ตอนที่ 3
“ไม่ต้องเป็นถึงเจ้าหลวง ครอบครัวขององค์หญิงก็มีฐานะอยู่แล้ว”
“เจ้าอุ่นคำกับเจ้าขุนแสงเรืองไม่คิดแบบนั้นน่ะสิคะ สองคนนั้นคิดว่าเงินทั้งหมดควรเป็นของพวกเขา แต่ความจริงไม่ใช่เลย ตอนที่เจ้าหลวงองค์ก่อนตาย ท่านทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ไม่เยอะเพราะมีเมียมีลูกเยอะจนแย่งชิงสมบัติกันเอง พอท่านพ่อเฮาขึ้นมาเป็นเจ้าหลวง ก็นำเงินไปลงทุนจนงอกเงยขึ้นมาต่างหาก”
“ฟังดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยชอบเจ้าอุ่นคำนัก”
“เฮาไม่ได้สนิทกับเจ้าป้ามากนัก พอเจอกันที เจ้าป้าก็ทำเป็นรักใคร่เฮาดี แต่เฮารู้สึกได้ว่าเจ้าป้าอุ่นคำไม่ได้รักใคร่อะไรเฮาจริงๆหรอก ไม่ได้อยากได้เฮาเป็นลูกสะใภ้ แต่เจ้าป้าต้องการอย่างอื่นจากเฮามากกว่า”
พูดไปแล้วเจ้าจ้อยถอนใจหนักๆ ทำให้พสุยิ่งสนใจใคร่รู้
ooooooo
เช้าวันเดียวกันที่คุ้มจันทราเกิดเหตุปั่นป่วนขึ้นมาอีกเพราะเจ้าอุ่นคำวางแผนกลั่นแกล้งคนครัวของลุมพูเพื่อจะเอาคนของตัวเองขึ้นมาเป็นแม่ครัวแทน
เจ้าอุ่นคำร่ำร้องว่ามีเส้นผมอยู่ในถ้วยอาหารแล้วไปเล่นงานแม่ครัวอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ลุมพูกลุ้มใจมาก พยายามทัดทานด้วยเหตุและผลเพราะที่นี่เป็นคุ้มของเจ้าหลวงและมหาเทวี เจ้าอุ่นคำจะมาปรับเปลี่ยนอะไรโดยพลการไม่ได้
แค่นั้นเองเจ้าอุ่นคำก็ด่ากราดทั้งลุมพูและนางกำนัลของมหาเทวี ก่อนจะดึงดันว่ายังไงก็ต้องเปลี่ยนแม่ครัว ลุมพูจนใจในที่สุดก็ต้องจำยอม
หลังจากแผนการสำเร็จ สองแม่ลูกก็กลับเข้าเรือนพักผ่อนอย่างสบายอารมณ์ พูดคุยกันอย่างสาสมใจ
“แผนของท่านแม่นี่แยบยลจนลูกคาดไม่ถึงว่าจะสามารถตีเข้ายึดท้ายครัวคุ้มจันทราได้รวดเร็วขนาดนี้”
“ทัพหน้าต่อให้แข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่ถ้ากองเสบียงถูกควบคุมไว้เสียแล้ว มันก็เข้าตำรากองทัพเดินได้ด้วยท้อง ถ้าท้องเน่า ท้องเสีย ท้องไม่ดี มันก็ไม่ต่างอะไรกับกองทัพลูกเจี๊ยบ”
“แล้วท่านแม่ไม่กลัวว่ามหาเทวีจะไม่พอใจเอาหรือเจ้าค่า ที่ส่งคนของเราเข้าไปทำงานในครัวแทน”
“มีอะไรที่ทำให้คนอย่างเจ้าอุ่นคำต้องกลัว อ้อ...มีสิ แม่กลัวอย่างนึง”
“กลัวอะไรท่านแม่”
“กลัวว่ามหาเทวีจะไม่มีชีวิตหนีรอดออกมาจากเมืองจายได้น่ะสิ จนป่านนี้แล้วยังไม่มีข่าวคราวจากหน่วยข่าวกรองติดต่ออะไรมาเลย”
เจ้าอุ่นคำพูดพลางเดินแหวกม่านบางๆเข้าไปยังตู้ไม้ตู้หนึ่ง เปิดออกเห็นว่ามีพวกหม้อพวกกาดินเผาเล็กๆพร้อมเตาอยู่ในนั้น
“ใครจะตายก็ได้ แต่เจ้าจ้อยต้องรอดกลับมานะท่านแม่ ไม่มีเจ้าจ้อย ความหวังทุกสิ่งทุกอย่างของลูกก็ไม่มีวันจะเกิดขึ้นได้”