ดวงใจขบถ

พสุกับเจ้าจ้อยสบตากันหวานซึ้ง ทันใดนั้นชาวบ้านหญิงที่ถูกวิญญาณภูตผีเข้าสิงก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเจ้าจ้อย ส่งเสียงแหลมแสบแก้วหู แล้วกระชากตัวเจ้าจ้อยเหวี่ยงออกไปกระแทกก้อนหินจนสลบ พสุตกใจมากลุกพรวดแผดเสียง

“ยังตามมาอีกเหรอวะ”

วิญญาณร้ายแยกเขี้ยวใส่พสุ ส่งเสียงคำรามอย่างดุร้ายแล้วใช้มือตะปบ พสุเอาแขนรับและพยายามผลักออก แต่ก็ต้านแรงของอมนุษย์ไม่ไหวจนตัวเองกระเด็นไป

พสุลุกขึ้นรีบถอดสร้อยตะกรุดหนังเสือที่สวมอยู่ไปสวมใส่คอวิญญาณร้าย เท่านั้นเองมันกรีดร้องอ้าปากกว้าง เงาภูตผีสีดำลอยออกไปทันที เหลือไว้แค่ร่างหญิงชาวบ้านที่หมดสติกับเจ้าจ้อยที่ยังไม่รู้สึกตัว

พสุอุ้มเจ้าจ้อยวิ่งออกจากตรงนั้นไปหาบ้านคนเพื่อขอความช่วยเหลือ จนกระทั่งไปเจอบ้านหลังหนึ่งที่ปิดสนิทเหมือนบ้านร้าง พอพังประตูเข้าไปกลับพบข้าวของเครื่องใช้ครบถ้วนแต่ปราศจากผู้คน พสุวางเจ้าจ้อยลงบนเสื่อแล้วพยายามเรียกให้รู้สึกตัว

เจ้าจ้อยนิ่งไม่ไหวติง พสุร้อนใจสำรวจตามร่างกายและพบรอยถลอกช้ำบริเวณท้ายทอย เขากัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้นไอ้ผีร้าย ก่อนจะรีบหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาทำการล้างแผลพร้อมกับพร่ำรำพันไปด้วย

“องค์หญิงครับ ได้ยินผมไหมครับ...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะครับ คุณต้องรอดไปจากที่นี่ กลับไปสู่อ้อมอกของเจ้าหลวง มหาเทวี พ่อแม่ของคุณไงครับ ตอนนี้ท่านทั้งสองคนคงคิดถึงองค์หญิงมาก ฟื้นสิครับ คุณไม่คิดถึงท่านเหรอ ท่านรอคุณอยู่”

จู่ๆเจ้าจ้อยลืมตา กรีดร้องอย่างขวัญเสีย พสุบอกให้มองดีๆ ที่นั่งอยู่นี่คือเขาเอง พอเห็นชัดว่าเป็นพสุเจ้าจ้อยก็โผเข้ากอดเขาแน่น

“หมวด...มันไม่ใช่คน มันเป็นวิญญาณร้าย”

“ไม่ต้องกลัวนะครับ มันไปแล้ว ผมดีใจที่องค์หญิงฟื้น ถ้าองค์หญิงเป็นอะไรไป ผมจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลย”

เจ้าจ้อยได้สติ ค่อยๆผละออกจากอกพสุ พลางปาดน้ำตา “มันไปแล้วจริงๆนะ”

“ครับ ผมขอโทษนะครับที่ประมาทจนทำให้องค์หญิงตกอยู่ในอันตราย ปล่อยให้มันเข้าถึงตัวองค์หญิงได้ง่ายๆ ผมสัญญาครับ ต่อจากนี้ไปจะไม่ให้ใครทำอะไรองค์หญิงได้อีกแม้แต่ปลายเล็บ”

เจ้าจ้อยรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาไหลออกมาอีก “ขอบคุณนะหมวด ยามที่เฮาลำบากไม่มีใคร แต่เฮายังโชคดีที่มีคุณ”

“อ้าว ยิ่งปลอบยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่ ไม่ร้องนะครับ ...ตาบวมแล้วนี่ เริ่มไม่สวยแล้วครับ”

เจ้าจ้อยหลุดยิ้มทั้งน้ำตา พสุยิ้มตอบ แล้วเจ้าจ้อยก็รู้สึกปวดแปลบตรงท้ายทอย ทำท่าจะลูบคลำแต่พสุจับมือไว้

“อย่าไปจับครับ มีแผลถลอกนิดหน่อยตรงนั้น เดี๋ยวผมทำแผลให้ คุณนอนลงก่อน”