ระบำมาร

เย็นวันนั้นรัชดากลับมาบ้าน เห็นพี่สาวกำลังพาคนเดินชมบ้าน เขาไม่ยอมให้พี่ขายบ้าน สาทินีไม่สนใจ ถือว่าโฉนดบ้านเป็นชื่อตน ตนมีสิทธิ์ขาย แม้น้องจะท้วงว่า บ้านนี้เป็นของพ่อแม่

“เอาไว้พี่ขายบ้านได้ แดนก็ฟ้องศาลขอแบ่งเงินแล้วกันนะ”

“พี่นี ผมถามพี่จริงๆเถอะครับ พี่ยังเห็นผมเป็นน้องไหม”

“มันก็อยู่ที่ว่า แดนเป็นน้องที่ดีหรือเปล่า” สาทินีพูดอย่างไม่แยแสว่าน้องจะเสียใจ

ถวิกามากินข้าวเย็นที่บ้านศุภวาท เขาตั้งใจบอกเธอเรื่องงานที่สมัครให้รอสักระยะ เพราะบริษัทกำลังปรับโครงสร้าง เธอผิดหวังเล็กน้อย เขาเสนอให้มา

ทำงานที่บ้านเขาไปก่อน ถวิการู้ว่าเขากำลังจีบ จึงสัพยอกให้จ้างหัวหน้าแม่บ้านจะเหมาะกว่า หนุ่มใหญ่รุกต่อ

“มาอยู่บ้านผมไหมครับ เห็นคุณบ่นว่าอยู่คอนโดเพื่อนอึดอัด ผมมีเรือนหลังเล็กข้างบ้าน คุณไปอยู่ก่อน พอได้งานค่อยหาอพาร์ตเมนต์”

“เอ่อ...ดิฉันเกรงใจ ขออยู่คอนโดเพื่อนดีกว่าค่ะ”

ศุภวาทหน้าเจื่อนที่โดนปฏิเสธทั้งสองเรื่อง ถวิกาอึดอัดไม่รู้จะคุยอะไรต่อ พอดีรัชดาโทร.เข้ามา ศุภวาทเห็นรูปหน้าจอก็ยิ่งปลดปลง ถวิกาถือโอกาสขอตัวเลี่ยงไปคุย...

จากนั้นถวิกาก็รีบกลับมาที่คอนโด โจเปิดประตูให้เห็นว่ารัชดามานั่งเศร้ารออยู่ แล้วเขาก็ฉากออกไป ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ...ถวิกาเข้ามานั่งข้างๆคิดว่าสาทินีทำร้ายตัวเองอีก

“เปล่า พี่สาวผมเหมือนไม่เห็นผมเป็นน้อง

ไม่เห็นหัว ไม่เห็นใจ ไม่เห็นความดี”

“ทนไม่ไหวก็ถอยออกมาสิคะ อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ”

รัชดาปฏิเสธเพราะต้องจับตาดู กลัวพี่จะฆ่าตัวตายอีก ถวิกาอาสาไปเฝ้าให้ เขาห้ามกลัวสาทินีทำร้ายเอาแต่ไม่กล้าพูด เลี่ยงว่า มันไม่ใช่หน้าที่เธอ หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ค่ะ ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง หน้าที่ฉันก็คือ เป็นที่พักใจให้คุณ”

หัวใจชายหนุ่มอบอุ่นขึ้นมาโดยพลัน เขาค่อยๆ เอนตัวลงนอนหนุนตักเธอ ระหว่างนั้น ศุภวาทโทร.เข้ามา เธอปิดเสียงเครื่องจึงไม่ได้ยิน...ถวิกามองรัชดาอย่าง

รักใคร่ห่วงใย เผลอโอบกอดเขา ชายหนุ่มดวงตาวิบวับ หญิงสาวรู้สึกตัว เขินลุกหนี เขาสวมกอดเธอรุกเร้าขอเป็นแฟน

“ฉันยังไม่พร้อมค่ะ ยังแก้แค้นไม่สำเร็จ”

“ความรักกับความแค้นมันคนละส่วนกัน” รัชดาจับให้เธอหันมาเผชิญหน้า “จะปีใหม่แล้ว ผมขอของขวัญล่วงหน้านะ...ขอเป็นแฟน!”

“ของขวัญขึ้นอยู่กับคนให้ ไม่ใช่คนรับค่ะ”

“โธ่ถวิกา อย่าใจแข็งนักเลย ผมรักคุณมากนะ” รัชดาใช้สายตาวิงวอน

ถวิกาใจอ่อนยวบกอดตอบและให้ความหวังว่า “วันปีใหม่ฉันจะให้คำตอบค่ะ”