ระบำมาร

เช้าวันใหม่ ชลิตาแต่งตัวลงมา เห็นอัสดมกำลังจะขึ้นรถออกไป ก็รีบวิ่งมาย้ำเตือนว่าวันนี้ต้องไปหย่ากันให้จบ อัสดมเลี่ยงว่ามีประชุมเช้า เธอจะไปรอหน้าห้องประชุม เขาไม่ยอมรีบขึ้นรถขับออกไป ทันที ชลิตาโวยวายให้กลับมา สักพักหยุดนิ่ง กลับเข้าบ้านอย่างสงบสีหน้าพอใจ

ศุภวาทมาถึงบริษัท เห็นพนักงานรวมตัวประท้วงไม่ยอมโดนจ้างออก ขู่จะฟ้องกรมแรงงานว่านายจ้างเอาเปรียบลูกจ้าง ศุภวาทแปลกใจพนักงานรู้ได้อย่างไร รัชดากระซิบบอกว่าข่าวหลุดเมื่อวานนี้ สะพัดไปทั่วบริษัท...ศุภวาทจึงบอกทุกคนว่าเป็นแค่ข่าวลือให้กลับเข้าทำงาน

ในกลุ่มผู้ประท้วง มีพนักงานหญิงเป็นแกนนำที่ดูหัวรุนแรง ประกาศกร้าว “ถ้าเป็นข่าวลือจริง งั้นบอสก็ต้องให้สัญญาจะไม่มีการจ้างพนักงานออก”

ศุภวาทอึ้งไม่สามารถรับปากได้ เพราะกำลังปรับโครงสร้างองค์กร...บ่ายวันนั้น ถวิกากำลังหารือกับโจเรื่องอัสดม โจคิดว่าอัสดมไม่ยอมหย่ากับชลิตาแน่ เพราะดูเขารักเมียเขามาก และชลิตาก็คงไม่คิดหย่าไม่อย่างนั้นไม่ทนมาถึงป่านนี้ เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือชลิตา...ถวิกาสะใจเพราะถึงอย่างไรชลิตาก็ขึ้นชื่อว่าถูกผัวทิ้ง ตนจะทำให้เธอหมดความอดทนให้ได้ ว่าแล้วก็มาหาศุภวาทที่บริษัท เขาลงมาเจอเธอพอดี

“ดิฉันมาหาคุณค่ะ มีเรื่องรบกวนให้ช่วย”

“ผมจะไปกินข้าว ไปคุยกันที่ร้านข้าวนะครับ”

“ค่ะ แต่เรื่องที่ขอให้ช่วยน่ะ คุณอาจลำบากใจนิดหน่อย...ดิฉันอยากขอให้คุณช่วยเป็นคนกลาง” ถวิกาหมายมาดจะใช้เขาเป็นเครื่องมือเอาคืนชลิตา

ผ่านไปหลายวันจนถึงคืนส่งท้ายปีเก่า ศุภวาทจัดงานเลี้ยงที่สวนภายในบ้าน ถวิกาชวนสาทินีมาด้วย เพราะต้องการผู้ช่วย รัชดาสงสัย จับตาดูพี่สาวและคนรัก สาทินีคิดว่าน้องอยากอยู่ลำพังกับถวิกา จึงขอยืมโทรศัพท์เขาไปโทร.หาจีน่า...รัชดาทวงสัญญาที่ถวิกาจะให้

คำตอบเรื่องเขาขอเป็นแฟน เธอปัดว่าได้เตรียมของขวัญพิเศษไว้ให้แล้ว เขาทำตาหวานซึ้งคิดว่าเธอยอม

ทันใดนั้นเอง อัสดมกับชลิตาเดินเข้ามาในงาน หน้าชลิตาบึ้งตึง พอเห็นถวิกากับสาทินีก็บึ้งตึงหนักขึ้น รัชดาแปลกใจแต่พอเห็นสีหน้าถวิกานิ่งเฉยก็ชักสงสัย

“คุณรู้ว่าเขาจะมา...”