นางทิพย์

“เธอจะบอกว่าฉันเป็นคนไม่ดีเหรอรวิปรียา”

“อย่าเพิ่งเถียงกันเลย ทิพฉายคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ” พูดจบภาธรขยับจะไป

ผีร้ายแสร้งบีบน้ำตาเรียกร้องความเห็นใจ เขาใจอ่อนยวบเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้อย่างเป็นกำลังใจให้ เธอเห็นเขาดีด้วย แกล้งขยับตัวจะลุก พอเขาเข้ามาช่วยประคองเธอแกล้งซบหน้ากับไหล่เขาขอร้องอย่าเพิ่งไปเธอกลัว ปากออดอ้อนแต่สายตากลับจับจ้องไปที่ศัตรูหัวใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน เขาดันร่างเธอออกห่าง

“คุณพักผ่อนก่อน อย่าเพิ่งคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น” ภาธรจับผีเจ้าฟ้าทิพฉายลงนอน ดึงผ้ามาห่มให้ รวิปรียาเห็นทั้งคู่ใกล้ชิดกันถึงกับน้ำตาคลอต้องเบือนหน้าหนีกลัวจะร้องไห้ออกมาให้คนอื่นเห็น เขาลุกจากเตียงมายืนข้างๆรวิปรียาที่เมินหน้าไม่มอง เขามองสองสาวสลับกันสีหน้าลำบากใจ

ooooooo

ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย ทินเทพแปลกใจที่คุณหลวงหายดีเกือบเป็นปกติแล้วแต่ทำไมถึงไม่ยอมกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้าน ท่านยืนกรานถึงอย่างไรก็ยังไม่ยอมกลับบ้าน ผกาเองก็แปลกใจถามว่ามีอะไรหรือเปล่า

“ภาธรจะแต่งงานกับปริตตาถ้าผมหายดี”

“ปริตตาบอกคุณปู่หรือครับ”

“ใช่ เขามาบอกปู่ จะไม่มีงานแต่งงานของปริตตากับภาธร จะไม่มีเด็ดขาด” คุณหลวงบอกเสียงเครียด พลอยทำให้ผกาเครียดไปด้วย...

ในเวลาต่อมา ระหว่างรวิปรียาเดินนำภาธรเข้ามาในร้านขายของเก่ายังคงขอร้องให้เขาเชื่อเธอสักครั้ง อย่าแต่งงานกับผีเจ้าฟ้าทิพฉาย เขาเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ คิดว่าเขาอยากแต่งงานกับผีเจ้าฟ้าทิพฉายทั้งที่หัวใจของเขาอยู่กับเธอหรือ รวิปรียาถึงกับอึ้ง

“ผมทำให้ทิพฉายทุกข์ทรมานกับคำสัญญา ถ้าเขาได้อย่างที่เขาพอใจทุกอย่างมันก็จบ”

“มันไม่จบ ภาธรคุณรู้ไหมว่าคุณจะตาย ถ้าคุณแต่งงานกับทิพฉาย มันจะเกิดขึ้นจริงๆนะภาธร เชื่อฉันสิ เราหาทางช่วยปริตตาทางอื่น”

“แต่ผมสัญญาไปแล้ว ผมจะไม่ผิดสัญญากับทิพฉายอีกครั้ง” ภาธรยืนยันหนักแน่น รวิปรียาไม่ยอมแพ้จับมือเขามากุมไว้อ้อนวอนเขาอีกครั้งให้ล้มเลิกความคิดที่จะแต่งงานกับผีเจ้าฟ้าทิพฉาย และให้หาทางอื่นช่วย ปริตตา ด้วยความใกล้ชิดทำให้ภาธรขยับจะกอดเธอ แต่ต้องชะงักเมื่อนึกถึงภาพผีเจ้าฟ้าทิพฉายร้องไห้

“ผมขอบคุณที่เป็นห่วงผม แต่ผมต้องแก้ไขทุกอย่างด้วยตัวเอง จะไม่มีใครเดือดร้อนเพราะเรื่องในอดีตของผมอีก” พูดจบภาธรค่อยๆหันหลังเดินจากไป รวิปรียามองตามน้ำตาคลอ

“ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตายภาธร...ถึงเราจะไม่มีสิทธิ์อยู่ด้วยกัน แต่ชีวิตคุณมีความหมายกับฉัน”

รวิปรียาเสียใจสุดๆ ที่ตัวเองกลับมาโลกมนุษย์อีกครั้ง เมื่อทุกอย่างสายไปแล้ว...