รักพลิกล็อก

กิตติพัศแกะมืออรจิราออก หันไปจับมือนวียาจูงออกไปเลย อรจิราทั้งอาย ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ตะโกนใส่

“ได้...แต่กิตแน่ใจนะว่าไอ้ผู้หญิงหน้าซื่อตาใสที่กิตคว้าไว้ ไม่ใช่แค่ยัยแม่พระจอมปลอม” นวียาชะงัก กิตติพัศก็มองหน้าอรจิราตาแข็ง อรจิรามองนวียาอย่างเป็นต่อถาม “เธอจะบอกเองหรือจะให้ฉันบอก”

นวียาเริ่มสับสน กิตติพัศถามเธอว่าอะไร นวียากำลังอึกอัก อรจิราก็โพล่งออกไปว่า

“ก็ไอ้แผนโปรโมตบ้าบอเนี่ย กิตไม่รู้จริงๆเหรอว่าคนที่ทำแบบนี้ได้มีแค่คนเดียว”

นวียาช็อก กิตติพัศอึ้งหันขวับมองนวียาสายตาโกรธยิ่งกว่า ถามว่าทำไมทำแบบนี้ ไปขอให้ดาช่วยทำไม นวียาเสียงอ่อยว่า ตนอยากช่วยเขา อาชาบำบัดกำลังแย่

“กิตทำเองได้ ต่อให้มันแย่ขนาดไหนกิตก็จะไม่ขอร้องให้เขาช่วย ถ้าวีจะช่วยกิตแบบนี้อย่ายุ่งเลยดีกว่า”

“วีขอโทษ ถ้าความหวังดีของวีมันไม่มีประโยชน์” กิตติพัศอึ้งและเย็นลง

อรจิราเดินไปแล้ว เธอหันมองเห็นนวียาร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของกิตติพัศ เธอโกรธและเสียใจยิ่งกว่าเดิม ร้องไห้อย่างหมดสภาพไปจนถึงบ้าน ใบหน้าเปรอะเปื้อนมาสคาร่าที่เติมให้สวยก็กลายเป็นเลอะเทอะ

พาทิศพาพายเดินกินไอติมกลับมาพอดี พายวิ่งเข้าไปหาบอกว่า “หน้าคุณป้าเลอะเลย พายเช็ดให้”

พายเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้ อรจิรายิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม และเมื่อเข้าห้องนอน เธอคิดถึงคำพูดของ กิตติพัศที่ว่า “...ทั้งหมดมันก็แค่ผมไม่ได้รักคุณ” คิดถึงที่พายเช็ดน้ำตาให้ คิดถึงตอนพายตกบันได คิดถึงที่พายล้มที่ห้าง และคิดถึงที่กิตติพัศปกป้องนวียา ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล...

รุ่งขึ้นมีรถสนามบินขับออกจากบ้าน พาทิศถามแม่ว่าใครไปสนามบินหรือ

“ยัยอร เขาไปแล้ว ก็คงไปเที่ยวสักพัก แต่ก็คงไม่กลับมาอีกแล้ว” แม่เอาเอกสารถือหุ้นของอรจิราให้ดู “แม่ก็เหนื่อยเหลือเกิน บางทีบ้านเรามันอาจไม่มีทาง

มีความสุขความอบอุ่นเหมือนบ้านอื่นเขาก็ได้ พายถึงไม่ควรมาอยู่กับเรา”

พาทิศกุมมือแม่ให้กำลังใจ ครู่เดียวแม่เหมือนนึกอะไรได้ หยิบกล่องกำมะหยี่ออกมา พาทิศมองนิ่ง นึกถึงเมื่อหลายปีก่อน เขาซื้อแหวนนี้มาบอกแม่ว่าตนจะขอดาแต่งงาน

“ไม่ได้นะทิศ! อรท้อง แกต้องรับเป็นพ่อ”

พาทิศถูกแม่ริบกล่องแหวนไปทันที แต่วันนี้แม่เอาแหวนวงนั้นออกมา บอกว่า “ชีวิตเป็นของทิศแล้วนะ อะไรที่ไม่ได้ทำก็ทำซะ แม่อยากเห็นทิศมีความสุข สร้างครอบครัวที่มีความสุขนะทิศนะ”