นางทิพย์

“ความรู้สึกมั้งคะ ความรู้สึกว่าทุกอย่างที่เป็นของฉันไม่ว่านานแค่ไหน มันก็ต้องเป็นของฉัน” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายมองสบตาภาธรอย่างมีความนัย ทันใดนั้นไม้คานเก่าผุร่วงลงมา เขารีบคว้าร่างเธอหลบ ทั้งคู่เซล้มลงไปด้วยกัน เธออยู่ในอ้อมแขนของเขา โลกทั้งใบเหมือนหยุดนิ่ง...

ระหว่างทินเทพขับรถพารวิปรียากับวิญญาณปริตตามุ่งหน้าไปหนองพราย ผีสมชายปรากฏร่างขึ้นขวางหน้ารถ ทินเทพตกใจหักหลบรถเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ข้างทาง แอร์แบ็กดันร่างของทั้งคู่เอาไว้ไม่ให้กระแทกกับคอนโซลรถ เขาหมดสติส่วนรวิปรียายังรู้สึกตัวค่อยๆปลดเข็มขัดนิรภัยลงจากรถจะไปหาคนมาช่วย

ผีสมชายขวางไว้ เธอไม่มีพลังของเทพจึงต้องถอยกรูด มันพุ่งผลักร่างเธอกระเด็นแล้วตามเข้าไปจะซ้ำ

วิญญาณปริตตาเข้ามาจับมันเหวี่ยงกระแทกต้นไม้ ต่อว่ามันว่าทำแบบนี้กับพี่ทินได้อย่างไร ผีสมชายประกาศกร้าวว่าไม่ใช่คนของบ้านสีหมนตรีอีกแล้ว เจ้านายของมันคือเจ้าฟ้าทิพฉาย จากนั้นทั้งคู่ต่างใช้พลังต่อสู้กัน วิญญาณปริตตาบอกรวิปรียาให้ไปห้ามภาธรไม่ต้องห่วงทางนี้ ตนจะช่วยพี่ทินเอง...

ในเวลาเดียวกัน ผีเจ้าฟ้าทิพฉายมองภาธรที่ตระกองกอดตัวเองไว้

“คุณเคยสัญญา ถึงตอนนี้คุณจะลืมไปแล้วแต่ฉันไม่มีวันลืม ฉันจะไม่หนีคุณไปไหน ถ้าคุณอยากรู้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ในร่างนี้ได้อย่างไร อย่าใช้เหตุผล ใช้หัวใจคุณหาคำตอบดูสิภาธร”

ด็อกเตอร์หนุ่มนิ่งคิดไปอึดใจ ก่อนจะบอกว่ารักเธอ ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มดีใจ แต่ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อเขาเอ่ยคำว่าเคยรักเธอตามออกมา เธอทักท้วงตอนนี้เขาก็ยังรักเธออยู่ ภาธรมองไม่แน่ใจ

“เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ ไม่มีใครมาแยกเราจากกันได้ คุณสัญญาว่าคุณยกให้ฉันทั้งร่างกายทั้งหัวใจ แค่คุณบอกว่าจะอยู่กับฉัน...บอกสิภาธร เราจะอยู่ที่นี่ด้วยกัน คุณจะอยู่กับฉันตลอดไป” คำพูดของผีเจ้าฟ้าทิพฉาย บวกกับความใกล้ชิดทำให้ภาธรหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก...

วิญญาณปริตตาสู้ผีตายโหงอย่างสมชายไม่ได้ถูกจับทุ่มลงไปกองกับพื้น ทินเทพพุ่งมาด้านหลังกระแทกร่างผีสมชายที่เป็นเงาดำๆเซถลา ครั้นมันหันหน้ามาเขาตกใจแทบช็อก

“สมชาย...แกตายไปแล้ว”

ผีสมชายหายตัววับไป ทินเทพเห็นวิญญาณปริตตากองอยู่กับพื้นดีใจมากโผเข้าไปกอด เธอมองข้ามไหล่เขาไปด้านหลังเห็นผีสมชายร้องเตือนให้ระวังแต่ไม่ทันผีสมชายคว้าไม้แถวนั้นฟาดใส่ทินเทพล้มตึง

ooooooo

ก่อนภาธรจะให้คำมั่นว่าจะอยู่กับผีเจ้าฟ้าทิพฉายซึ่งจะผูกมัดตัวเองไปตลอดกาล รวิปรียาพรวดพราดเข้ามาห้ามไว้ทัน  เขาปล่อยผีเจ้าฟ้าทิพฉายจากอ้อมกอด เธอไม่พอใจมองศัตรูหัวใจแทบจะเผาให้มอดไหม้