ดวงใจขบถ

พสุเจ็บใจไม่คิดว่ายุพราชจะลอบแทงข้างหลังตนด้วยการโกหกเจ้าจ้อยไปอย่างนั้นจนเขาเกือบสูญเสียเธอไป อีกทั้งเขาก็จะกลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาวในสายตาของเจ้าหลวงและมหาเทวีด้วย

หลังจากรู้เรื่องทั้งหมดจากอ่อนคำแล้ว พสุก็เฝ้ารอเวลาให้มืดค่ำเพื่อจะได้เข้าไปอธิบายความจริงกับเจ้าจ้อย และเมื่อช่วงเวลานั้นมาถึงอ่อนคำก็ส่งสัญญาณตามที่บอกไว้ โดยเธอจะพยายามถ่วงเวลาดึงตัวยุพราชไว้กับเธอให้นานที่สุด เพื่อเปิดทางให้พสุได้พูดคุยกับเจ้าจ้อยตามลำพังในห้อง

อ่อนคำจงใจทำให้กลอนประตูห้องนอนของตนพังเสียหายแล้วขอร้องยุพราชมาช่วยซ่อมให้อยู่นานสองนานโดยไม่ระแคะระคายสักนิดว่าเป็นแผนลวงของนาง

พสุแอบเข้ามาในห้องเจ้าจ้อยในขณะที่เธอหลับ แต่พอเขาทำให้เธอรู้สึกตัวก็รีบเอามือปิดปากไม่ให้ส่งเสียงร้อง จากนั้นก็สวมกอดพลางออดอ้อนด้วยความรักและคิดถึงสุดหัวใจ

“อย่าร้องนะครับที่รักของผม”

“คุณแอบเข้ามาได้ยังไง”

“เบาๆสิครับเจ้าจ้อยที่รักของผม”

“อย่ามาที่รักนะ แล้วเลิกกอดเฮาซะที บังอาจมากเลย นี่แน่ะ”

เจ้าจ้อยถองไปที่สีข้างพสุเบาๆ แต่เขาแกล้งเจ็บทรุดไปบนเตียง นอนกุมท้องโอดครวญว่าองค์หญิงมือหนักมาก

“นี่ ไม่ต้องมาสำออยเลยนะ ตอบเฮามา คุณมาทำไม”

“ถ้าผมตอบว่ามาง้อขอคืนดีล่ะครับ”

“เชิญคุณกลับไปได้เลย”

“อูย...มือหนักแล้วยังใจร้ายอีกนะครับ”

“อย่ามาทำเป็นเล่นนะ บอกจุดประสงค์ของคุณมา ไม่อย่างนั้นเฮาตะโกนจริงๆด้วย”

“โอเคครับ ผมไม่เล่นแล้ว” พสุลุกขึ้นพูดเป็นจริงเป็นจัง “ที่ผมมาหาเจ้าจ้อยคืนนี้ ผมมีคำถามที่ต้องการคำตอบจากคุณครับ”

“ถ้าอยากจะถามเฮา ทำไมไม่ทำอย่างอารยชน เดินเข้าประตูคุ้มมาขอพบเฮาดีๆ ไม่จำเป็นต้องปีนป่ายแอบลักลอบเข้ามาเยี่ยงโจร”

“โธ่...พูดยังกับผมมาขอพบคุณดีๆคุณจะให้ผมพบอย่างงั้นแหละ ไหนจะมีไอ้ยุพราชคอยทำตัวเป็นไอ้เข้ขวางความรักของเราอีก”

“ความรักของเราอะไร มันจบไปแล้ว”

“มันจบแล้วจริงๆหรือครับ” พสุก้าวเข้าหา เจ้าจ้อยถอยหนีพลางขู่

“นี่! อย่าเข้ามานะ เฮาร้องตะโกนให้ยุพราชมาจับคุณโยนออกไปแน่ รีบถามสิ่งที่คุณอยากถามมา”

“ขู่เก่งจริงนะ งั้นช่วยตอบผมหน่อย เจ้าจ้อยคิดจริงๆหรือครับว่าผมทิ้งคุณไว้ที่ชายแดนแล้วหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว”

“คุณจะให้เฮาคิดยังไง ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆ คุณทิ้งเฮาไว้แล้วก็หายตัวไป จนนายพลอังกูมันตามมาเจอเฮาเข้า มันจะจับตัวเฮา จนเฮาต้องหนี โชคดีที่ยุพราชมาช่วยพาเฮาหนีข้ามพรมแดนไปได้”

“ที่ยุพราชพาคุณหนี โดยไม่มีพวกนายพลอังกูตามไล่ล่าเลย คุณไม่สงสัยหรือครับเจ้าจ้อยว่าทำไม”

“ทำไมหรือ”