ม่านบังใจ

ทัฬห์เรียกไว้ถามว่าจะแต่งงานเมื่อไหร่ ไทว์บอกว่ายังไม่รู้เลย เรื่องมันยาวเอาไว้ค่อยคุยกัน แล้วเดินเข้าตัวตึกไปเลย ทัฬห์มองตามน้องชายแล้วพึมพำ

“คุณเป็นคนดีจริงๆนะคุณสร้อยสน”

เวลาเดียวกัน เมื่อไทว์กลับไปแล้ว สร้อยสนก็ทั้งโล่งอกและเศร้าที่ตนพูดจนไทว์เชื่อว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่นานสร้อยทองก็กลับมาในสภาพเมาจนสร้อยสนต้องประคองเข้าบ้าน

สร้อยสนถามว่าทำไมแม่เมาขนาดนี้ สร้อยทองบอกว่ากลุ้ม ทำไมดวงมันซวยขนาดนี้เวลาเล่นให้คนอื่นได้เอ๊าได้เอา แต่พอของตัวเองเสียทุกตา

สร้อยสนถามว่าแม่ไปเล่นการพนันอีกแล้วหรือทำไมไม่เข็ด คราวก่อนก็เกือบถูกเสี่ยยึดบ้านแทบไม่มีที่ซุกหัวนอนถ้าทัฬห์ไม่ช่วยไว้ ถามว่าทำไมแม่ทำแบบนี้ เอะใจถามว่าเงินที่แม่ขอตนไปไม่ได้เอาไปหาหมอใช่ไหม สร้อยทองตอบอย่างไม่แคร์ว่า เอาไปเข้าบ่อนหมดเกลี้ยงแล้วมีอะไรหรือเปล่า

สร้อยสนพูดไม่ออก ได้แต่มองแม่อย่างเสียใจ ผิดหวัง

ooooooo

ความสัมพันธ์ระหว่างทัฬห์กับเฟื่องลดานับวันดีขึ้นเพราะมีลูกแก้วเป็นตัวช่วย วันนี้ก็ชวนคุณพ่อว่ายน้ำแต่เช้า ทั้งยังชวนพี่ลดามาว่ายด้วยกันจะได้ว่ายน้ำเก่งเหมือนตน

ทัฬห์พาลูกแก้วว่ายน้ำ ชมว่าลูกแก้วว่ายน้ำเก่งขึ้นมาก เร่งเฟื่องลดาที่ลังเลอยู่ขอบสระให้ลงมาเร็ว เฟื่องลดาย่อตัวลงค่อยๆหย่อนตัวลงน้ำ ทัฬห์มองขำๆแล้วว่ายเข้ามาสอน เฟื่องลดาทำตามอย่างตั้งใจไม่มีวี่แววว่าจะพยศเลย

สาเรียกดวงใจให้มาดูที่สระว่ายน้ำ บอกว่าน่ารัก เหมือนพ่อแม่ลูกกันจริงๆเลย ตั้งแต่แต่งงานกันมาทั้งคุณทัฬห์ทั้งคุณครูลดาต่างวางตัวกันแปลกๆ ก็เพิ่งเห็นตอนนี้แหละว่าทำตัวเหมือนคนครอบครัวเดียวกันจริงๆ

ดวงใจทำเป็นพูดเสียงแข็งว่า ดูพอแล้วก็ไปช่วยกันเตรียมอาหาร พอว่ายน้ำกันเสร็จก็จะหิวเดี๋ยวไม่ทัน สารีบไปแต่ดวงใจยังหันมองที่สระยิ้มปลื้ม เลยถูกสาเรียกปรามเอาคืน ดวงใจจึงเดินตามสาไป

ทัฬห์สอนเฟื่องลดาว่ายน้ำอย่างใกล้ชิด

เฟื่องลดากลัวๆกล้าๆ ทัฬห์บอกว่าไม่เป็นไร ยังไงตน ก็ไม่ให้เธอเป็นอะไรหรอก

ว่ายน้ำกันได้ครู่ใหญ่ ลูกแก้วบอกว่าหิวแล้ว ทัฬห์จึงบอกให้ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า รับลูกแก้วขึ้นจากสระแล้วเขาส่งมือให้เฟื่องลดาเหนี่ยวขึ้น ทีแรกเธอก็ลังเลแต่ก็ส่งมือให้เขาช่วยดึงขึ้นจากสระเขินๆ

ขึ้นห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เฟื่องลดาใช้ไดร์เป่าผมให้ลูกแก้ว ทัฬห์มาตามถามว่าเสร็จกันแล้วหรือยัง ลูกแก้วบอกว่าพี่ลดาเป่าผมให้ตนเสร็จพอดี ทัฬห์ตรวจดูความเรียบร้อยบอกว่างั้นก็ไปทานอาหารเช้าได้เลย

ลูกแก้วหันเรียกพี่ลดาไปด้วยกัน แต่เฟื่องลดาบอกให้ไปก่อน ตนเป่าผมเสร็จแล้วจะตามไป ทัฬห์เดินกลับมาบอกว่า

“ฉันช่วยนะ เพราะลูกแก้วคงไม่ยอมทานอาหารเช้าจนกว่าเธอจะลงไป”

เป่าผมแห้งแล้วยังช่วยหวีให้ ถามว่าเวลาหวีเธอนับหรือเปล่า เฟื่องลดาบอกว่าเปล่า เขาบอกว่า ต้องนับด้วยเพราะตนเคยได้ยินมาว่าต้องหวีให้ครบหนึ่งร้อยครั้งผมจะได้สวย

“มัวแต่หวีถึงร้อยครั้ง พอดีลูกแก้วหิวแย่ ไปเถอะค่ะ” เธอเร่งเขินๆ แล้วลุกขึ้นเดินประหม่าออกไป ทัฬห์มองตามยิ้มๆ

ที่โต๊ะอาหาร เฟื่องลดาดูแลลูกแก้วอย่างดี เอาเนยกับแยมทาขนมปังให้ทาน ลูกแก้วชมว่าอร่อย ทัฬห์เลยขอชิมบ้าง ลูกแก้วบอกว่าคุณครูสอนไม่ให้ทานของชิ้นเดียวกัน บอกคุณพ่อว่าให้พี่ลดาทำให้ใหม่