ม่านบังใจ

งานวันไทว์ขอสิริโสภาแต่งงานจัดอย่างอลังการตามที่เธอต้องการ บรรยากาศเลิศหรูมีความสุขมาก แต่ที่อีกมุมหนึ่งสร้อยทสนแอบดูอย่างเจ็บปวด ชอกช้ำ

กายได้ดูคลิปภาพงานที่สิริโสภาโพสต์ในอินสตาแกรมในมือถือ เขาเค้นหัวเราะอย่างมีเลศนัย

วันต่อมา สร้อยสนไปยื่นใบลาออกกับทัฬห์ ทัฬห์ถามว่าเธอลาออกเพราะเรื่องนายไทว์ใช่ไหม สร้อยสนปดว่าไม่ใช่แต่ตนเบื่อกรุงเทพฯอยากไปอยู่ต่างจังหวัด ทัฬห์จึงให้ไปอยู่สาขาของโรงแรมที่ชะอำแทน สร้อยสนดีใจมาก แต่ทัฬห์ถามว่า

“คุณจะย้ายไปทั้งๆที่คุณสร้อยทองกำลังป่วยหนักเนี่ยนะ”

“แม่ป่วยหนัก” สร้อยสนพึมพำอย่างแปลกใจ

วันนี้เธอจึงไปหาแม่ที่บ้าน ซักไซ้เรื่องราวจนสร้อยทองถือชามข้าวเดินตักกินออกจากครัวอย่างรำคาญ สร้อยสนเดินตามมาติดๆคะยั้นคะยอให้แม่บอกความจริง สร้อยทองจึงหันตะคอกบอกว่า

“เออ ฉันโกหก ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้ป่วย ฉันมโนขึ้นมาเอง แกพอใจหรือยัง รู้แล้วก็กลับไปได้แล้ว”

สร้อยสนถามอย่างรู้ทันว่าแม่สร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อเอาเงินไปเล่นการพนันใช่ไหม สร้อยทองนิ่งเป็นการยอมรับในที สร้อยสนถามว่าแม่ไม่สงสารลดาบ้างเหรอ แม่ทำกับเฟื่องลดาเกินไปแล้ว สร้อยทองตะคอกว่า

“ฉันทำอะไร”

“ก็ลดาไม่ได้เรียนต่อ ต้องแต่งงานไปกับคุณทัฬห์นี่ไง”

“แล้วไง” สร้อยทองลุกพรวดอย่างโมโห “เรียนไปก็ปวดหัวมีผัวไม่ดีกว่าเหรอ แล้วที่สำคัญฉันก็หาผัวรวยแบบโคตรให้เลย ทุกวันนี้ยัยลดาแสนจะสุขสบาย ฉันต้องไปสงสารทำไม ฉันนี่สิ ลำบากยังไงก็ยังลำบากอยู่อย่างนั้น มีลูกอย่างแกก็ไม่ได้เรื่อง ไม่มีปัญญาจับผู้ชายรวยๆ ท่าดีทีเหลว สุดท้ายหมวดไทว์ก็หลุดมือไป เขาขอแฟนเขาแต่งงานแล้วแกรู้หรือเปล่า”

สร้อยทองเอานิ้วจิ้มหน้าผากสร้อยสนอย่างแรงด่า

“แกมันโง่ ไม่ได้ดั่งใจฉันเล้ย” ว่าแล้วปึงปังขึ้นข้างบนไป สร้อยสนยืนนิ่ง เสียใจจนน้ำตาไหล

ooooooo

สร้อยสนไปหาเฟื่องลดาที่คฤหาสน์ของทัฬห์ เฟื่องลดาดีใจมากจนดวงใจกับสาบอกว่าเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากเพราะไม่เคยเห็นคุณครูลดาดีใจอย่างนี้เลย

สร้อยสนบอกว่าปกติเราอยู่ด้วยกันตลอด เพิ่งมาแยกกันก็ตอนที่ลดาแต่งงานนี่แหละ เอ่ยปากฝาก

“ยังไงสนฝากน้องด้วยนะคะ ลดายังเด็ก บางครั้งอาจจะทำอะไรไม่ถูกบ้าง”

“โอ๊ย...ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ คุณครูลดาเป็นเด็กที่น่ารัก มีน้ำใจ พวกเรารักคุณครูลดาทุกคน”

สาเสริมว่าไม่ต้องห่วงเลย ทั้งดวงใจและสามองสร้อยสนอย่างถูกชะตา สร้อยสนขอบคุณทั้งสอง

เฟื่องลดาจึงชวนไปคุยกันที่สวนหลังบ้าน

ดวงใจกับสาชมว่าน่ารักทั้งคู่เลย สาบ่นเสียดายถ้าคุณไทว์ยังไม่มีแฟนตนจะเชียร์สักหน่อย

“โบราณเขาว่า ถ้าคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันไปหรอก แต่ถ้าไม่ใช่คู่กันต่อให้เราเชียร์ยังไงก็คลาดกันอยู่ดี”

ทั้งสองมองตามสร้อยสนไปอย่างเสียดาย

สร้อยสนบอกเฟื่องลดาว่าแม่ไม่ได้ป่วย ตนพาไปตรวจอย่างละเอียดอีกทีถึงได้รู้ สร้อยสนพูดให้ดูดีว่า ทีแรกอาจจะตรวจผิด เฟื่องลดาโล่งใจที่น้าสร้อยไม่ได้เป็นอะไรมาก

สร้อยสนบอกว่าที่ตนมาหานอกจากจะบอกเรื่องแม่แล้วก็จะบอกด้วยว่าตนจะไปทำงานที่ต่างจังหวัด ลดาต้องดูแลตัวเองดีๆด้วย

“ทำไมล่ะคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือว่าเรื่องหมวดไทว์”

เฟื่องลดามองหน้าอย่างคาดคั้น สร้อยสนทำหน้าตายถาม เฟื่องลดาบอกว่า

“คือน้าสร้อยบอกว่าที่ทะเลาะกับพี่สนจนพี่สนออกจากบ้านก็เพราะน้าสร้อยเตือนพี่สนเรื่องหมวดที่มีแฟนแล้ว”