ดวงใจขบถ

พระอาทิตย์เคลื่อนลงแตะขอบฟ้าบอกให้รู้ว่าเย็นมากแล้ว...

ยุพราชกับอ่อนคำนั่งท้ายรถขนไก่ที่วิ่งโขยกเขยกไปตามถนนขรุขระ แต่กระนั้นอ่อนคำก็ยังหลับลงเพราะความเหนื่อยล้า สักพักศีรษะที่พิงไหล่ยุพราชอยู่ก็เลื่อนลงมาแล้วหน้าทิ่มไปที่เป้ากางเกงเขา

“เฮ้ย!!” ยุพราชตกใจรีบกระถดหนี ส่งผลให้หัวอ่อนคำโขกกับพื้นดังโป๊ก สะดุ้งตื่นคลำหัวตัวเองป้อยๆ

“อู๊ย...นอนยังไงให้หัวโขกพื้นได้นะเรา”

“ก็นั่นน่ะสิ หลับเก่งเหลือเกิน ตื่นได้ซะที”

“ถึงไหนแล้วนี่ โบกรถมาตั้งหลายคัน”

ทันใดเสียงไก่ดังขึ้น อ่อนคำเห็นแล้วบ่นสงสาร อีกเดี๋ยวเขาคงเอาพวกมันไปเชือด พอบ่นเสร็จจะเปิดกรงปล่อยไก่ แต่ยุพราชจับแขนอ่อนคำไว้

“นี่! จะไปปล่อยไก่เขาทำไม เรามาช่วยคนนะ ไม่ใช่มาช่วยไก่”

“เฮาไม่พูดด้วยแล้ว คนใจดำ” อ่อนคำหันหน้าหนีอย่างงอนๆ

ยุพราชไม่ใส่ใจ เปรยขึ้นเบาๆ “โชคดีนะ ที่มีรถให้เราโบกอาศัยมาด้วยตลอดทาง อีกไม่ไกลก็จะถึงเส้นทางเลียบแม่น้ำที่จะไหลไปบรรจบกับแม่โขงที่ท่ากระแตงแล้ว”

“จริงหรือ งั้นเราก็ใกล้จะเจอเจ้าหลวงกับมหาเทวีแล้วสิ”

“ขอให้เจอเถอะ หวังว่าพ่อเฮาจะพาเจ้าหลวงกับมหาเทวีหนีมาที่นี่”

จู่ๆรถเบรกกะทันหันจนทั้งคู่แทบคะมำ ยุพราชโผล่หน้าออกไปก็เห็นด่านทหารซาอูอยู่ข้างหน้า อ่อนคำรู้เข้าก็ตกใจ แต่พยายามตั้งสติอย่างเร็วคิดแผนเอาตัวรอด

อ่อนคำเอาห่อผ้ายัดใส่บริเวณท้องให้ใหญ่คล้ายคนตั้งครรภ์แล้วร้องโอดโอยขณะทหารเรียกตรวจรถ บอกว่าตนปวดท้องมากใกล้จะคลอดแล้ว ขอร้องทหารช่วยพาไปส่งโรงหมอที ทหารสองคนทำท่ารำคาญไล่ส่งสองผัวเมียพากันไปคลอดที่อื่น ยุพราชเลยรีบอุ้มอ่อนคำที่ร้องเจ็บปวดท้องตลอดเวลาออกไปริมทางซึ่งเป็นป่า

“โอ๊ย...เฮาจะคลอดแล้ว ลูกของเราจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน้า...เจ้าชอบผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”

ยุพราชไม่ตอบ แต่ปล่อยอ่อนคำลงอย่างแรงจนล้มก้นจ้ำเบ้าหลังจากพ้นสายตาพวกทหารมาแล้ว

“ว้าย! โยนลงมาได้ อูย...เฮากำลังท้องกำลังไส้อยู่นะ”

“เลิกเล่นได้แล้วอ่อนคำ พวกนั้นไม่ได้ตามเรามาแล้ว”

“เจ้านี่ช่างไม่มีอารมณ์ขันเสียเลยยุพราช”

“เวลาเช่นนี้เจ้ายังมีอารมณ์มาขำมาเล่นอีกหรือ”

“อุ๊ย! ทำมาเป็นเกรี้ยวกราดใส่เฮา เจ้าควรขอบใจเฮามากกว่า ที่ใช้ไหวพริบช่วยให้เราทั้งคู่รอดจากพวกทหารซาอูมาได้”

“ขอบใจ” ยุพราชพูดห้วนๆ ทำเอาอ่อนคำชะงักหน้าแหย แล้วเบ้ปากมองบนบ่นคนเดียว

“คนหรือตอไม้ทื่อๆกันนี่”