ดวงใจขบถ
ตอนที่ 8
เมื่อทั้งหมดกลับถึงคุ้ม อ่อนคำมีอาการหน้ามืดคล้ายจะเป็นลมจึงขอตัวไปพักผ่อน ยุพราชเป็นห่วงตามไปเห็นอ่อนคำนั่งฟุบกับโต๊ะจึงช่วยประคองไปที่เตียง แล้วเซลงมาแนบชิดกันมาก อ่อนคำตัดสินใจใช้ช่วงเวลานี้กอดรัดและสารภาพรักยุพราชทันที
“ยุพราช เฮารักเจ้า เจ้าช่วยลืมเจ้าจ้อยแล้วหันมามองเฮาบ้างได้ไหม”
ยุพราชตกใจรีบดันตัวอ่อนคำออก “เจ้าพูดอะไรออกมา เจ้ารู้ตัวรึเปล่า”
“เฮารู้ตัวดีว่าเฮาพูดอะไรออกไป เจ้าจ้อยไม่มีวันรักเจ้าหรอก เจ้าจ้อยเป็นเหมือนดวงจันทร์บนฟ้า ดวงจันทร์ไม่มีทางตกลงมาบนดินให้คนธรรมดาอย่างเจ้าเก็บไปชื่นชมหรอก”
“หุบปาก!”
“เฮาสิถึงจะคู่ควรกับเจ้า เฮายินดีจะรักเจ้า ไม่ว่าคนอื่นจะรักหรือว่าจะเกลียดเจ้าก็ตาม เจ้าจะให้โอกาสเฮาบ้างได้ไหม”
“เจ้าต้องพูดจาเหลวไหลเพราะพิษไข้แน่ๆ เฮาจะถือว่าเจ้าไม่ได้พูดอะไร และไม่มีอะไรเกิดขึ้นในห้องนี้”
ยุพราชรีบเดินหนีออกไปแล้วปิดประตูปัง ทิ้งให้อ่อนคำเก้อ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างอับอาย นั่งด่าตัวเองว่าหน้าไม่อายไปสารภาพรักผู้ชายก่อน ไม่มีศักดิ์ศรีเลยจริงๆ
ooooooo
ตกกลางคืน พสุพกมีดคูกรีที่ได้จากยุพราชติดตัวมาด้วยขณะแอบเข้ามาที่คุ้มจันทราเพื่อแจ้งข่าวเจ้าจ้อยเรื่องทหารซาอูพยายามลักลอบเข้าไปในปางไม้เมื่อตอนกลางวัน
เจ้าจ้อยตกใจมากและเป็นห่วงเจ้าพ่อเจ้าแม่ จึงขอให้พสุรีบแจ้งท่านเพื่อความปลอดภัย...เวลานั้นเองยุพราชอยู่ชั้นล่าง กำลังจะขึ้นมาสอดส่องหลังจากเห็นเงาตะคุ่มของใครบางคน แต่อ่อนคำโผล่พรวดมาขวางและพยายามพูดให้ยุพราชเลิกกังวลว่าไม่มีใครขึ้นไปข้างบนได้แน่นอน
แต่ยุพราชไม่เชื่อ อยากพบเจ้าจ้อยเพื่อความแน่ใจ อ่อนคำอ้างว่าเจ้าจ้อยนอนแล้วและไม่อยากพบใครทั้งนั้น มีอะไรค่อยพูดกันพรุ่งนี้เช้า
ยุพราชจำใจต้องหันกลับ แต่เขาไม่ได้ไปไหนไกล เมื่อพสุออกจากห้องเจ้าจ้อยจึงเผชิญหน้ากันอย่างจัง
“แกเข้ามาได้ยังไง แกกล้าทำลายเกียรติของเจ้าจ้อย” ยุพราชพูดพลางชักมีดคูกรีออกมาด้วยสายตาที่คมกริบไม่ต่างจากมีดที่ถือ
เจ้าจ้อยตกใจมากร้องถามเสียงหลง “ยุพราชอย่านะ จะทำอะไร”
“แกกำลังเข้าใจผิดนะยุพราช ฉันไม่ได้ทำอะไรเจ้าจ้อย”
“ฉันเห็นกับตา แกปีนขึ้นไปหาเจ้าจ้อยบนห้อง แกยังกล้าหน้าด้านบอกว่าไม่ได้ทำอีกหรือ แกทำลายชื่อเสียงของเจ้าจ้อย ทำให้เธอเสื่อมเสียเพราะพฤติกรรมไร้สำนึกของแก”
“มันเป็นเพราะแกนั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแกโกหกตั้งแต่แรกก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“แกไม่ต้องมาโทษฉัน สิ่งไหนที่ฉันทำ ฉันจะรับผิดชอบเอง และสิ่งไหนที่แกทำ แกก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน ชักมีดออกมา”
“ความเป็นเพื่อนของเราไม่ควรต้องจบแบบนี้นะยุพราช”
“ฉันบอกให้แกชักมีดออกมา ฉันจะรักษาเกียรติของเจ้าจ้อยด้วยเลือดของแก”
ยุพราชเงื้อมีดเข้าใส่อย่างโกรธแค้น พสุชักมีดออกมารับไว้ทันท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเจ้าจ้อยที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
ooooooo
