ดวงใจขบถ
ตอนที่ 3
พสุประคองเจ้าจ้อยลงนอนแล้วหันไปเปิดกระเป๋าหยิบอุปกรณ์ทำแผลและยาออกมา
“เราออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า ไหนยังต้องมาหนีสู้กับพวกนั้นอีก องค์หญิงคงเหนื่อยมาก คืนนี้เราหยุดพักที่นี่กันก่อนจนกว่าองค์หญิงจะดีขึ้น แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยออกเดินทางกันต่อ”
“แล้วที่นี่บ้านใครหรือ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมอุ้มองค์หญิงผ่านมาเจอเข้า ไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย”
“เราเข้ามาในบ้านเขาแบบนี้ เขาจะหาว่าเราบุกรุกรึเปล่า”
“เดี๋ยวถ้าเจ้าของบ้านกลับมา ผมจะขอโทษเขาเองครับที่ถือวิสาสะบุกเข้ามา ผมจะล้างแผลนะครับ แสบนิดนึง”
เสร็จจากทำแผลให้เจ้าจ้อยแล้ว พสุลุกไปสำรวจในครัวเห็นมีข้าวปลาพร้อม ขาดแต่น้ำกินน้ำใช้ เขานึกถึงลำคลองที่เพิ่งผ่านมา ถ้าจะออกไปตักน้ำเจ้าจ้อยก็ต้องอยู่คนเดียว แถมตอนนี้ยังนอนซม
พสุกลับออกมาถามเจ้าจ้อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าจ้อยบอกว่ามึนหัวนิดหน่อย นอนพักสักหน่อยก็คงหาย
“แต่หน้าคุณซีดมากเลย ขอผมดูหน่อยนะครับ” เขาใช้หลังมือแตะหน้าผากเจ้าจ้อยแล้วชะงัก “ตัวคุณร้อนๆรุมๆเหมือนกำลังจะมีไข้”
พสุคิดว่ายังไงเจ้าจ้อยก็ต้องกินข้าวก่อนจะกินยา ซึ่งเขาต้องออกไปหาน้ำมา จึงดึงปืนที่เอวออกมายื่นให้
“ให้ปืนเฮาทำไม”
“ในบ้านไม่มีน้ำเลย ผมต้องออกไปเอาน้ำที่ลำคลอง ถึงอยู่ไม่ไกล แต่ต้องทิ้งองค์หญิงไว้ตามลำพัง”
เจ้าจ้อยเข้าใจทันที รับปืนมาถือไว้ “ไม่ต้องห่วง เฮายิงปืนเป็น ท่านพ่อเคยสอนเฮา”
“งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ผมไม่อยู่ ยิงปืนส่งสัญญาณบอกผมนะครับ ผมจะรีบมาทันที”
“เฮารู้แล้ว รีบไปเถอะ แล้วก็รีบกลับมาเร็วๆนะ เฮารออยู่”
ทั้งคู่มองตาถ่ายทอดความห่วงใยและผูกพันซึ่งกันและกัน แล้วพสุก็รีบร้อนออกไปพร้อมถังน้ำเพื่อจะได้กลับมาให้เร็วที่สุด ทำตัวราวกับนักวิ่งแข่งก็ไม่ปาน ไม่นานก็กลับมาอย่างเหนื่อยหอบ ร้องเรียกเจ้าจ้อยลั่นบ้าน เมื่อไม่เห็นตรงที่นอน
เจ้าจ้อยเดินกลับมาจากหลังบ้านบอกว่าไปเข้าห้องน้ำมา
“ผมกลับมาไม่เห็นคุณ นึกว่าไอ้ผีบ้าพวกนั้นมาจับตัวคุณไปแล้วซะอีก”
“ก็ใครจะคิดว่าคุณไปเร็วมาเร็วขนาดนี้ นี่คุณวิ่งไป วิ่งกลับเลยหรือ”
“ถ้าเหาะได้ผมคงทำแล้ว ผมเป็นห่วงคุณ ไม่อยากให้คุณอยู่คนเดียว”
เจ้าจ้อยมองพสุด้วยความรู้สึกตื้นตันใจมาก เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อให้เขาที่คุกเข่าตรงหน้า
“ขอโทษนะที่เฮาทำให้เป็นห่วงมากขนาดนี้ ดูซิเหงื่อซ่ก คุณคงเหนื่อยกับเฮามาก”
เกินจะห้ามใจ...พสุกอดเอวเจ้าจ้อยไว้ “รางวัลความเหนื่อยของผมคือความปลอดภัยขององค์หญิง”
เจ้าจ้อยซึ้งใจสุดจะบรรยาย ค่อยๆทรุดลงกอดตอบเขา พลางพูดน้ำตาซึม “ไม่ว่าใครหรืออะไรที่ส่งคุณมาช่วยเฮา เฮาอยากจะขอบคุณเหลือเกิน”
แล้วต่างคนต่างอึ้งที่ความรู้สึกของทั้งคู่มาไกลขนาดนี้ แต่ก็ปล่อยตามใจตัวเอง กอดกันอย่างอบอุ่น
ooooooo
