นางบาป

วิษณุขอบใจเขามาก พรุ่งนี้ให้เขาชวนกิฟท์มาที่นี่หน่อย ตนมีเรื่องที่ต้องจัดการให้จบๆ พรุ่งนี้กิฟท์จะได้รู้เรื่องราวชีวิตของเธอ และพรุ่งนี้ทุกคนจะได้รู้ทุกอย่างและเข้าใจในเหตุผลของเขาทั้งหมด...

ไม่นานนักยานอนหลับก็ออกฤทธิ์ รินหลับไม่รู้เรื่อง ปาลเห็นเธอหลับสนิท คลายเชือกที่มัดมือออกเห็นรอยเชือกรัดก็สงสารจับใจ แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อวานตอนไปส่งเธอที่ห้องพัก เธอโผกอดเขาแถมพูดจาแปลกๆ ปาลเพิ่งถึงบางอ้อ ที่แท้เธอตั้งใจจะลาเขาเพราะตัดสินใจให้ผีหยดยืมร่างนี่เอง

“คุณเคยบอกว่าเวลาผมยิ้มแล้วเรื่องแย่ๆก็จะหมดไป ตอนนี้ผมยิ้มให้คุณแล้วนะริน กลับมาหาผมนะริน” ปาลมองรินอย่างหมดหวัง กอดร่างเธอที่นอนนิ่งไว้แน่นราวกับกลัวจะหายไป...

ที่ห้องโถงชั้นล่าง แม่ปุกเข็นกระเป๋าเดินทางเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี เดินเลยเข้าไปในครัวจะรินน้ำดื่มแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเลือดหยดเป็นทาง เป็นห่วงลูกชายขึ้นมาทันที วิ่งพรวดขึ้นไปที่ห้องนอนของเขาเห็นเขานอนกอดรินอยู่บนเตียงก็งงมากว่าเกิดอะไรขึ้น ปาลรู้สึกตัวตื่นพอดี เห็นแม่มองอยู่ก็ตกใจ ครู่ต่อมา ปาลตามแม่ลงมาที่ห้องครัว แม่ปุกไม่รอช้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่อยากให้แม่กังวลใจก็เลยแต่งเรื่องว่า

“ไม่มีอะไรครับแม่ คือผมชวนรินเขากินข้าวน่ะครับ เห็นแม่บอกจะกลับมะรืน ผมเลยไม่ได้แจ้งก่อน”

แม่ปุกชี้ไปที่รอยเลือดบนพื้นนั่นคืออะไร ปาลโกหกว่า รินทำมีดบาดตอนทำกับข้าวก็เลยเพลียๆเขาจึงบอกให้นอนพักก่อน จัมโบ้ที่หมอบอยู่ข้างๆวิ่งขึ้นบันไดไปนั่งอยู่หน้าห้องปาลก่อนจะหอนโหยหวนชวนขนลุกแถมตะกุยประตูอีกต่างหาก ปาลขอตัวไปดูมันก่อน แล้ววิ่งปรู๊ดขึ้นบ้าน แม่ปุกมองตามรู้ทันว่าลูกโกหก

ooooooo

แม่ปุกโทร.ไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่รินฟังแต่เช้ารวมทั้งที่เจอรอยเลือดหยดทั่วครัว แม่รินเป็นกังวลจะขึ้นมากรุงเทพฯวันนี้เดี๋ยวนี้เลย แต่แม่ปุกห้ามไว้ เตือนว่าอย่าเพิ่งตื่นตระหนกไป รับปากจะดูแลรินให้เอง

“ถ้าปาลทำอะไรหนูรินก็ดีจะได้รีบๆจับแต่งเลยไง...แค่นี้ก่อนนะลงมากันแล้ว”

ปาลลากรินลงมาด้วยโดยทั้งคู่ยังอยู่ในชุดเมื่อวาน กลัวแม่จะจับได้ว่านั่นไม่ใช่ริน “แม่ครับเดี๋ยวผมจะพารินเขาไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลหน่อย อยากรบกวนยืมชุดแม่ให้รินได้ไหมครับ พอดีรินเขาไม่ได้เอาชุดมา”

ทันทีเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ทั้งปาลและรินรีบร้อนออกจากบ้านโดยมีแม่ปุกมองตามสงสัย...