ดวงใจขบถ
ตอนที่ 8
“ถ้าเฮาถามว่าหมวดรูปหล่อทั้งสองคนไปไหนมา ห้ามตอบว่าบังเอิญผ่านมาแถวนี้นะ”
“ไม่ได้บังเอิญ เราสองคนตั้งใจมา ตรงนี้เป็นทางผ่านที่เราจะไปธุระที่อื่น แต่เห็นอ่อนคำเดินเข้าป่าพอดี ก็เลยเป็นห่วง จอดรถตามมาดู”
“คิดว่าจะมาทำอะไร ที่แท้ก็มาขโมยมะม่วง”
“ขโมยที่ไหน มะม่วงมันขึ้นเอง ใครๆก็เก็บกินได้ แล้วที่ดินตรงนี้ก็เป็นของเจ้าหลวง เอ๊ะ! ว่าแต่หมวดพสุมาแถวนี้ไม่อยากเจอเจ้าจ้อยหรือ”
“อ่อนคำถามผิดคนแล้ว น่าจะไปถามเจ้าจ้อยมากกว่าว่าอยากเจอผมรึเปล่า”
“นั่นสินะ เฮาตอบแทนให้เลยว่าไม่อยากเจอ ก็เพราะหมวดนั่นแหละผิด หมวดไปทำอย่างนั้นกับเจ้าจ้อยของเฮาได้อย่างไร”
อยู่ๆอ่อนคำก็เกรี้ยวกราดใส่ ทำเอาสองหนุ่มปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน พสุถามว่า
“ผมไปทำอะไรเจ้าจ้อยหรือครับ”
“ยังจะถามอีก นี่หมวดไม่รู้จริงๆหรือว่าแกล้งโง่ อุ้ย! แกล้งเซ่อ อุ้ย! แกล้งทึ่ม อุ้ย!”
“เอาสักแกล้งเถอะครับ ตกลงว่าพสุเพื่อนผมไปทำอะไรให้เจ้าจ้อยโกรธกันแน่”
“หมวดทิ้งเจ้าจ้อยไว้ แล้วตัวเองก็หนีเอาตัวรอดข้ามชายแดนไปคนเดียว เฮาถามจริงๆเถอะ ทำไมหมวดถึงได้ทำอย่างนั้น หมวดทำดีมาตลอด แต่มาดีแตกเอาตอนจบ”
“ผมไม่ได้ทำอย่างนั้น ผมไม่ได้หนีเอาตัวรอดคนเดียว”
“แล้วความจริงมันเป็นอย่างไรกันแน่ เล่าให้เฮาฟังได้ไหม”
พสุเล่าเรื่องราวในวันนั้นให้ฟังอย่างละเอียด จนกระทั่งเขาพาเจ้าจ้อยมาถึงชายแดน...
“ผมพาเจ้าจ้อยหนีมาถึงชายแดนไทย แต่เจอนายพลอังกูพาทหารซาอูตามมาทัน ผมก็เลยตัดสินใจเลือกที่จะสู้กับพวกนายพลอังกู สกัดกั้นมันไว้ แล้วให้ยุพราชเป็นคนพาเจ้าจ้อยหนีข้ามชายแดนไทยไป”
“ที่คุณบอกว่าตัดสินใจจะสู้ ที่แท้ก็คือสู้กับพวกนายพลอังกูเองหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิครับ สู้ 1 ต่อ 5 ด้วย ถูกพวกมันรุมยิงปางตาย ดีนะที่ผมนำกำลังเข้าไป ช่วยพาตัวออกมาทัน ไม่อย่างนั้นพสุคงตายไปแล้ว”
“แต่ที่ยุพราชเล่าให้เจ้าจ้อยฟังตอนที่พาหนีข้ามชายแดนไทย มันไม่ใช่อย่างนี้ มันไม่เหมือนที่คุณเล่าเลย”
“อะไรนะครับ! ไม่เหมือนหรือครับ แล้วยุพราชเล่าว่ายังไง”
“ยุพราชบอกกับเจ้าจ้อยว่าหมวดสู้รับมือกับพวกทหารซาอูไม่ไหว เลยหนีข้ามชายแดนไทยไปคนเดียว ทิ้งเจ้าจ้อยไว้ตามลำพังอย่างไม่สนใจไยดีว่าจะเป็นหรือตาย”
“ไม่จริงครับ ผมไม่มีวันทิ้งเจ้าจ้อย แต่เพราะยุพราชอยู่ตรงนั้น ผมก็เลยฝากชีวิตเจ้าจ้อยไว้ในมือยุพราชให้พาหนีแทน”
คำยืนยันของพสุทำให้อ่อนคำนิ่งอึ้งไปเลย
ooooooo
