ม่านบังใจ

สร้อยทองถูกเสี่ยนภกับลูกน้องหลอกล่อให้เล่นการพนันอย่างเมามัน เปิดเครดิตให้ไม่อั้นจนสร้อยทองเล่นเสียเป็นล้าน พอรู้สึกตัวเอาสัญญาเงินกู้มาดูแล้วถึงกับหนาว ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้

เมื่อจนตรอกก็ไปหาเฟื่องลดา เฟื่องลดาทักว่าทำไมน้าสร้อยหน้าตาซีดเซียวเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน สร้อยทองปั้นน้ำเป็นตัวหลอกเฟื่อง–ลดาว่า ตนเป็นเนื้องอกที่มดลูกเมื่อคืนปวดท้องจนไม่ได้นอนทั้งคืน เฟื่องลดาเป็นห่วงมากถามว่ามีทางรักษาไหม

“มีจ้ะ หมอบอกต้องผ่าตัด ถ้าปล่อยไว้มันจะลุกลามเป็นมะเร็งได้ แต่ถ้าผ่าตัดต้องใช้เงินมาก น้าถึงได้กลุ้มอยู่นี่ไง”

เฟื่องลดาถามว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ สร้อยทองบอกว่าหนึ่งล้าน เธอตกใจว่าเงินตั้งล้านตนจะไปหาที่ไหน สร้อยทองหว่านล้อมว่า

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนลดาอาจจะหาไม่ได้ แต่ตอนนี้น้าว่าล้านนึงสำหรับลดามันง่ายมากถ้าลดาอยากจะช่วยน้า”

เฟื่องลดาบอกว่าตนไม่มีเงินมากขนาดนั้น สร้อยทองพูดอ่อนหวานว่า

“ก็เงินจากคุณทัฬห์ไงจ๊ะ”

“ลดาจะไปเอาเงินจากเขาได้ยังไงคะ”

“เงินผัวก็เหมือนเงินเมีย แค่ลดาเอ่ยปากน้ารับรองว่าเขาจะต้องรีบให้”

“ลดาไม่รู้จะพูดกับเขายังไง” เฟื่องลดาลำบากใจมาก

สร้อยทองเห็นลู่ทางที่จะได้เงิน เปลี่ยนจากคร่ำครวญเรื่องโรคภัยมาพูดเรื่องบุญคุณและความกตัญญู ทั้งเสี้ยมทั้งหว่านล้อมว่า

“ก็บอกไปสิว่า นี่เป็นโอกาสที่ลดาจะได้ตอบแทนบุญคุณของน้าที่ดูแลเลี้ยงดูลดามาตั้งแต่เด็กเหมือนลูกแท้ๆ ความกตัญญูของลดาจะทำให้คุณทัฬห์เขายิ่งเห็นว่าลดาเป็นเด็กดีนะลูก”

เฟื่องลดายังกังวล สับสน ลังเล สร้อยทองเปลี่ยนเป็นเล่นบทโศก สะอื้นขึ้นมาอีก

“ความจริงน้าก็ไม่อยากรบกวนลดา น้าอยากจะตายๆไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ติดที่รับปากกับคุณพ่อลดาว่าจะต้องปกป้องลดา ถึงลดาจะแต่งงานไปแล้ว

แต่ถ้าวันไหนเกิดมีปัญหา ลดาจะหันไปพึ่งใครล่ะ จริงไหม ญาติพี่น้องอื่นก็ไม่มีแล้ว น้าถึงต้องตัดสินใจรักษา” แล้วคร่ำครวญ “ทำไมต้องมาเป็นโรคบ้านี่ด้วยนะ”

สร้อยทองร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเฟื่องลดาใจอ่อน ปลอบให้ใจเย็นๆ ตนไม่ยอมให้น้าสร้อยตายแน่ จะลองพูดกับทัฬห์ดู สร้อยทองโผกอดเฟื่องลดาละล่ำละลักขอบคุณ แอบยิ้มสมใจที่หลอกได้สำเร็จ ในขณะที่เฟื่องลดารับปากแล้วก็เครียด กังวล

ooooooo

ตกเย็นเฟื่องลดาเห็นทัฬห์เล่นอยู่กับลูกแก้วที่สนามหน้าตึก ยืนมองลังเลไม่กล้าไปหา จนสาเอาขนมมาให้ ทัฬห์ถามสาว่าวันนี้เฟื่องลดาไปไหนมาหรือเปล่า

สาบอกว่าเปล่าแต่เห็นคุณสร้อยทองมาหา ทัฬห์รับน้ำดื่มพลางมองเข้าไปในตึก

เฟื่องลดาเดินอยู่ในตึกพึมพำกระวนกระวายใจว่า “จะพูดยังไงดี แต่ถ้าไม่พูดน้าสร้อยก็ต้องตาย...” คิดแล้วตัดสินใจเด็ดขาดหันกลับอย่างเร็วชนทัฬห์เข้าอย่างจังจนเซจะล้ม ทัฬห์คว้าตัวกอดไว้ ถามอ่อนโยน

“ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม” เห็นเฟื่องลดาทำหน้างงเลยถาม “เธอมีอะไรจะพูดกับฉันไม่ใช่เหรอ”

เฟื่องลดายิ่งงง ถามว่าเขารู้ได้ยังไง ทัฬห์ยิ้ม บอกว่าท่าทางจะเป็นเรื่องใหญ่ ขอไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวไปคุยกันที่ห้องทำงานก็แล้วกัน เฟื่องลดามองตามทัฬห์งงมากว่าเขารู้ได้ยังไง

เมื่อไปนั่งคุยกันในห้องทำงาน อึดใจเดียวทัฬห์ก็บอกว่า “เดี๋ยวฉันจัดการให้”

เฟื่องลดาตกใจที่เขาตอบง่ายๆทั้งที่เป็นเงินจำนวนมาก ทัฬห์บอกว่าชีวิตของคนคนหนึ่งมีค่ามากกว่าเงินหนึ่งล้าน เฟื่องลดาบอกว่าตนรู้ แต่เขาไม่เสียดายเงินหรือ

“ไม่เลย ฉันดีใจด้วยซ้ำที่เธอเลือกที่จะบอกฉันและให้ฉันเป็นคนช่วยเหลือเธอ”

“ทำไมคุณต้องดีใจด้วย”

“เพราะแสดงว่าเธอเริ่มไว้ใจและมองฉันเป็นมิตรไม่ใช่ศัตรูอย่างที่ผ่านมา”