มธุรสโลกันตร์

“เธอก็รู้ใช่ไหมพิกุลว่าฉันไม่อยากให้มันผิดแผน”

“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ยังไงเธอก็เป็นเมียพี่ผาไปแล้ว ส่วนฉัน...”

พูดไม่ทันจบก็หุบปากฉับ ยังทำใจไม่ได้จะบอกใครว่าวันนั้นตัวเองก็นัวเนียกับก้องไม่น้อย ต้องรีบตัดบท

“ไม่มีอะไร ฟ้าคงลิขิตมาแล้วให้ฉันเป็นได้แค่น้องสาวของพี่ผา เพราะถ้าพี่ผาคิดกับเธอแค่นางบำเรอชั่วคราว ใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นพวกตำรวจ เขาคงไม่สั่งให้ฉันเอาใจใส่เธอขนาดนี้หรอก”

เพชรน้ำผึ้งนิ่วหน้าไม่เข้าใจ พิกุลก็ไม่อธิบายแต่พาอีกฝ่ายไปลานป่าไผ่ เห็นพวกชาวบ้าน เมียกับลูกๆสมุนของภูผากำลังเตรียมการแสดงลิเก โดยมีแค่แคร่กับผ้ากั้นฉากหลังผืนเดียว

“ลิเกงั้นเหรอ นี่หมายความว่ายังไงพิกุล แต่ละคนนั่นก็เป็นครอบครัวลูกน้องพี่ผาทั้งนั้นเลยนี่”

“ใช่ พี่ผาบอกว่าเธอเบื่อไม่อยากคุยกับจิ้งจกแล้ว ก็เลยให้ฉันจัดลิเกให้เธอดู”

“พี่ผาเป็นคนสั่งงั้นหรือ”

พิกุลไม่ตอบคำถามนั้น เพชรน้ำผึ้งเลยคิดถึงคำพูดทิ้งท้ายของเขาก่อนออกไปหาเสือผัน ตอนนั้นเธอแกล้งเรียกร้องอยากทำโน่นทำนี่ราวกับอยู่พระนครจนเขาทำหน้าเบื่อ ไม่คิดเลยว่าเขาจะใส่ใจและจำได้

“แล้วทำเป็นบอกไม่เคยแพ้มารยาผู้หญิง...ผู้ร้ายปากแข็งตัวจริงเลยนะเนี่ยพี่ผา”

เพชรน้ำผึ้งพึมพำขำๆ อดปลื้มความปากร้ายใจดีของเขาไม่ได้ ก่อนตื่นจากภวังค์เมื่อพิกุลโพล่งถาม

“น้ำผึ้ง...เคยดูลิเกไหม”

“ไม่จ้ะ...ส่วนใหญ่ฉันจะไปโรงภาพยนตร์หรือไม่ก็ชมละครร้องที่โรงละคร”

“ที่นี่ไม่มีหรอก มีแต่พวกลูกน้องพี่ผาที่เมื่อก่อนเคยอยู่คณะลิเก แล้วถูกเจ้าของคณะเอารัดเอาเปรียบจนทนทำอาชีพสุจริตไม่ได้ ต้องอพยพครอบครัวมาเป็นโจรแทน”

จบคำพิกุล เพชรน้ำผึ้งก็มองชาวลิเกในคราบโจรอึ้งๆ เห็นท่าทางตั้งอกตั้งใจแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้

“ฉันอยากดูจ้ะพิกุล เคยได้ยินคนรับใช้ที่บ้านคุยกันว่าลิเกสนุกอย่างนั้นอย่างนี้ จะได้ดูจริงๆก็วันนี้แหละ แล้วจะเล่นเรื่องอะไรกันเหรอจ๊ะ...”

ooooooo

ภูผาถูกเสือผันเรียกคุยเพื่อมอบหมายภารกิจสำคัญจับตัวหนอนบ่อนไส้ ผจงไม่รู้แต่คาดเดาเองว่าน้องชายอาจคิดไม่ซื่อเลยถูกพ่อเรียกทำโทษ

แต่การคาดเดาของผจงก็ไม่เป็นจริง ภูผาไม่ถูกพ่อทำโทษ ส่วนเขาถูกพ่อเรียกคุยเป็นคนต่อมา พร้อมเปิดกรุเก่าๆให้เห็นธงสีแดงคล้ำ มีสัญลักษณ์ยันต์แปดทิศ ตรงกลางเป็นรูปเสือคาบดาบ

ผจงเบิกตาโพลง “เสือคาบดาบบนยันต์แปดทิศ...สัญลักษณ์บนธงนี่มัน...”

“ใช่...ภาคีพยัคฆ์ดำ พรรคพวกเก่าและสหายของข้าที่รวมตัวกันเป็นภาคีโจร คอยช่วยเหลือและปกป้องกันก่อนที่ต่างคนจะแยกย้ายไปดูแลพื้นที่ตัวเอง”