ระบำมาร

อัสดมไม่พอใจหาว่าสอน ศุภวาทสรุปในเมื่อคุณธรรมความดีไม่สามารถควบคุมคนไม่ดีได้ ก็ต้องใช้กฎหมายควบคุม อัสดมโกรธคว้ากระเช้ากลับไปอย่างฉุนเฉียว

หลังจากวันนั้นตำรวจก็เรียกตัวชลิตามาเซ็นรับทราบข้อกล่าวหา เธอโวยวายไม่ยอมเซ็น ทนายความต้องอธิบายว่าเป็นเรื่องของกฎหมายเธอต้องเซ็น แล้วค่อยไปแก้ต่างที่ศาล ชลิตามองหน้าศุภวาทอย่างเคียดแค้น แดกดันเขาว่า

“คุณพ่อดิฉันต้องดีใจมาก คนที่ท่านเมตตาช่วยเหลือ แว้งกัด ฟ้องลูกสาวท่าน!”

“พ่อคุณเป็นคนยุติธรรม ท่านต้องเข้าใจผม”

อัสดมเชื่อว่าศุภวาทจะแพ้คดี ถวิกาโต้แทนว่า ศาลเป็นผู้ตัดสินไม่ใช่เขา...ชลิตาถูกจับพิมพ์ลายนิ้วมือ ราวอาชญากร เธอรู้สึกตัวเองตกต่ำอย่างถึงที่สุด

ถวิกากลับมาดูแลศุภวาทที่บ้านต่อ เธอเตรียมอาหารและแทบจะป้อนเพราะเห็นเขาใช้มือซ้ายไม่ถนัด ศุภวาทเห็นเธอไม่ใส่สร้อยข้อมือที่ให้ ถวิกาอ้างว่าขโมยชุม ยืนรอรถจะไม่ปลอดภัย หนุ่มใหญ่จึงเสนอให้เธอเลือกรถที่บ้านไปขับ แต่เธอเกรงใจ เขารุกพยายามตีสนิท

“เอารถไปขับนะวาว...ผมเรียกชื่อเล่นแล้วดูสนิทกัน วาวอาจเกรงใจผมน้อยลง”

“ดิฉัน...วาวกลัวขับรถชนแล้วไม่มีเงินซ่อมให้ค่ะ”

“รถผมมีประกัน เลือกคันที่ชอบไปใช้ซักคันนะครับ”

ถวิกาได้แต่ยิ้มอย่างเกรงใจ...ตกค่ำ ถวิกาช่วยสาวใช้จัดที่นอนและห่มผ้าให้ศุภวาท สาวใช้อีกคนพารัชดาถือกระเช้าเยี่ยมเข้ามา เขาชะงักเห็นคนรักใกล้ชิดชายอื่น พยายามเก็บอาการหึงหวง

“ถวิกาเพิ่งไลน์บอกผม บอสแขนหัก”

“แค่ร้าวน่ะ...หยิบมือถือให้ทีสิวาว” ศุภวาทจงใจเรียกชื่อเล่นถวิกา

รัชดาสะดุดหู หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ส่งให้แล้วถามเขาต้องการอะไรอีก ศุภวาทขอน้ำอุ่นก่อนนอนซักแก้ว เธอจึงรินแล้วป้อนให้ สายตาเธอมองไปยังรัชดารู้ว่าเขาหึง

เสร็จจากดูแลศุภวาท ถวิกาออกมาเดินคุยกับรัชดาที่สวนหน้าบ้าน เธอขอเขาอย่าเข้าใจผิด เขาจึงย้อนถามว่าจะให้เข้าใจอย่างไร เธอเน้นว่า...แค่เข้าใจเธอก็พอ เขาพูดอย่างน้อยใจ

“คำบางคำ ไม่บอกก็ไม่เข้าใจ”

“ฉันรักคุณ” ถวิกาพูดขึ้นอย่างจริงใจ รัชดาปลื้มปริ่มดึงเธอมากอดแนบแน่น

“คุณ คือของขวัญปีใหม่ที่ดีที่สุดในชีวิตผม”

“ฉันเป็นของคุณ ไม่ว่าจะอยู่ไหน กับใคร ฉันก็เป็นของคุณ อย่าหึงฉันกับเขาเลยนะคะ”

“ก็มันอดไม่ได้นี่ คนมันรักมันหวง บอกบอสเถอะ เรารักกัน”

“รอเขาหายเจ็บก่อนค่อยบอกนะคะ ฉันสงสารเขา”