ม่านบังใจ

ขณะทัฬห์กำลังพูดโทรศัพท์นั้น เฟื่องลดาเห็นหนังสือที่เขาดึงออกมาค้างอยู่จึงจะช่วยหยิบแต่เอื้อมไม่ถึง จึงไปยกเก้าอี้ตัวเล็กเตี้ยๆที่มุมห้องปีนขึ้นไปดึงหนังสือออกมาได้

พอดีทัฬห์คุยโทรศัพท์เสร็จ เขาเห็นเก้าอี้เล็กที่เฟื่องลดาปีนขึ้นไปหยิบหนังสือลื่นเลื่อน เฟื่องลดาเสียหลัก ทัฬห์พุ่งเข้ารับตัวเธอไว้เลยล้มไปด้วยกัน ทัฬห์เอาตัวรองรับไว้ไม่ให้เธอเจ็บแต่ตัวเองกลับลุกไม่ขึ้น

เฟื่องลดาบอกว่าแขนเขากระแทกลงไปแรงมาก บอกให้รีบไปหาหมอดีกว่า ทัฬห์รู้สึกดีกับความห่วงใยของเธอ

ระหว่างที่ทัฬห์อยู่ในห้องหมอ เฟื่องลดากระวน กระวายจนทนไม่ได้ถามไทว์ว่าผลเอกซเรย์ก็ออกมาแล้ว แต่ทำไมหมอตรวจนานมาก “คุณทัฬห์จะเป็นอะไรไหมคะ”

แทนที่จะตอบคำถาม ไทว์กลับพูดไปคนละเรื่องว่า “พี่ทัฬห์คงดีใจนะถ้ารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขาขนาดนี้”

เฟื่องลดาแก้เกี้ยวว่าเขาเจ็บเพราะช่วยตนตนก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา ไทว์หัวเราะพูดอย่างรู้ทันว่า

“เธอกับพี่ทัฬห์นี่เหมือนกันอยู่อย่างนึงนะ”

“อะไรคะ”

“ปากไง ปากแข็งพอๆกัน หรือเรียกอีกอย่างนึงว่าปากไม่ตรงกับใจ”

เฟื่องลดาทำท่าจะแย้ง ไทว์ชิงพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า

“ชีวิตคนเราไม่ยืนยาวนักหรอกนะเฟื่องลดา พรุ่งนี้หรือแค่ชั่วโมงต่อไปอาจจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ ถ้ามีความรู้สึกดีๆต่อกันก็แสดงออกมาเถอะ อย่าให้ทิฐิหรืออะไรก็ตามมาบดบังมันไว้เลย เชื่อฉันสิ”

โทรศัพท์มือถือไทว์ดังขึ้น เขาหยิบดูเป็นสายจากดวงใจ เขาเดินไปคุยอีกมุมหนึ่งให้เฟื่องลดาได้อยู่กับตัวเองตามลำพัง เธอนิ่งคิดแล้วเดินไปมองหน้าห้องหมออย่างเป็นห่วงทัฬห์

ooooooo

หมอจัดกระดูกและใส่เฝือกอ่อนแล้วอนุญาตให้ทัฬห์กลับไปพักที่บ้านได้ พอเขากลับมาถึง ลูกแก้วมายืนเกาะพ่อถามว่าเจ็บมากไหม ดวงใจก็ถามว่าเป็นยังไงบ้าง

ทัฬห์บอกว่าโชคดีที่ไม่ต้องผ่าตัด แต่ดวงใจก็ยังเป็นห่วงว่ามือขวาเสียด้วย คงทำอะไรไม่ถนัด

“ไม่มีปัญหาหรอกครับป้า ป้าไม่ต้องเป็นห่วงพี่ทัฬห์หรอก เขามีเฟื่องลดาดูแลอยู่ทั้งคน”

“ไม่มีอะไรแล้วแยกย้ายกันไปนอนเถอะ” ทัฬห์รีบตัดบท

เฟื่องลดาจะพาลูกแก้วไปนอน สารีบบอกว่าเดี๋ยวตนพาไปเอง ให้คุณครูลดาตามไปดูแลคุณทัฬห์เถอะ ดวงใจรีบสนับสนุน ลูกแก้วก็บอกว่า

“ใช่ค่ะ พี่ลดาไปดูแลคุณพ่อเถอะค่ะ ลูกแก้วฝากคุณพ่อด้วยนะคะ”

ทุกคนยิ้มกับความช่างพูดของลูกแก้ว ทัฬห์มองเฟื่องลดาเหมือนรอ เธอจึงเข้าไปช่วยพยุงเขาเขินๆ พาเดินไปที่บันไดขึ้นชั้นบน

ไทว์ ดวงใจกับสาแอบสบตายิ้มๆกันอย่างสมใจ... มีความสุข

เมื่อพาทัฬห์เข้าห้องนอนแล้ว เฟื่องลดาดูแลทัฬห์อย่างห่วงใยมาก ทัฬห์จะอาบน้ำก็จะไปตามไทว์ให้มาช่วย แต่ทัฬห์บอกว่าตนจัดการกับตัวเองได้ให้เธอไปนอนเถอะดึกแล้ว

ทัฬห์อาบน้ำเสร็จออกมาเฟื่องลดายังนั่งรออยู่ พอเขาถามก็บอกว่าอยู่รอติดกระดุมเสื้อให้พลางหยิบเสื้อนอนมาช่วยใส่ให้ ติดกระดุมเสร็จจะถอยออก ทัฬห์ใช้มือซ้ายโอบไหล่ไว้ เฟื่องลดาเงยมองอึ้งๆ หน้าแดงเรื่อ

“ขอบคุณมากนะเด็กดื้อ” ทัฬห์เอ่ยอ่อนโยน เธอเถียงทันทีว่าตนไม่ได้ดื้อสักหน่อย ทัฬห์ยิ้มทำท่าคิด เปลี่ยนเป็นพูดว่า “จริงด้วย...ถ้าอย่างนั้นต้องเปลี่ยนใหม่ ขอบคุณมากนะเด็กดี”

ทั้งสองมองหน้าด้วยความรู้สึกดีๆต่อกัน เฟื่องลดาเขิน รีบถอยออกมา บอกให้เขาพักผ่อนเสียแขนจะได้หายเร็วๆ

“ฝันดีนะ”

“ค่ะ”