ระบำมาร

“กับผู้หญิงบางคน มันก็อาจต้องใช้” อัสดมก้าวเท้าเข้าหาด้วยหน้าตากระเหี้ยนกระหือรือ ถวิกาถอยกรูดหลุดไปในห้องนอน อัสดมตาม เธอคว้าของมาป้องกันตัวแต่ไม่เป็นผล จนตัวเองล้มหัวกระแทกขอบเตียง อัสดมตกใจเป็นห่วงเข้าดูจะฉุดเธอขึ้น ถวิกาเห็นแววตาเขายังรักและห่วงใย ทันใดนั้นเอง โจออกมาจากอีกห้อง ถีบอัสดมล้มคะมำ ถวิการ้องบอกเขาจะฆ่าตน

“ถ้าฉันจะฆ่าจริงล่ะก็ เมื่อกี้จับหัวฟาดขอบเตียงไปแล้ว” อัสดมโวย

โจถีบอัสดมอีกพลั่ก วาดลวดลายกังฟูใส่ อัสดมจุกยอมกลับไป โจโอ่ว่าต้องขอบคุณผัวเก่าที่เป็นครูสอนกังฟู...ถวิกาสิ้นความหวาดกลัวเพราะรู้แล้วว่า อัสดมยังรักตน แต่โจเตือนว่า คนที่ทั้งรักทั้งแค้นน่ากลัวที่สุด

ooooooo

อัสดมกลับมาง้อชลิตา เอาคลิปที่สาทินีส่งมาให้ดู ยืนยันว่าตนไม่ได้ปล้ำถวิกา ชลิตาเจ็บใจ ไม่ทันไร สาวใช้มารายงานว่า มีผู้หญิงมาขอพบ ทั้งสองเดินมาที่ห้องโถงเห็นสาทินีรออยู่

“แหม มาให้ถามพอดีเลย เธอรู้ ถวิกาใส่ร้ายอัส ทำไมถึงไม่แฉ!” ชลิตาเล่นงานทันที

สาทินีคิดจะเก็บคลิปไว้แบล็กเมล์ถวิกา จึงโบ้ยว่ารัชดาขอไว้ แต่พอรู้ว่าถวิกาจะแจ้งความ จึงส่งคลิปมาให้ อัสดมไม่โกรธที่ส่งมาช้า แถมขอบใจสาทินีที่ช่วย ชลิตาจิกตาใส่ไม่พอใจ เขาจึงบอกให้สาทินีกลับบ้านไปได้ เธอยอมกลับโดยดีเพราะไม่อยากมีเรื่องกับชลิตา

อัสดมหันมายิ้มปลื้มที่ภรรยาออกอาการหึงแสดงว่ายังรักตน แต่ชลิตากลับบอกว่า วันจันทร์เขตเปิดทำการ เราไปหย่ากัน หนุ่มใหญ่หุบยิ้มทันที

เช้านี้ถวิกาพยายามโทร.หาสาทินีเท่าไหร่เธอก็ไม่รับสาย พลันศุภวาทโทร.เข้ามา จึงนึกได้ว่านัดเขาไว้ รีบลงไปหาเขาที่หน้าคอนโด ท่าทางเขาจะยืนรออยู่นานแล้ว เธอยิ้มแหยๆแก้ตัว

“ดิฉันเปลี่ยนใจไม่แจ้งความค่ะ แล้วอืม ลืมโทร.บอกคุณ”

“คุณโทร.ไปย้ำผมเจอกันที่โรงพัก ผมเต็มใจเป็นพยานให้ แต่เจ้าทุกข์มาเปลี่ยนใจทำไม”

“เอ่อ...ดิฉันอายน่ะค่ะ ตำรวจต้องถามโดนเขาทำอะไรบ้าง”