ม่านบังใจ

สร้อยสนเพิ่งไปถึงโรงแรมพฤทธานนท์ที่ชะอำ บรรยากาศใหม่ที่เห็นทะเลและธรรมชาติสวยงามทำให้สร้อยสนสดชื่นไปด้วยแต่ยังไม่ทันขนกระเป๋าเข้าโรงแรม เสียงมือถือก็ดังขึ้น เป็นสายจากสร้อยทอง เธอกดรับฟังครู่เดียวก็ถามเสียงดัง

“อะไรนะคะ จะมาอยู่กับสนได้ยังไง สนไม่ได้อยู่อพาร์ตเมนต์แล้วค่ะ สนคืนห้องไปแล้ว ตอนนี้สนอยู่ต่างจังหวัด สนได้งานใหม่ที่นี่”

“อะไรนะ แกจะไปไหนมาไหนไม่ต้องบอกคนเป็นแม่เลยเหรอ นี่แกเป็นลูกฉันจริงๆหรือเปล่านังสน”

“แล้วแม่ล่ะคะ แม่เป็นแม่สนจริงๆหรือเปล่า แม่เคยสนใจอะไรสนบ้าง สนเพิ่งมาถึง ไม่อยากทะเลาะกับแม่ สนเหนื่อย แค่นี้ก่อนนะคะ” สร้อยสนตัดการติดต่อแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางเข้าโรงแรม

สร้อยทองมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายอย่างโมโห ทั้งด่าทั้งบ่น

“นังลูกบ้า จะพึ่งพาอะไรบ้างก็ไม่ได้เลย ฉันจะทำยังไงดี ไปอยู่กับยัยสนก็ไม่ได้แล้ว” พลางมองไปที่หน้าบ้านอย่างหวาดกลัว

สร้อยทองตัดสินใจไปขออยู่กับเฟื่องลดา เห็นเธอลำบากใจก็รีบบอกว่าตนไม่อยู่ตลอดไปหรอก แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ เฟื่องลดามองสร้อยทองถามอย่างสงสัยว่า

“น้าสร้อยมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

“พอดีช่วงนี้น้าฝันเห็นพ่อของลดาบ่อยๆ น้าว่าเขาจะต้องห่วงลดามาก น้าเลยกลัวว่าลดาจะมีปัญหา เลยอยากจะอยู่ใกล้ๆ มีอะไรจะได้ช่วยเป็นที่ปรึกษาให้ไงจ๊ะ”

“แต่ลดาไม่มีปัญหาอะไรนะคะ คุณทัฬห์เขาก็ดีมาก ลดายังรู้สึกว่าตัวเองมองเขาผิดไปเยอะเลย”

สร้อยทองชะโงกเข้าไปกระซิบว่าทัฬห์อาจจะดี แต่คนอื่นๆรู้หน้าไม่รู้ใจหรอก เฟื่องลดาบอกว่าคนอื่นก็ไม่มีใคร ทุกคนดีกับตนหมด ไม่เคยมีปัญหาเลย

สร้อยทองทั้งหว่านล้อมแสดงความห่วงใยหวังดี กระทั่งขู่แต่ยังไม่ได้ผลเลยเริ่มโมโหถามเสียงแข็ง

“หมายความว่าลดาจะไม่ให้น้าอยู่ด้วยใช่ไหม”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ลดาไม่ใช่เจ้าของบ้าน ยังไง ให้ลดาขออนุญาตคุณทัฬห์ก่อนดีไหมคะ”

“ก็ได้ แต่ต้องเร็วหน่อยนะ”

เฟื่องลดามองอย่างไม่เข้าใจความร้อนรนกระวน กระวายของน้าสร้อย

สร้อยทองกลับบ้านก็หวาดกลัวจนต้องย่องเข้าบ้านตัวเอง จะเปิดไฟก็กลัวพวกเสี่ยจะรู้ว่าตนอยู่บ้าน เลยเปิดไฟฉายที่หน้าจอโทรศัพท์ย่องขึ้นชั้นบน แต่แล้วก็ผงะแทบตกบันไดเมื่อถูกลูกน้องเสี่ยเข้าประกบซ้ายขวาแล้วไฟก็สว่างพรึบขึ้นทันที สร้อยทองเห็นเสี่ยนภกับลูกน้องยืนจังก้าอยู่ เสี่ยถามเยาะ

“คิดว่าแผนตื้นๆจะหลอกคนอย่างฉันได้เหรอ”

“อย่าทำอะไรฉันเลย ก็ไหนว่าจะให้เวลาฉันไง” อ้อนวอนพลางไหว้ปลกๆ

“ฉันไม่ได้มาทำอะไร แค่แวะมาเตือนแกว่าเหลือเวลาอีกสองวันเท่านั้น ถ้ายังอยากจะมีนิ้วเอาไว้ไหว้อย่างสวยงามแบบนี้ละก็ หาเงินมาให้ครบนะ” พูดแล้วเสี่ยกับลูกน้องเดินออกจากบ้านไปเลย

“ไอ้พวกสัมภเวสี จองล้างจองผลาญกันไม่เลิก” สร้อยทองมองตามคำรามแค้น

ooooooo