นางทิพย์

“เคยเห็นครับแต่ไม่เคยเห็นคุณที่นี่ตรงนี้ เช้านี้คุณสวยมาก สวยเหมือนนางฟ้า รวิปรียานางฟ้าของผม” ไม่พูดเปล่าภาธรขยับเข้าหา รวิปรียายิ่งเขินอาย...

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่นอนกระสับกระส่ายด้วยพิษไข้เนื่องจากแผลไหม้ที่ข้อมืออักเสบ เพ้อหาภาธรเป็นระยะๆ ทรงศิริที่ยืนดูอยู่โวยวายกับอรณีและสารัชว่ามีใครไปตามหมอมาดูหลานของตนหรือยัง สารัชตรวจเธอแล้วพบว่าที่เธอไม่สบายน่าจะมาจากไข้หวัด

“แล้วเป็นได้ยังไง หายไปทั้งวันกลับมาเป็นไข้ ใครทำหลานฉันเป็นแบบนี้” ทรงศิริแผดเสียงไม่พอใจ...

รวิปรียาใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อภาธรเข้ามาประชิดตัวต้องเอามือดันอกเขาไว้ไม่ให้เข้าใกล้กว่านี้ พร้อมกับถามว่าพาเธอมาที่นี่ได้อย่างไร เขานั่งสมาธิตามที่เคยได้คุยกับพ่อไว้ทำให้พลังจิตของเขาสื่อถึงเธอได้ เขาถึงเห็นเธอกับเจ้าฟ้าทิพฉายที่ร้านขายของเก่าเมื่อคืน

รวิปรียาขอร้องเขาอย่าแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น เขาทึ่งมากเธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เธอขอไม่ตอบ ภาธรขยับเข้าไปแนบชิดกับเธอจนได้

“ตอบผมก่อน คุณหายไปไหนมา แล้วทำไมคุณรู้ว่าผมกำลังจะแต่งงานกับทิพฉาย” ภาธรยังไม่ทันได้คำตอบมีเสียงทัดดังขัดจังหวะ ทั้งคู่หันมองเห็นพ่อบ้านของที่นี่ถือถาดใส่อาหารกับถุงเสื้อผ้ายืนอยู่ ภาธรรีบผละออกห่างรวิปรียา ทัดทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เอาถาดกับถุงเสื้อวางบนโต๊ะแล้วหันไปทางรวิปรียา

“เสื้อผ้าจากตลาดนัดครับ คุณภาธรให้ผมไปซื้อมาให้คุณเปลี่ยน ส่วนนี่เบรกฟาสต์ ฝีมือผมเองครับ”

หญิงสาวขอบคุณทัดมากสำหรับมื้อเช้าและเสื้อผ้า เขาอ้าปากจะเม้าท์ต่อแต่ภาธรกระแอมเป็นทำนองปราม ทัดถึงสงบปากสงบคำได้ มีเสียงมือถือของภาธรดังขึ้น ทรงศิริโทร.มาแจ้งว่าปริตตาป่วยหนักเรียกหาเขาตลอด ภาธรไม่มีทางเลือกจำต้องรับปากจะรีบไปดู วางสายแล้วหันมาบอกรวิปรียาว่าต้องไปเยี่ยมปริตตา เธอร้องห้ามไม่ให้ไป ทัดรู้งานว่าสองคนมีเรื่องต้องเคลียร์กันจึงขอตัวไปทำงานต่อ รวิปรียารอจนทัดไปแล้ว

“อย่าไปนะคะ อย่าไปหาทิพฉาย อย่าแต่งงานกับทิพฉาย” รวิปรียาเข้าไปจับแขนภาธรไว้สีหน้าเว้าวอน “คุณไม่จำเป็นต้องเสียสละตัวเองแต่งงานกับทิพฉาย”

ภาธรไม่ถือว่าเป็นการเสียสละแต่มันคือความรับผิดชอบ เขาไม่เชื่อเรื่องประหลาดๆที่เกิดขึ้น ทางเดียวที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่คือเขาต้องเอาตัวเองเป็นคนพิสูจน์จนกว่าจะได้ปริตตาคนเดิมกลับมา รวิปรียาเกรงว่าถ้าทำอย่างนั้นเขาอาจจะหายไป เขาสงสัยทำไมเธอถึงคิดว่าจะหายไปแบบปริตตา หรือว่าเธอรู้อนาคต