นางทิพย์

“แก้วสุริยกานต์ ข้าทำลายมันไปแล้ว”...

แก้วสุริยกานต์ที่ผีเจ้าฟ้าทิพฉายทำลายไปคราวก่อนเป็นคนละชิ้นกับที่รวิปรียาสวมที่นิ้ว ชิ้นนี้สินีวาลีมอบให้สหายรักไว้ป้องกันตัวก่อนจะลงมาโลกมนุษย์เป็นครั้งสุดท้าย...

แม้จะเจ็บหนักจากโดนแก้วสุริยกานต์เล่นงาน แต่ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยังไม่หมดฤทธิ์เดช คุยข่มรวิปรียาว่าโดนแค่นี้คิดว่าเธอจะทนไม่ไหวหรือ รวิปรียารู้ว่าเธอไม่ถอย แต่ตนจะให้เธอทำลายชีวิตทุกคนที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว

“เจ้าอิจฉาที่ข้าจะได้อยู่กับภาธร เจ้ารักภาธร แต่เจ้ามาทีหลังข้า หัวใจภาธรเป็นของข้าไม่ใช่ของเจ้า”

“ถึงเราไม่ได้หัวใจภาธร เราก็จะไม่ผูกใจเจ็บไม่ทำร้ายคนอื่นแบบท่าน...ทิพฉายปล่อยปริตตา”

รวิปรียาว่าแล้วพุ่งไปคว้าข้อมือ ผีร้ายถึงกับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด “ออกไปจากร่างปริตตา กลับไปภพภูมิของท่านรอวันได้ไปผุดไปเกิด”

“ไม่ ข้าจะไปกับภาธรของข้า” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายสะบัดแขนสุดแรงจนรวิปรียาเสียหลักหงายหลัง แล้วหันไปจ้องกล่องไม้เหนือหัวเธอ ฤทธิ์เดชทำให้กล่องเหล่านั้นหล่นกระแทกรวิปรียาล้มหมดสติ ผีเจ้าฟ้าทิพฉายซึ่งเจ็บหนักหายตัววับไปโผล่อีกทีที่ห้องนอนปริตตาในสภาพข้อมือเป็นรอยไหม้ เดินโซเซไปหยิบลูกแก้วมรกตออกมา

“ช่วยข้าด้วย ข้าเจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้ว” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ลูกแก้วมรกตที่อยู่ตรงหน้าแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆคามือก่อนจะสลายหายวับไป “ไม่...ข้าจะไม่ตายอีกครั้ง อย่าให้ข้าต้องไป”

อดีตเมื่อชาติปางก่อนผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของผีร้าย ตอนนั้นเรือนไทยถูกทหารอังวะเผา ทรัพย์สินถูกปล้น บ่าวไพร่ถูกฆ่าตาย ตัวเธอถูกลากไปข่มขืนฆ่า แถมออกญาพิชิตแสนพลยังถูกข้าศึกฟันเลือดอาบ

“อย่าพรากทุกอย่างไปจากข้า ครอบครัว บ่าวไพร่ บ้านของข้า แผ่นดินของข้า เกียรติของข้า คนรักของข้า” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายคร่ำครวญทั้งน้ำตาก่อนร่างจะทรุดลงบนเตียงสิ้นสติ...

ฝ่ายภาธรบึ่งมอเตอร์ไซค์มาถึงร้านขายของเก่า เขย่าประตูจะเข้าไปข้างในแต่มันล็อก เคาะเรียกรวิปรียาก็เงียบไม่มีเสียงขานตอบ เขาตัดสินใจถีบประตูเข้าไป เจอเจ้าของร้านนอนแน่นิ่งอยู่ใต้ลังไม้ รีบเข้าอุ้มร่างไม่ได้สติของเธอออกมา

ooooooo

รวิปรียาตื่นจากสลบไสลรุ่งขึ้นอีกวันหนึ่งที่บ้านภาธร เห็นเจ้าของบ้านนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง ทันทีที่เขาเห็นเธอได้สติ จับมือมากุมไว้ ถามด้วยความห่วงใยว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เธอส่ายหน้าไม่เป็นอะไรแล้วพยายามจะลุกขึ้น เขาช่วยประคอง สองคนใกล้ชิดกัน เธอเขินจัดรีบดึงมือออก เขามองเธออมยิ้ม

“มองอะไรคะ ทำยังกับไม่เคยเห็น” รวิปรียาเอ็ดภาธรแก้เขิน