นางทิพย์

ภาธรหลงเชื่อว่าเธอไม่รู้จริงๆ รับปากจะช่วย ผีเจ้าฟ้าทิพฉายรู้ดีไม่ว่าเมื่อไหร่เขาจะคอยช่วยเธอเสมอ...

ทุกคนที่บ้านทรงศิริรอคอยให้ปริตตาติดต่อกลับมาตั้งแต่เมื่อวานยันเช้านี้แต่ไม่มีวี่แวว ทรงศิริบ่นกับอรณีว่าลูกของเธอเดี๋ยวนี้เหลวไหลใหญ่แล้ว หายไปจากบ้านทั้งคืนป่านนี้ยังไม่กลับ ชาลีตามมาสมทบถามว่าหลานสาวของตนกลับมาหรือยัง ทรงศิริส่ายหน้ายังไม่เห็นแม้เงา เขาตำหนิแล้วทำไมไม่ตามหามายืนใจเย็นอยู่ทำไม ปริตตาที่ถูกผีสิงร่างกลับมาถึงพอดี “ไม่ต้องตามหรอกค่ะ”

อรณีดีใจที่ลูกกลับมาเข้าไปกอดพร้อมกับถามว่าหายไปไหนมา เธอไปหนองพรายมา ทรงศิริดีใจคิดว่าหลานสาวไปทำธุระเรื่องที่ดินให้ แต่ไม่วายต่อว่าว่าจะไปไหนมาไหนทำไมไม่รู้จักบอกกล่าว เธอไม่ตอบโต้อะไรได้แต่บอกชาลีว่าไม่ต้องให้ใครไปช่วยเรื่องขอซื้อที่ดินที่หนองพรายอีก เธอรับรองว่าท่านจะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ และถ้าเธอทำได้อย่างที่พูดจะขอรางวัลจากท่าน ชาลีไม่ขัดข้อง ถ้าทำได้จริงอยากได้อะไรก็ให้บอก

“ซื้อบ้านหนองพรายของด็อกเตอร์ภาธรให้หนู”

ทรงศิริท้วงไหนว่าภาธรไม่ขาย ผีเจ้าฟ้าทิพฉายรับรองว่าเขาจะขายบ้านหลังนั้นให้เธอแน่นอน อรณีสงสัยทำไมถึงมั่นใจนัก ผีเจ้าฟ้าทิพฉายไม่พูดอะไรเดินหนีขึ้นห้อง ชาลีตะโกนถามไล่หลัง แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าทิศาจะตาย เธอเองก็บอกไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้ แต่ความจริงทิศาก็สมควรตายแล้วไม่ใช่เหรอ

อรณีตำหนิลูกทำไมถึงพูดแบบนั้น แทนที่จะหยุดจาบจ้วงคนตายเธอกลับด่าว่าเขาว่าเป็นคนไม่รู้จักพอหลายใจไม่ซื่อตรงกับภรรยา

“แล้วแกรู้เรื่องทิศามีเมียได้ยังไง ทิศาไม่เคยพูดกับใครนอกจากคนสนิทจริงๆ” ชาลีซัก

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายโกหกว่าเดาเอาเองหรือไม่คงอ่านใจคนออก แล้วเดินขึ้นห้อง ทรงศิริมองตามแปลกใจนี่หลานของตนมีพลังพิเศษด้วยหรือ ชาลี

หาว่าเลอะเทอะ สารัชยืนยันว่าลูกสาวของตนไม่ได้บ้าหรือมีพลังพิเศษอะไรทั้งนั้น ขณะที่อรณีหนักใจกับเรื่องของลูกที่ดูจะแปลกขึ้นทุกวัน

ooooooo

รวิปรียาค้นหาวิธีกำจัดผีเจ้าฟ้าทิพฉายจากหนังสือเก่าๆ แต่ไม่มีเล่มไหนบอกทางแก้ปัญหาให้ นอกจากการสร้างกรรมดี จังหวะนั้นภาธรโทร.มาหา เธอกดรับสายแต่ไม่พูดอะไร อึดใจก็ตัดสายทิ้ง ทินเทพที่คอยเชียร์ภาธรอยู่ข้างๆแปลกใจทำไมถึงไม่พูดอะไร

“เธอตัดสาย” ว่าแล้วภาธรโทร.หารวิปรียาอีกครั้งแต่เธอไม่รับสาย จึงเปลี่ยนไปส่งไลน์แทน ขอร้องเธอให้รับโทรศัพท์ด้วย เขาอยากขอบคุณที่ช่วยชีวิต คราวนี้เธอปิดเครื่องไปเลย ทินเทพแนะให้รีบรักษาตัวให้หายก่อนดีกว่า ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่จะได้ไป