นางบาป

ผีหยาดขอตัวไปดูแลแม่ก่อนแล้วเดินผ่านประตูห้องใต้ดินออกไป ผีหยดคร่ำครวญว่าอยากไปกราบเท้าแม่ด้วยแต่ไม่มีวาสนา ผีหยาดขอให้พี่สาวอดใจรอหน่อย คุณพระรับปากแล้วว่าจะไปขอร้องรินให้ และตนเชื่อว่าเธอจะยอมช่วยพี่แน่ๆ ผีหยดบีบน้ำตาน่าสงสาร

“ใจข้ามันเจ็บเสียเหลือเกินอีหยาด คนเลวๆอย่างข้าคงได้แต่นั่งดูแม่ตายให้ช้ำใจเสียตรงนี้ บาปกรรมที่ข้าทำคงจักตามติดข้าไปอีกนานหลายชาติภพ หากข้าไม่ได้กราบขอให้แม่อภัยข้าเสียแต่ตอนนี้” ผีหยดซบหน้ากับเข่าตัวเองร้องไห้แต่ปากยิ้มชอบใจที่ผีหยาดหลงเชื่อคำลวง...

ที่บริษัทเบญจกายแปลง วิษณุยังคงขอร้องรินให้ผีหยดสิงร่าง หากทุกอย่างจบ ผีหยดจะได้ไปเกิดและแม่เยื้อนก็อาจจะฟื้นขึ้นมา ปาลโกรธควันแทบออกหูนี่ไม่ใช่เรื่องที่จะขอกันได้ รินเห็นท่าทางของเขาแล้วตกใจไม่คิดว่าจะโกรธขนาดนี้ พยายามดึงแขนให้ได้สติแต่ไร้ผล

“ผมไม่เชื่อ คนอย่างผีหยดไม่มีทางกลับตัวกลับใจได้แน่ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้รินทำ...หรืออย่างน้อยพี่ก็ไม่ควรพูดออกมาให้รินลำบากใจ”

“พี่ขอโทษนะ พี่เข้าใจว่าปาลห่วงริน พี่เองก็ยอมให้หยดสิงรินไม่ลงหรอก พี่แค่ไม่รู้จะปรึกษาใคร ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากพี่...พี่ทำให้หลายคนต้องเสียใจ หยาดต้องตายหยดก่อกรรมทำเวรและสุดท้าย ตัวพี่ก็รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับใครไม่ได้ รักผู้หญิงคนไหนไม่ได้อีกเลย ไม่ว่าจะเป็นเดือน ฝน หรือว่าริน”

จังหวะนั้น เดือนโทร.มาตามวิษณุให้ไปที่โรงพยาบาล เขาวางสายแล้วหันมาทางริน “พี่ไปหาเดือนก่อนนะ ไม่ต้องคิดมากนะเดี๋ยวทุกอย่างมันก็คงเรียบร้อยเองแหละ...พี่ไปนะปาล”

ปาลอึกอักทำหน้าไม่ถูก ครั้นวิษณุไปแล้ว เขาขอให้รินรับปากจะไม่ยอมทำตามที่วิษณุขอร้อง เธอยืนยันจะไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาด เรื่องนี้มันมากเกินไปสำหรับเธอ ชีวิตเธอยังมีพ่อ มีแม่และก็มีปาลให้ห่วง

“งั้นสัญญากับผมนะไม่ว่าใครจะขอร้องยังไงคุณจะไม่พาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอันตรายนะริน”

“ฉันสัญญา” รินยกมือขึ้นทำไฮไฟว์ ปาลไฮไฟว์ตอบ แล้วไม่ยอมให้เธอเอามือออกกุมไว้อย่างนั้น บอลเข้ามาเห็นพอดี ทั้งคู่รีบกลบเกลื่อนว่ายุงเยอะกำลังช่วยกันตบยุง บอลถามหาพี่ณุไปไหน สงสัยลืมนัดพี่สามคุยเรื่องเพลง พี่สามมารอแล้ว เขาโทร.บอกพี่ณุแล้วแต่พี่ณุบอกให้พี่รินเป็นคนจัดการไปเลย

“ได้ๆ...งั้นเดี๋ยวคุณกลับไปก่อนได้นะ ฉันขออยู่ฟังเพลงละครก่อน...ไปบอลไปช่วยกันฟัง”

“เฮ้ย พี่ผมเร่งตัดตอนสิบอยู่เนี่ย ให้พี่ปาลไปช่วยแทนนะ น่าจะช่วยพี่ได้ดีกว่าผมอีก”...