ดวงใจขบถ

เหล่าทหารซาอูส่งเสียงเฮลั่นด้วยความสะใจ ยุพราชกับอ่อนคำกำหมัดแน่นแค้นสุดๆ แล้วยุพราชก็คิดจะสังหารนายพลอังกูด้วยมีดคูกรีของตน เพราะถ้าไม่มีเขาสักคนทุกอย่างก็จะจบลงด้วยดี

ทันใดนั้นหน้ากากโหงพรายที่นายพลอังกูบูชาก็มีปฏิกิริยาปรากฏเป็นกลุ่มวิญญาณโผล่มาที่ด้านหลังตัวนายพล เขาสัมผัสการเตือนภัยเพียงคนเดียวหันขวับมาทางยุพราช จ้องเขม็งเหมือนรู้ความคิดของเขา

ยุพราชชะงัก อ่อนคำใจหายวาบ ขณะที่นายพลอังกู เดินใกล้เข้ามา แต่ทันใดนั้นทหารซาอูคนที่ยืนอยู่ข้างยุพราชก็ชักมีดโถมเข้าใส่นายพลอังกู

“ปล่อยเจ้าหลวงซะ เมืองเปยไม่เป็นเมืองขึ้นใคร รัฐคีรีหลวงต้องเป็นเอกราช”

นายพลอังกูที่ถูกเตือนจากหน้ากากโหงพรายหลบคมมีดได้ทัน ทหารคนนั้นเสียหลักแล้วโดนอัดจนล้มคว่ำ ตามด้วยกระทืบซ้ำแล้วเตะเสยหน้าอย่างไม่ปรานี

ที่แท้ชายในชุดทหารคนนั้นคือชาวเมืองเปยปลอมตัวมา เขาบาดเจ็บปางตายแต่ปากยังตะโกนสาปแช่งพวกซาอูให้ตกนรกไม่ได้ผุดได้เกิด แต่ไม่ทันสิ้นเสียงสาปแช่ง เสียงปืนดังปังใส่เขาดับดิ้น ยุพราชกับอ่อนคำมองหน้ากัน ต่างกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น

“นรกไม่ใช่ที่ของนายพลอังกู แต่เป็นที่สำหรับสวะอย่างพวกแก ทุกคนฟัง ไม่ว่าใครที่มันขัดขวาง แข็งข้อ หรือว่าต่อต้านอังกูแห่งซาอู ฆ่ามันทิ้งได้ทันที”

เสียงเหล่าทหารรับคำสั่งพร้อมกัน นายพลอังกูเดินกลับเข้าเต็นท์ไป ซาบีตะโกนให้เลิกแถวแล้วเตรียมตัวไว้ เมื่อถึงเวลาตนจะให้สัญญาณบุกจับเจ้าหลวงอีกครั้ง ทุกคนขานรับ ยกเว้นยุพราชกับอ่อนคำที่จ้องมองไปที่พวกมันอย่างเกลียดชัง

ooooooo

คืนนั้นเจ้าจ้อยฝันร้ายว่าเจ้าพ่อ เจ้าแม่ และพวกอกานซิงห์โดนทหารซาอูที่นำโดยนายพลอังกูฆ่าตายหมด ฝันร้ายนั้นเหมือนจริงมากจนเจ้าจ้อยสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจแล้วเล่าให้พสุฟังอย่างเสียขวัญ

พสุปลอบว่ายุพราชตามไปช่วยแล้ว ทุกคนต้องปลอดภัย โบราณว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี เจ้าจ้อยขอให้เป็นอย่างนั้น แล้วมีท่าทีหนาวสั่นจนพสุต้องเอามือแตะหน้าผาก ปรากฏว่าเจ้าจ้อยยังตัวร้อน พสุจึงเอายาแก้ไข้มาให้กินอีกเม็ด

“ขอบคุณนะหมวดที่ดูแลเฮาอย่างดี ในยามที่เฮาอ่อนแอช่วยตัวเองไม่ได้”

“ถึงร่างกายอ่อนแอ แต่ถ้าจิตใจเข้มแข็ง องค์หญิงก็จะผ่านมันไปได้นะ”

เจ้าจ้อยกอดซบพสุอย่างอุ่นใจ “เฮาจะเข้มแข็งให้ถึงที่สุด แต่หมวดต้องสัญญากับเฮานะ ถ้าเกิดเฮาเป็นอะไรไป คุณต้องกลับไปช่วยเจ้าพ่อเจ้าแม่ของเฮาให้ได้ ท่านคือความหวังของคนจาย ทุกคนกำลังรอท่านกลับไปกู้บ้านกู้เมือง”