ดวงใจขบถ

อันโตนบังคับผู้ใหญ่ส่วยให้พาไปยังจุดที่จอดรถส่งเจ้าจ้อยกับทหารหนุ่มคนหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน พอรู้ทิศทางที่สองคนนั้นจะไป พวกอันโตนก็ปล่อยตัวผู้ใหญ่ส่วยแล้วเร่งตามหาเจ้าจ้อย โดยอันโตนใช้ทางลัดค้นหาด้วยการปล่อย “ของ” ตามความเชื่อของตนที่ว่าวันนี้วันโกนประตูนรกเปิด

ไม่ช้าไม่นานภูตพรายของอันโตนก็ไปสิงชาวบ้านสามคนที่ให้พสุกับเจ้าจ้อยติดรถมา จากชาวบ้านใจดีกลายเป็นปิศาจกระหายเลือดจะเข่นฆ่า พสุปกป้องคุ้มครองเจ้าจ้อยและต่อสู้กับปิศาจแต่ไม่เป็นผล จึงนำตะกรุดหนังเสือออกมาสู้ถึงเอาชนะได้ กอปรกับเจ้าจ้อยก็มีฝูงผีเสื้อเป็นผู้พิทักษ์ สองคนจึงหนีรอด แต่กระนั้นเจ้าจ้อยก็แทบหมดแรง

ทางด้านยุพราชที่มุ่งหน้าไปเมืองเปยกับอ่อนคำ สองคนระหกระเหินทั้งวิ่งทั้งเดินเพื่อจะไปให้เร็วที่สุด ระหว่างทางอ่อนคำเกือบโดนทหารซาอูที่ตั้งด่านลวนลาม แต่ยุพราชก็ช่วยนางให้รอดมาได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลทำให้อ่อนคำรู้สึกดีกับยุพราชมากขึ้น

ส่วนที่เมืองแพรก พสุจูงมือเจ้าจ้อยหนีพวกปิศาจมาไกลพอสมควร เจ้าจ้อยเหนื่อยมากขอหยุดพัก พสุกวาดตาสำรวจไปรอบๆอย่างระแวดระวัง

“มันน่าจะตามมาไม่ทันแล้ว พักสักหน่อยก็ได้”

“พวกนั้นไม่ใช่คนแน่ๆ เฮาเห็นแววตาของมัน เป็นแววตาของปิศาจชัดๆ”

“คุณก็เห็นเหมือนกันหรือ”

“เห็นสิ ผู้หญิงคนนั้นดวงตาดำสนิท ไม่มีแวว”

“พวกนั้นโดนวิญญาณร้ายสิงสู่ พวกมันถึงได้มีพละกำลังเหนือมนุษย์”

“เฮาไม่เข้าใจ ตอนที่เขารับเราขึ้นรถ ทุกคนก็เป็นปกตินี่นา ทำไมจู่ๆถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้”

“ผมคิดว่าอาจจะมีใครบางคนทำของใส่คนพวกนั้น”

“ใครเป็นคนทำล่ะ ในเมื่อรถกำลังวิ่งอยู่”

“เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดีไม่ดีตอนนี้ก็อาจจะมีวิญญาณร้ายที่กำลังตามเรามาอยู่ก็ได้”

เจ้าจ้อยผวาเฮือก รีบลุกขึ้นมาเกาะแขนพสุด้วยท่าทีหวาดระแวง น้ำเสียงสั่นกลัว

“คุณอย่าทิ้งเฮาไปนะ เฮากลัว”

“ใจเย็นๆองค์หญิง ผมแค่บอกว่าอาจจะ...ดูสิสั่นไปหมดทั้งตัวเลย ผมเห็นบึงน้ำอยู่ข้างหน้า เราเดินต่ออีกหน่อยแล้วไปพักตรงนั้นกันดีกว่า จะได้ล้างหน้าล้างตา ฟัดกับพวกมันจนมอมแมมไปหมดแล้ว”

“คุณเองก็ต้องทำแผลด้วย...เจ็บมากมั้ย” เจ้าจ้อยแตะแผลที่ศีรษะพสุ

พสุรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด “ขอบใจนะนางเจิ่ง ที่เป็นห่วงปี้จายแสง”

เจ้าจ้อยเขินรีบปล่อยมือแล้วเดินนำออกไป