ดวงใจขบถ

“องค์หญิงจะไปไหน บึงน้ำอยู่ทางนี้”

เจ้าจ้อยหน้าแตก รีบเปลี่ยนทิศทาง พสุอมยิ้มขำมีความสุข แม้จะเพิ่งเจอเรื่องเฉียดตายมาหมาดๆ

ถึงบึงน้ำ เจ้าจ้อยวักน้ำล้างหน้าล้างตาพลางร้องบอกพสุว่าน้ำเย็นสดชื่นมากให้รีบมาล้างหน้า แต่พสุกำลังพยายามทำแผลที่หัวตัวเอง เจ้าจ้อยหันมาเห็นจึงลุกมาขอทำให้

“ไม่เป็นไรองค์หญิง ผมทำเองได้”

“เฮาเป็นพยาบาลนะ ให้เฮาทำให้ดีกว่า” เจ้าจ้อยแย่งอุปกรณ์ทำแผลจากพสุมาแล้วเริ่มลงมือ ใบหน้าทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก พสุเริ่มหวั่นไหวจนต้องหลบตาไปทางอื่น...แล้วร้องขึ้นว่าฝูงผีเสื้อ

“มาอีกแล้วเหรอ”

เจ้าจ้อยรีบหันไปมองด้านหลัง แต่ไม่มีผีเสื้อสักตัว พสุยิ้มทะเล้นพูดตลก

“ไม่มีผีเสื้อหรอกครับ ที่นี่มีแต่ผีทะเลอย่างผม”

“คุณแกล้งโกหกเฮาหรือ”

“ผมอยากดูปฏิกิริยาของคุณ”

“หมายความว่ายังไง”

“ผมเห็นผีเสื้ออยู่รายล้อมองค์หญิงหลายครั้งแล้ว แต่ผมก็คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ได้เห็นผีเสื้อตามธรรมชาติ แต่มาวันนี้ผมถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ ผีเสื้อพวกนั้นมันคอยตามปกป้ององค์หญิง ผมพูดถูกใช่ไหมครับ”

เจ้าจ้อยหยุดคิดไปชั่วครู่ก่อนตัดสินใจยอมพูดออกมา “คุณเข้าใจถูกแล้ว ผีเสื้อพวกนั้นคอยปกป้องเฮาเสมอ”

“ผีเสื้อพวกนั้นมาจากไหนครับ ทำไมพวกมันถึงต้องคอยปกป้ององค์หญิง”

“เจ้าพ่อของเฮาเล่าให้ฟังว่าวันที่เฮาเกิด ก็มีผีเสื้อตัวหนึ่งบินผ่านหน้าต่างเข้ามาเกาะที่ผ้าอ้อมของเฮา”

เจ้าจ้อยระลึกความหลัง เล่าให้พสุฟังว่าเจ้าพ่อของตนพยายามไล่ผีเสื้อตัวนั้นแต่มันไม่ยอมไป แล้วตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาก็มีผีเสื้อแวะเวียนมาหาเธอเพิ่มขึ้นทุกทีจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปสำหรับทุกคนที่เห็น

วันหนึ่งเจ้าพ่อจึงให้โหรหลวงมาดูดวงชะตาของตน โหรหลวงบอกว่า “ดวงชะตาของเจ้าแสงจันทาเป็นดวงของผู้มีบุญญาธิการอย่างแท้จริง ไปไหนมาไหนก็มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คอยคุ้มครองเสมอ หากชายใดได้เจ้าแสงจันทาไปเป็นเพชรยอดมงกุฎ ก็ย่อมจะสมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา”

พสุฟังด้วยความรู้สึกอัศจรรย์ใจ ถามว่า “นอกจากเจ้าหลวง มหาเทวีแล้วยังมีใครรู้เรื่องผีเสื้อพวกนี้บ้าง”

“คนที่รู้มีอยู่ไม่กี่คนหรอก เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะมองเห็นผีเสื้อพวกนี้”

“แต่ผมเห็นนะ”

“เฮาเองก็แปลกใจที่คุณเห็น แสดงว่าคุณต้องมีความพิเศษบางอย่าง”

“ผีเสื้อพวกนี้อาจจะรู้ว่าผมกำลังปกป้องคุณ เลยปรากฏตัวให้ผมเห็น”

“เฮาขอบใจคุณมากนะที่ช่วยปกป้องเฮา”