ดวงใจขบถ
ตอนที่ 8
“ก็เพราะผมขวางมันไว้น่ะสิครับ ผมเลือกที่จะสู้กับมันสกัดกั้นมันไว้ แล้วบอกยุพราชให้เป็นคนพาคุณหนีไป”
“เป็นความจริงหรือ”
“อย่ามัวแต่โกรธผม ลองนึกย้อนกลับไปทบทวนให้ดี ตอนที่คุณอยู่กับยุพราช คุณได้ยินเสียงปืนยิงต่อสู้อยู่เบื้องหลังคุณไหม”
เจ้าจ้อยนึกย้อนไปแล้วตอบตามจริงว่าได้ยิน
“นั่นแหละครับ ผมกำลังสู้กับมันอยู่”
“เฮาก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าคุณไม่มีทางจะทิ้งเฮาไปแน่นอน แต่เฮาให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมคุณถึงไม่ตามเฮามา คุณหายไปไหน”
“ผมพลาดท่าเสียทีกินกระสุนพวกมันไปหลายนัด วินาทีนั้นผมคิดว่าผมคงไม่รอดแล้ว โชคดีที่เผ่าเทพนำกำลังเข้ามาช่วยผมไว้ทัน”
“คุณบาดเจ็บสาหัสหรือ”
“ครับ ผมนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลอยู่นาน รอเห็นหน้าคุณมาเยี่ยม แต่คุณก็ไม่มา”
“เฮาขอโทษ เฮาไม่รู้จริงๆ” เจ้าจ้อยโผเข้ากอดพสุทั้งน้ำตา
“แต่ตอนนี้คุณรู้แล้ว...ถึงจะรู้ช้าไปมาก แต่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะรู้ความจริง”
พสุกอดตอบอย่างสุดแสนดีใจที่ได้เจ้าจ้อยกลับคืนมา
ooooooo
คืนเดียวกันที่ปางไม้ของเจ้าหลวง อันโตนกับจ่อเอในคราบไอ้โม่งลอบเข้ามาสำรวจไปทั่วทุกมุม แต่ไม่พบอะไรที่น่าสงสัยว่าพวกเจ้าหลวงกำลังซ่องสุมกองกำลังเพื่อกอบกู้ชาติ
ทั้งคู่มาหยุดที่หลังรถขนไม้มุมหนึ่ง ถลกหมวกไหมพรมขึ้นเปิดหน้าปรึกษากันว่าไม่เจออะไรเลย มีแต่ไม้ทั้งนั้น
“หรือว่าพวกมันหนีตายออกมาจากเมืองจายเพื่อจะทำมาหากินที่เมืองไทยจริงๆ”
“เฮ้ย ข่าวกรองเราไม่มีพลาดหรอกเว้ย มันกำลังซ่องสุมแน่ๆ แค่เราต้องหาให้เจอว่ามันใช้ที่นี่เป็นกองบัญชาการอย่างที่สงสัยหรือไม่...โน่น ยังมีโกดังอยู่ที่ตรงนั้นอีก ไปดูกัน”
ทั้งคู่ดึงหมวกไหมพรมปิดหน้าอาศัยความมืดสลัววิ่งลัดเลาะไปที่โกดัง แต่เข้าไม่ได้เพราะคำพูนกับกาวินอยู่ข้างใน และพอพวกเขาออกมาเห็นผู้บุกรุกก็เกิดไล่ล่ากันขึ้นโดยมีคนงานอีกสองคนในปางไม้ช่วยด้วย แต่สุดท้ายผู้บุกรุกก็หนีรอดไปได้ ทิ้งความสงสัยไว้ให้ผู้ช่วยทั้งสองของอกานซิงห์ว่าพวกมันเป็นใคร?
ส่วนที่คุ้มจันทรา บัดนี้ความจริงกระจ่างชัดทำให้พสุกับเจ้าจ้อยปรับความเข้าใจกันได้ด้วยดี และเจ้าจ้อยยังบอกพสุด้วยว่าเจ้าแม่ของเธอกำลังพยายามเจรจาเรื่องยุติการหมั้นอยู่
“อ่อนคำเล่าให้ผมฟังหมดแล้วครับ”
“อะไรนะ อ่อนคำหรือ”
“ครับ อ่อนคำนางกำนัลที่จงรักภักดีของคุณอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ทั้งหมด เป็นคนช่วยให้เราสองคนได้ปรับความเข้าใจกัน ต้องขอบใจนาง”
“ใช่ ฉันต้องขอบใจอ่อนคำ แต่กับยุพราชที่ใส่ความคุณโกหกทุกสิ่งทุกอย่าง เขาควรได้รับการประณาม”
“อย่าเพิ่งครับเจ้าจ้อย ผมไม่อยากให้ยุพราชรู้ตัวว่าคุณรู้ความจริงทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว”
“ทำไมหรือ”
