ดวงใจขบถ
ตอนที่ 8
“ฉันพยายามมองในแง่ดีเว้ยไอ้เทพ เจ้าจ้อยมียุพราชมาทำหน้าที่เป็นองครักษ์ก็ดีเหมือนกัน โอกาสปลอดภัยสูง”
“งั้นในฐานะตำรวจฉันขอคิดต่าง มองในแง่ร้ายว่ะ แกจะได้ระวังตัว เพราะพฤติกรรมคู่หูแกมันไม่น่าไว้ใจ ตรงที่กันท่าแกกับองค์หญิง ฉันว่าแกก็รู้สึก”
คำพูดของเผ่าเทพทำให้พสุคิดย้อนไปเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่ยุพราชทำเหมือนตนเป็นศัตรูคู่แค้น แต่อีกเหตุการณ์ในอดีตก่อนหน้านั้นก็ทำให้พสุไม่อยากเชื่อว่ายุพราชจะคิดร้ายกับตนได้
“ยุพราชร่วมเป็นร่วมตาย ปฏิบัติภารกิจเป็นคู่หูฉันมาสองปี ปฏิบัติการอินโดจีนครั้งล่าสุดมันถูกยิง ฉันช่วยชีวิตมันไว้ แบกมันขึ้นหลังพาวิ่งหนีระเบิด มันถึงกับลั่นวาจาว่าเป็นหนี้ชีวิตฉัน”
“แกก็เลยไม่อยากคิดว่ามันจะหักหลังอะไรแก แต่ถ้ามันมีประโยคนี้อยู่ในหัว...บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ มันก็ไม่แน่นะเว้ย”
“แค้นที่ฉันกับเจ้าจ้อยรักกันน่ะเหรอ”
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้ แต่เรื่องที่เจ้าจ้อยเข้าใจแกผิด คนที่น่าจะรู้ดีที่สุดอีกคนก็คือคนที่รับใช้ใกล้ชิดเจ้าจ้อย”
“อ่อนคำ!”
เผ่าเทพดีดนิ้วทันที “ใช่เลย เบาะแสตัวสำคัญ แกต้องหาโอกาสคุยด้วยให้ได้”
พสุหรี่ตาคิดเห็นด้วย หันกลับไปส่องกล้องแล้วก็เห็นใครอีกคนหนึ่ง
“นั่น! ในคุ้มยังมีอีกคนนึงว่ะ เจ้าขุนแสงเรือง คู่หมั้นเจ้าจ้อย แค่กำลังจะแต่งงานกันจำเป็นจะต้องมาอยู่ร่วมคุ้มเดียวกันเลยหรือ” พสุออกอาการหึงหวงจนเผ่าเทพหลุดยิ้มขำออกมา
ooooooo
เจ้าขุนแสงเรืองเดินฮัมเพลงออกมาเจอยุพราช เขากำลังจะออกไปเที่ยวจึงกำชับยุพราชให้ดูแลเจ้าจ้อยดีๆ และห้ามปากโป้งด้วย เพราะคืนนี้เขาไม่กลับ ถ้าเจ้าจ้อยถามถึงก็ให้บอกว่าตนหลับแล้ว
ยุพราชรับปากด้วยความเต็มใจ แล้วพอลับหลังก็มองตามเจ้าขุนแสงเรืองอย่างสมเพช ฝ่ายพสุกับเผ่าเทพที่พอส่องกล้องเห็นอ่อนคำถือตะกร้าออกจากคุ้มมาคนเดียวก็สบโอกาสเหมาะพากันออกไปดักเจอ
อ่อนคำมาเก็บมะม่วงข้างคุ้ม ปีนป่ายขึ้นไปแล้วโดนมดแดงกัดแทบตกลงมา พสุกับเผ่าเทพมาเห็นพอดี ช่วยจับช่วยยันเอาไว้ แต่อ่อนคำยังไม่เห็นว่าเป็นใครจึงร้องวี้ดว้ายตกใจนึกว่าพวกโรคจิต
“โรคจิตที่ไหน พวกเราเอง”
อ่อนคำก้มหน้าลงเห็นพสุกับเผ่าเทพช่วยกันจับพยุงขาตัวเองไว้ก็ยิ้มดีใจ
“อ้าว สองหมวดรูปหล่อมาแถวนี้ได้อย่างไร”
“ลงมาคุยกันดีๆ ดีกว่า จะห้อยโตงเตงคุยกันอยู่อย่างนี้หรือ”
“ว้าย...หมวดว่าอะไรนะ อะไรของเฮาโตงเตง”
“เปล่า ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”
แล้วมืออ่อนคำก็หลุดจากกิ่งไม้ร่วงลงมา สองหนุ่มช่วยกันรับไว้ อ่อนคำเปลี่ยนจากตกใจมายิ้มหวาน
พูดหน้าทะเล้นว่า “เป็นการตกต้นมะม่วงที่ละมุนที่ซู้ด”
หลังจากนั้นทั้งสามคนเดินคุยกันไปตามทางเดินแคบๆที่ข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์
