ม่านบังใจ

เฟื่องลดาอึ้งพูดไม่ออก ทัฬห์พูดต่ออย่างกระตือรือร้นว่า

“เดี๋ยวฉันจะประสานกับหมอที่เป็นเพื่อน เขาเก่งด้านนี้มาก รับรองว่าน้าสร้อยของเธอจะต้องปลอดภัย ไม่ต้องห่วง”

“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง” เฟื่องลดาซาบซึ้งมากจริงๆ

ทัฬห์ลุกขึ้นมาจับแขนเธอทั้งสองข้างให้ลุกยืน มองหน้าเต็มตา ทัฬห์ถามอ่อนโยน

“เธออยากตอบแทนฉันจริงๆเหรอ”

“ค่ะ” เฟื่องลดาหลบตาประหม่า

“สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอก็คือรอยยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ไง ยิ้มให้ฉันเห็นบ่อยๆก็พอ เด็กดี”

เฟื่องลดายิ้มเขินมากหาทางเลี่ยงจากภาวะที่ว้าวุ่นใจ ขอตัวไปดูแลลูกแก้ว แล้วรีบผละไปอย่างเร็ว ทัฬห์มองท่าทางเก้อเขินจนควบคุมตัวเองไม่ได้ของเฟื่องลดา ยิ้มอย่างเอ็นดู มีความสุข

เมื่อกลับเข้าห้องนอนไปนั่งที่เตียง เฟื่องลดาใจเต้นแรงจนต้องเอามือทาบอกไว้ พึมพำว่าทำไมใจเต้นแรงแบบนี้อีกแล้ว นึกได้ที่กานดาบอกว่าถ้ามีอาการแบบนี้ให้หายใจลึกๆ พอทำตามก็รู้สึกดีขึ้น พึมพำกังวล...

“ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ เราต้องหัวใจวายตายแน่...” แล้วรีบกดโทรศัพท์บอกข่าวดีสร้อยทอง

ooooooo

สร้อยทองเฝ้ารอโทรศัพท์จากเฟื่องลดากระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติด พอเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็รีบตะปบ เห็นเป็นเบอร์ของเฟื่องลดาก็ดีใจทักเสียงอ่อนหวาน

“ลดา...ว่ายังไงลูก น้ากำลังคิดถึงอยู่เชียว คุยกับคุณทัฬห์หรือยัง”

พอได้ยินเสียงตอบจากปลายสายก็ยิ่งดีใจพรั่งพรูคำหวานคำเยินยอต่างๆนานา แล้วถาม

“ว่าแต่ลดาจะเอาเงินให้น้าเมื่อไหร่”

แต่พอฟังปลายสายก็หน้าเผือดชะงักงันตกใจ ถามและทวนเสียงดัง

“อะไรนะ...คืออะไร...ให้น้าเข้าโรงพยาบาลได้เลย คุณทัฬห์จะจัดการทุกอย่างให้เหรอ”

“ค่ะ...น้าสร้อยไม่ต้องกังวลนะคะ ถึงค่ารักษาพยาบาลจะมากกว่าหนึ่งล้าน คุณทัฬห์ก็จะจัดการให้ค่ะ” เฟื่องลดาให้ความมั่นใจเต็มที่ แต่ปลายสายกลับเงียบกริบ “น้าสร้อยคะ...ฮัลโหล...น้าสร้อย...ได้ยินไหมคะ”

“ได้ยิน เออเข้าใจละ แค่นี้ก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน” สร้อยทองตัดบท เซ็งสุดขีด ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง อึ้งไปครู่ใหญ่แล้วโวยวายลั่น “หมดกัน โอ๊ย...ฉันต้องการเงินสด นังเด็กโง่ไปพูดยังไงเนี่ย...ทีนี้ฉันจะทำยังไง...อยากจะบ้า”

ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูรั้วดังขึ้น สร้อยทองตะโกนหัวเสีย “ใครมาตอนนี้วะ ยิ่งหงุดหงิดอยู่”

สร้อยทองเดินปึงปังออกไปที่ประตูรั้ว เห็นรถเก๋งจอดอยู่มืดๆ พอรถเก๋งลดกระจกลง เสียงเสี่ยนภทักอ่อนหวาน

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”

สร้อยทองผงะ ตวาดถามแกมาทำไม เสี่ยถามว่าจะไม่เชิญเข้าบ้านหรือ แต่ถึงไม่เชิญตนเข้าเองก็ได้เพราะยังไงบ้านนี้มันก็ต้องเป็นของตนวันยังค่ำอยู่แล้ว

เสี่ยนภกับลูกน้องเดินผ่านสร้อยทองเข้าไปในบริเวณบ้าน ถูกสร้อยทองขัดขวางด่าทอต่างๆนานา จนเสี่ยตะคอกให้หยุดและฟังให้ดี ตนมาที่นี่ก็เพื่อทวงเงินหนี้พนันที่ติดบ่อนอยู่ แล้วเอาสัญญาเงินกู้ที่สร้อยทองเซ็นไว้ให้ดู

สร้อยทองตะลึงงันเมื่อรู้ว่าบ่อนที่ตนไปเล่นเป็นของเสี่ยนภ และแทบช็อกเมื่อเห็นตัวเลขเงินกู้สูงถึงสิบล้าน โวยวายว่าตนกู้มาแค่ล้านเดียวเอง

“ดอกเบี้ยไงจ๊ะที่รัก ดอกเบี้ยสมัยนี้มันงอกเร็วนะ...ที่มาวันนี้แค่มาบอกให้รับรู้ ลองคิดหาทางดูสิว่าแกจะหาเงินสิบล้านมาคืนให้ฉันได้ยังไง” พูดแล้วเสี่ยก็สั่งลูกน้องกลับ

เสี่ยนภกับลูกน้องกลับไปแล้ว สร้อยทองระเบิดอารมณ์ด่าเสี่ยนภรัว ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้ชิงหมาเกิด