นางบาป

ยุพดีตื่นจากภวังค์มองหมอกำลังสาละวนผ่าตัดช่วยชีวิตตัวเอง ก่อนหันมาขอให้ผีหยาดยกโทษให้ ท่านฆ่าพี่สาวของผีหยาด ฆ่าลูกแท้ๆของตัวเอง ผีหยาดปลอบว่าที่แม่ทำไปเพราะพลั้งเผลออย่าโทษตัวเองเลย ยุพดียังคงโทษตัวเองถ้าไม่ใช่เพราะตนพลั้งปากสาปหยด วิญญาณของเธอคงไม่ทุกข์ทรมานและตามจองล้างจองผลาญทำร้ายทุกคนอย่างนี้ แล้วมองร่างของตัวเองบนเตียงผ่าตัดเห็นสัญญาณชีพเริ่มเต้นช้าลง

ooooooo

ปาลค่อยๆฟื้นคืนสติรู้สึกเจ็บที่หัวเอามือแตะดูพบว่ามีเลือดเปรอะจากถูกโคมไฟกระแทก ครั้นมองไปในห้องพระไม่เห็นรินอยู่ในนั้น รีบวิ่งตามหาพบเธออยู่ในครัวพยายามเอามีดตัดเชือกที่มัดมือออกโดยไม่สนใจว่ามีดเฉือนโดนเนื้อเลือดไหล เขาโวยวายลั่น

“คิดจะทำอะไรของคุณ รินเขาเจ็บนะ...รินคุณเป็นอะไรไหม” ปาลพยายามพูดกับรินที่อยู่ในร่างที่ผีหยดสิง พลางเข้าไปแย่งมีดจากมือ แล้วรวบตัวรินไปที่ก๊อกน้ำเปิดน้ำล้างแผลให้

“ริน ผมทำแผลให้คุณนะ” ปาลพยายามสื่อสารกับรินในร่างที่ถูกหยดสิงอย่างมีความหวัง

“เอ็งรักอีนี่มากรึ”

“ถึงผมตอบไปคนอย่างแม่หยดจะเข้าใจอะไร”

ผีหยดโวยวายทำไมตนจะไม่รู้จักความรัก ชีวิตและหัวใจของตนยกให้คุณพระมาชั่วกาล ปาลเถียงว่านั่นไม่ใช่ความรัก เพราะความรักจะต้องไม่ทำให้คนที่เรารักทุกข์ใจ ความรักที่เอาแต่ทำร้าย คิดถึงแต่ตัวเองจะเรียกว่าความรักได้อย่างไร ขนาดแม่ตัวเองผีหยดยังคิดจะฆ่า

“แม้แต่คุณพระที่แม่หยดบอกว่ารักหนักหนา รู้บ้างไหมว่าที่พี่ณุต้องป่วยเข้าโรงพยาบาลก็เพราะแม่หยด”

“คุณพระไม่สบายรึ เป็นอะไรหนักหนามากไหม คุณพระอยู่ที่ไหนเอ็งพาข้าไปที”

ปาลต่อรองหากพาไปหาคุณพระ ผีหยดต้องคืนร่างรินให้เขา เธอไม่คืนเพราะจะใช้ร่างนังนี่ครอบครองคุณพระ เขาสงสารเธอเพราะรู้ดีว่าวิษณุไม่ชอบผู้หญิงแต่ไม่รู้จะบอกอย่างไร ได้แต่บอกว่าเธอไม่มีทางได้สิ่งที่ปรารถนา เธอไม่เชื่อเพราะมั่นใจว่าคุณพระรักเธอ

“เอาล่ะพรุ่งนี้ฉันจะพาแม่หยดไปหาคุณพระแล้วถ้าแม่หยดได้รู้สิ่งที่แม่หยดควรรู้ ฉันเชื่อว่าแม่หยดจะยอมคืนร่างรินให้ฉัน” ว่าแล้วปาลเดินไปหยิบยาเม็ดหนึ่งจากตู้ยามาให้ผีหยดพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว บอกให้กินยาเม็ดนี้ เพื่อให้รินได้พัก อีกอย่างจะได้มั่นใจว่าผีหยดจะไม่ยืมร่างนี้ไปทำอะไรบ้าๆอีก ทีแรกผีหยดลังเล สุดท้ายก็ยอมกินยา ปาลหยิบมือถือขึ้นมาไลน์หาวิษณุ

“ผมคิดว่าตอนนี้ทางเดียวที่จะทำให้ผีหยดยอมแพ้เรื่องทั้งหมด คือการรู้ความจริงเรื่องของพี่ที่ไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนได้” วิษณุอ่านไลน์จบพอดีตอนที่ต้นเปิดประตูห้องพักฟื้นเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆ

“ผมออกไปซื้อข้าวต้มปลาร้านที่พี่ชอบมาให้”