นางบาป

ที่รินร่ำลาปาลกับแม่เพราะไม่มั่นใจว่าการตัดสินใจให้ผีหยดสิงร่างครั้งนี้ ตัวเองจะได้กลับมาครอบครองร่างตัวเองอีกหรือเปล่า เพราะคราวที่แล้วเกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อตัดสินใจลงไปแบบนั้นแล้ว รินตรงไปที่ห้องใต้ดินของเรือนวนาเทพ บรรยากาศยามดึกที่เงียบสงัดชวนขนหัวลุกไม่น้อย

ผีหยดใช้มีดพร้าในมือขีดวันเพิ่มอีกหนึ่งวัน

หนึ่งวันที่ตัวเองถูกจองจำไว้ในห้องนี้ เสียงฝีเท้ารินที่เดินใกล้เข้ามาทำให้ผีหยดหยุดกึก อึดใจประตูห้องเปิดออก รินก้าวเข้ามากวาดตามองไปรอบๆ

“หยด เธออยู่ไหน ฉันมาตามที่เธอขอร้องแล้ว ออกมาเถอะฉันจะยอมทำตามที่พวกเธอขอร้อง บ่วงเวรบ่วงกรรมทุกอย่างจะได้หมดสิ้นกันสักที”

“แม่ริน แม่รินมาหาฉันรึ” ผีหยดปรากฏตัวขึ้นตรงหน้ารินแต่มองไม่เห็น

“ใช่ ฉันมาตามที่หยาดขอร้อง ฉันมาเพื่อแม่ของเดือน มาเพื่อช่วยพี่ณุและเธอ เธอสัญญากับฉัน

ได้ไหมว่าถ้าฉันให้เธอยืมร่างแล้ว ทุกอย่างจะจบลง”

“บ่าวสัญญาเจ้าค่ะ หากแต่แม่รินช่วยถอดพระออกก่อนได้รึไม่”

รินทำตามเสียงผีหยดบอก ถอดพระเครื่องจากคอวางไว้บนตู้ ผีหยดยิ้มย่อง หลอกให้เธออยู่ห่างๆพระที่ถอด ครั้นพ้นรัศมี ผีหยดที่ทำทีเรียบร้อยเมื่อครู่ หัวร่อเสียงลั่นที่หลอกรินสำเร็จ เสียงหัวเราะอันน่าสะพรึง ทำให้รินถลาไปหยิบพระ ผีหยดกระชากมือไว้ไม่ให้ไป แล้วท่องคาถาโบราณ

“จิตกูกายกู จิตกูกายกู ตายเอาไปไม่ได้ ฟื้นเอาไปไม่ได้ ตายเอาไปไม่ได้ ฟื้นเอาไปไม่ได้”

เสียงฟ้าคำรามกึกก้องเหมือนตอบรับคาถาของหยด ลมพัดแรงข้าวของในห้องใต้ดินกระจัดกระจาย ผีหยดยังคงท่องคาถาไม่หยุด สิ้นเสียงท่องคาถา ร่างของผีหยดทอแสงสีเขียวออกมาจากตัว แล้วห่อหุ้มร่างรินกับร่างผีหยดไว้ด้วยกัน เลือดสีคล้ำไหลทะลักออกจากตาสองข้างของผีร้าย ทันทีที่แสงสีเขียวคลุมร่างทั้งคู่สนิท รินทรุดลงไปกองกับพื้น ครั้นลืมตามองอีกที ไม่ใช่แววตาของ รินคนเดิม

ooooooo

เดือนกำลังดูแลเช็ดหน้าตาให้ยุพดีที่ยังคงไม่ได้สติโดยมีผีหยาดเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง ผีหยดในร่างรินเดินเข้ามา เดือนแปลกใจทำไมถึงมาเช้านัก ผีหยดอ้างเป็นห่วงเดือนกลัวไม่มีเพื่อน ผีหยาดดีใจมาก

“แม่ริน แม่รินยอมมาที่บางบาปแล้วนี่ แม่รินได้ยินฉันรึไม่ แม่รินได้โปรดไปหาพี่หยด” ผีหยาดเข้าไปใกล้ๆรินถึงได้รู้ว่าผีหยดอยู่ในร่างรินแล้ว ดีใจแทบโดดตัวลอย เข้าไปเกาะเตียง

“แม่...แม่จ๋า นี่พี่หยดจ้ะ พี่หยดจริงๆ พี่หยดออกมา เยี่ยมแม่ได้แล้วนะ แม่ดีใจรึไม่” ผีหยาดมองผีหยดในร่างรินอย่างมีความหวัง ผีหยดไม่สนใจใครเดินเข้าหายุพดีที่ยังนอนนิ่งบนเตียง...

ทางฝ่ายปาลมาถึงหน้าห้องพักของรินตรงเวลาตามที่นัดกันไว้ เคาะประตูเรียกอยู่นานสองนานไม่มีใครเปิดรับ ลองโทร.หารินก็ติดต่อไม่ได้ เริ่มเป็นกังวล จึงโทร.ถามวิษณุว่าเห็นรินบ้างไหม ก็ไม่ได้ความอะไร...