นางทิพย์
ตอนที่ 10
ครั้นกลับถึงร้านขายของเก่า รวิปรียาโทร.หาคุณหลวงไพรัช เล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าตอนที่เธอไปถึงภาธรถูกยิงแล้ว สภาพมือปืนที่ยิงภาธรดูแล้วเหมือนถูกทำให้ตาย คุณหลวงเดาออกทันทีว่าเธอสงสัยผีเจ้าฟ้าทิพฉายเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการตายของมือปืน เธอยอมรับว่าใช่
“วันนี้ทิพฉายมาที่โรงพยาบาล มีใครบอกเขาหรือเปล่าคะว่าภาธรถูกยิง”
“ตาว่า...ไม่มี”
“แสดงว่าวันนี้ทิพฉายรู้ว่าภาธรจะถูกยิง ทิพฉายถึงเป็นคนช่วยภาธร” เล่าจบรวิปรียาวางสาย คุณหลวงนึกย้อนไปถึงตอนกำลังคุยกับทรงศิริแล้วผีเจ้าฟ้าทิพฉายขอตัวออกไปที่ท่าน้ำ
“คนเคยผูกพันกันมา นานแค่ไหนก็ต้องได้ช่วยเหลือกันอีก” คุณหลวงหน้าเครียดที่ผีเจ้าฟ้าทิพฉายตามติดภาธรไม่ยอมปล่อย ส่วนรวิปรียาวางสายจากคุณหลวง จะเดินขึ้นข้างบน สินีวาลีปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
“ทิพฉายรักภาธร รักที่ฝังอยู่ในจิตไม่ว่าอีกนานแค่ไหน ทิพฉายจะไม่มีวันแยกจากภาธร”
รวิปรียาหันหลังเดินหนี ไม่อยากให้สหายรักเห็นน้ำตา...
ในเวลาเดียวกันที่บ้านทรงศิริ ชาลีไม่พอใจมากที่ป่านนี้แล้วยังตามตัวปริตตาไม่ได้แถมไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน ทรงศิริเล่าว่าตอนเสร็จจากไปบ้านคุณหลวงไพรัช หลานสาวแยกตัวไปต่างหากไม่ได้บอกว่าไปไหน อีกทั้งมือถือก็ติดต่อไม่ได้ สารัชเริ่มเป็นกังวล แนะให้ไปแจ้งตำรวจไว้ก่อน
“ไม่ต้องแจ้ง แค่เรื่องทิศาตายนี่ก็มีชื่อฉันไปเกี่ยวในสื่อแล้ว ถ้ายังมีหลานสาวหายไปอีกคน สื่อมันจับแพะชนแกะ โยงมั่วแน่ๆ” ชาลีเสียงเครียด ทรงศิริไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน ที่สำคัญไม่มีใครรู้สักหน่อยว่าปริตตาทำนายล่วงหน้าว่าทิศาจะตาย ชาลียืนยันห้ามใครแจ้งความเด็ดขาด ทรงศิริหันไปเรียกประภาพรรณซึ่งกลายเป็นวัวสันหลังหวะถึงกับสะดุ้งโหยงแทบตกเก้าอี้
“โทร.ตามปริตตา โทร.ทุก 10 นาที โทร.จนกว่าปริตตาจะรับ”
ประภาพรรณลนลานรับคำ วิวรรณอยากรู้ว่างานศพทิศาจะให้จัดการอย่างไร ทรงศิริให้ปล่อยเป็นหน้าที่
ลูกเมียของเขาไปไม่เกี่ยวกับเรา ประภาพรรณถึงกับหน้าเสียเมื่อรู้เรื่องทิศามีลูกเมียแล้วแต่ต้องซ่อนความรู้สึกไว้
วิวรรณเองก็ตกใจเช่นกัน นี่เขามีลูกมีเมียแล้วหรือ
“มี เมียกับลูกอยู่บ้านนอก” ชาลีเสริม วิวรรณยิ่งฟังยิ่งงงแล้วกิ๊กที่แทงทิศาตายหึงผู้หญิงที่ไหน ประภาพรรณทนฟังต่อไปไม่ไหวลุกพรวดขึ้น ขอตัวไปโทร.หาปริตตาก่อนแล้วเดินลิ่วออกไปเลย อรณีมองสารัชสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาจับมือเธอมากุมไว้ ปลอบว่าไม่ต้องเป็นกังวลไป เดี๋ยวลูกก็ติดต่อมา
ooooooo
ผีเจ้าฟ้าทิพฉายในร่างปริตตาไปค้างที่เรือนไทยทรงขนมผิง ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นฟ้าแลบแปลบปลาบท่ามกลางความมืด พลันภาพในอดีต
