นางทิพย์

“ภาธรอย่าถามฉันนักเลย รู้อย่างเดียวว่าฉันห่วงคุณ ฉันมาที่นี่เพราะฉันอยากให้คุณปลอดภัย”

“ผมจะไม่เป็นไรถ้าผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงผม” ภาธรดึงรวิปรียามากอดด้วยความรักเต็มหัวใจ...

อรณีเอาคูลแพ็กมาวางบนหน้าผากให้ลูกเพื่อลดไข้ ได้ยินลูกยังเพ้อหาภาธรไม่หยุดปาก ครุ่นคิดหนักไม่รู้จะบอกให้ลูกตัดใจจากผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร

ooooooo

ด็อกเตอร์หนุ่มยังกอดรวิปรียาไว้ในอ้อมกอดแต่พอหวนนึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับผีเจ้าฟ้าทิพฉายว่าจะแต่งงานด้วย รีบคลายอ้อมแขนออก ตำหนิตัวเองไม่ควรไปกอดเธอ

“ผมขอโทษ ไม่ใช่ผมกอดคุณเพราะผมไม่ได้ตั้งใจ ผมกอดคุณด้วยความรู้สึกจากใจผม ผมอยากกอดคุณไปทั้งชีวิต แต่ผมบอกทิพฉายไปแล้ว ถ้าพ่อผมหาย

เมื่อไหร่ ผมจะแต่งงานกับเขา ทุกอย่างมันต้องดีกว่านี้ คุณพักที่นี่ก่อน ผมขอตัวไปดูปริตตา...ไปดูทิพฉายที่ป่วย เดี๋ยวผมจะกลับมารับคุณ”

“ฉันไปด้วย ขอฉันไปหาทิพฉายด้วย”...

ไม่นานนักภาธรกับรวิปรียามาเยี่ยมปริตตาที่ถูกผีเจ้าฟ้าทิพฉายสิงร่างด้วยกัน ชาลีสั่งให้วิวรรณพาทั้งคู่ขึ้นไปหาปริตตาที่ห้อง ทรงศิริรอจนทั้งคู่จนลับสายตาหันไปนินทากับผู้เป็นสามีว่ารวิปรียาท่าทางสนิทสนมกับภาธร ไม่รู้ว่าสนิทแค่ไหนและเป็นใครมาจากไหน ประภาพรรณรู้งานรีบเสิร์ชหาข้อมูลรวิปรียาในกูเกิล

ชาลีชมรวิปรียาว่าทั้งสวยและสง่าแถมมีเสน่ห์อีกต่างหาก ทรงศิริเถียงว่าปริตตาน่ารักกว่า ที่สำคัญภาธรเป็นของเธอ

“ยังไม่ได้เป็น ผมว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นเหตุผลที่ภาธรปฏิเสธปริตตา” คำพูดของชาลียิ่งทำให้ทรงศิริไม่ชอบขี้หน้ารวิปรียา...

ด้านวิวรรณพาภาธรกับรวิปรียามาถึงหน้าห้องปริตตาเป็นจังหวะเดียวกับอรณีกับสารัชเปิดประตูห้องออกมา ทั้งคู่ยกมือไหว้ทักทายสองสามีภรรยาพร้อมกับแจ้งว่ามาเยี่ยมปริตตา แล้วพากันเข้าไปในห้อง สารัชมองตามพลางพึมพำกับเมียรักว่าผู้หญิงคนนี้แฟนภาธรหรือเปล่า อรณีส่ายหน้าไม่แน่ใจเหมือนกัน...

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาเห็นภาธรก็ดีใจ ครั้นมองข้ามไหล่เขาไปเห็นรวิปรียาอยู่ด้วยชักสีหน้าใส่พร้อมกับถามประชดว่ามาดูผลงานตัวเองหรือ

“ฉันยังไม่ตายสมใจเธอหรอก”

“แสดงว่าเมื่อวานที่ผมเป็น คุณสองคนทะเลาะกัน”

“ฉันกับรวิปรียาเรามีเรื่องต้องตกลงกัน แต่รวิปรียาเขาไม่พอใจ...” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยังฟ้องไม่ทันจบ ภาธรชิงพูดขึ้นก่อนว่ารวิปรียาเองก็เจ็บตัวเหมือนกัน ผีเจ้าฟ้าทิพฉายอ้างว่าอีกฝ่ายเจ็บเพราะอุบัติเหตุต่างหาก แล้วขอบคุณเขาที่มาเยี่ยม รวิปรียาโพล่งขึ้นว่าในเมื่อภาธรเป็นคนดีก็ไม่สมควรถูกทำร้ายเพราะความดีไม่ใช่หรือ