัวอีก รุ่งขึ้นสร้อยสนจึงเตรียมจะออกไปอยู่อพาร์ตเมนต์ สร้อยทองเดินบ่นปวดหัวลงมาเห็น ถามว่า “แกจะไปไหน”
พอสร้อยสนบอกว่าจะไปอยู่อพาร์ตเมนต์ก็โวยวายทันทีว่า
“ทำไม บ้านก็มีจะไปอยู่ให้มันเปลืองเงินเปลืองทองทำไม”
สร้อยสนไม่พูดอะไรเดินไปจะลากกระเป๋าใบใหญ่ออกไป
“เดี๋ยว พูดให้รู้เรื่องสิทำไมแกต้องออกไปอยู่ข้างนอก ทำไมแกไม่อยู่กับฉัน”
“ถ้าสนยังอยู่กับแม่ อีกไม่นานก็คงโดนขายเหมือนลดาแน่ๆ” สร้อยทองชะงักพูดไม่ออก “สนจะไม่ขอร้องให้แม่เลิก ให้แม่หยุดแล้ว จะไม่ว่าอะไรแม่อีก เพราะสนไม่อยากทำบาปไปมากกว่านี้ แม่มีบทเรียนราคาแพงมาแล้วถ้าแม่ยังคิดไม่ได้ก็ไม่ต้องคิด แต่สนก็มีทางเดียวคือต้องไป”
สร้อยสนไหว้แม่แล้วลากกระเป๋าออกไป สร้อยทองนิ่งงันพูดไม่ออก ครู่หนึ่งจึงโวยวายลั่น
“เออ ไปเลย นังลูกอกตัญญู แค่ฉันเล่นการพนันแกถึงกับทิ้งฉันเลยเหรอ อีลูกเลว อีเนรคุณ ไสหัวไปเลย ฉันไม่ง้อแกหรอก ไป”
สร้อยทองหยิบข้าวของใกล้มือขว้างปาขับไล่สร้อยสนอย่างหัวเสียจนเหนื่อยนั่งหอบแล้วจึงคิดได้ถามตัวเองว่า
“โอ๊ย...แล้วนี่ฉันจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้ล่ะ ไหนยังหนี้ที่บ่อนอีก”
สร้อยทองกลุ้ม เครียด ขยี้หัวจนผมกระเซิงราวกับคนเสียสติ
กลางวันวันนี้เอง สร้อยทองไปหาเฟื่องลดา เฟื่องลดาพาขึ้นไปคุยกันที่ห้องนอน สร้อยทองร้องไห้หนักคร่ำครวญกับเฟื่องลดาอย่างเสียใจมาก
“กว่าจะเลี้ยงมันจนโตขึ้นมาขนาดนี้ มันไม่รู้หรอกว่าแม่มันลำบากขนาดไหน แค่ดุว่านิดๆหน่อยๆ ถึงกับขนของออกจากบ้าน”
“ปกติพี่สนไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ”
“ถ้าลดาไม่เชื่อก็ไปดูที่บ้านสิ มันขนของออกไปหมด มันไม่ห่วงน้าเลย”
เฟื่องลดาถามว่าน้าสร้อยดุพี่สนเรื่องอะไร สร้อยทองมองซ้ายมองขวาแล้วกระซิบกระซาบ
“ถ้าน้าบอก ลดาต้องเหยียบไว้นะ”
พอสร้อยทองกระซิบบอก เฟื่องลดาอุทานถาม “พี่สนชอบกับหมวดไทว์เหรอคะ”
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้พูด ให้เหยียบไว้”
สร้อยทองตะปบปากเฟื่องลดาไว้ เธอขอโทษบอกว่าตกใจคิดไม่ถึงจริงๆ
“น้าน่ะรู้มาตั้งนานแล้ว ทีนี้เห็นว่าหมวดเขามีแฟนแล้วก็เลยพยายามเตือน ยัยสนเขาเลยโกรธจนขนของออกไปเลย เงินทองก็ไม่ให้ไว้สักบาท น้าก็ไม่มีรายได้ จะเอาเงินที่ไหนกินใช้กันล่ะ”
