ดวงใจขบถ

“เฮาไม่ได้เจาะจงว่าใคร ถ้าเจ้าไม่ได้เป็นเช่นนั้นก็อย่ากินปูนร้อนท้องไปสิ เอาล่ะ เฮาเหนื่อยที่จะพูดกับเจ้าแล้ว”

“เฮาก็เหนื่อยที่จะฟังเสียงน่ารำคาญเหมือนแมงหวี่ของเจ้าแล้ว”

“งั้นก็ไปสิ เจ้าจ้อยจะไปปางไม้ เจ้ารีบไปเตรียมคนเตรียมรถตามไปดูแลเจ้าจ้อยให้พร้อม เฮาจะไปดูเจ้าจ้อยก่อนว่าพร้อมจะไปหรือยัง”

อ่อนคำรีบเดินผละไป ขณะที่ยุพราชมองช่อดอกไม้ในมือ นึกถึงตอนที่เจ้าจ้อยปฏิเสธแล้วเจ็บลึก แต่ตอนนี้แววตาเขาดื้อดึงไม่ยอมแพ้...ไม่ว่ายังไงก็จะทำให้เจ้าจ้อยรักเขาให้ได้!!

ooooooo

เจ้าจ้อยออกมายืนที่ระเบียงส่งสัญญาณทำมือสื่อสารไปทางอาคารร้างที่พสุอาศัยว่าเธอกำลังจะออกไปข้างนอก แต่ก็ไม่แน่ว่าพสุจะเห็นหรือเปล่า

เสร็จแล้วเธอออกจากคุ้มไปที่ปางไม้กับอ่อนคำ ยุพราช และทหารอีกสองคน เมื่อเจอคำพูนกับกาวินจึงรู้ว่าเมื่อคืนมีผู้บุกรุกเข้ามาและยิงเวรยามสองคนได้รับบาดเจ็บแต่จับตัวไม่ได้

เจ้าจ้อยนึกถึงสิ่งที่พสุเตือนไว้เมื่อคืน ตกใจหลุดปากออกมาว่าอาจจะเป็นพวกทหารซาอู ทำให้ยุพราชแปลกใจถามว่าทำไมถึงได้คิดอย่างนั้น

“ก็เฮาไม่เคยมีศัตรูที่ไหนนอกจากพวกทหารซาอู เฮาก็เลยนึกไปเอง พูดออกมาอย่างนั้น ไม่มีอะไร”

“แน่ใจนะเจ้าค่า ว่าไม่มีอะไร”

 “อืม...ไม่มีอะไรหรอก เจ้าอย่ากังวลไปเลยยุพราช”

“ข้าเฮาต้องกังวลสิเจ้าค่า ถ้ามีอะไรทำให้เจ้าจ้อยไม่สบายใจ ข้าเฮาก็อยู่เฉยไม่ได้ เจ้าจ้อยรู้สึกมีอะไรผิดสังเกต ไม่ปลอดภัย ต้องบอกข้าเฮานะเจ้าค่า ไม่มีอะไรแน่นะเจ้าค่า มีต้องบอกข้าเฮานะเจ้าค่า”

เจ้าจ้อยอึกอัก อ่อนคำมองเจ้าจ้อยด้วยความเป็นห่วง ก่อนตัดสินใจโพล่งขึ้นมา

“โอ๊ย...เจ้าจะพูดย้ำคิดย้ำทำให้ได้อะไรขึ้นมา เจ้าจ้อยก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร แค่รู้สึกกังวลไปเอง เจ้าไม่เชื่อคำพูดของเจ้าจ้อยแล้วหรือ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น เฮาก็แค่แปลกใจว่าทำไมเจ้าจ้อยพูดถึงทหารซาอูขึ้นมา”

“ก็ถ้าไม่ให้นึกถึงทหารซาอู แล้วจะให้ไปนึกถึงทหารแม้วที่ไหน”

“นี่เจ้า...”

“ไม่เอาน่า เจ้าสองคนเลิกเถียงกันได้แล้ว...คำพูน กาวิน ช่วยพาเฮาไปเยี่ยมคนเจ็บหน่อย”

เมื่อไปถึงบ้านพักคนงาน เจ้าจ้อยขอบใจสองคนที่บาดเจ็บเพราะช่วยปกป้องปางไม้ และขอให้ช่วยกันตรวจตราต่อไปเพราะเราใช้ที่นี่เป็นที่รวบรวมพี่น้องชาวเมืองจายเพื่อก่อตั้งกองกำลังกู้ชาติ จะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากเยี่ยมเยียนคนเจ็บ อ่อนคำเร่งเจ้าจ้อยรีบทำงานให้เสร็จแล้วรีบกลับคุ้ม ตนรู้สึกใจคอไม่ดี

“อืม... เฮาเองก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเหมือนกัน”

เจ้าจ้อยกับอ่อนคำกำลังจะเดินออกไปพ้นจากบ้านพักคนงาน แต่ยุพราชเดินมาขวางทางไว้