มธุรสโลกันตร์

“พี่เทพไม่ต้องห่วงนะคะ น้ำผึ้งดูแลตัวเองได้ น้ำผึ้งจะอดทนและเข้มแข็ง จะไม่คิดหนีอีก แต่จะพยายามเก็บข้อมูลของพวกนั้นทุกคน ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่น้ำผึ้งจะหาทางส่งข้อมูลให้ตำรวจ การตายของพี่เทพจะไม่สูญเปล่า”

ภาพเผ่าเทพเลือนหายไปแล้ว เพชรน้ำผึ้งตะโกนเรียกหา ก่อนสะดุ้งตื่นแล้วพบว่าทุกอย่างเป็นแค่ฝัน

เพชรน้ำผึ้งถอนใจยาว ทบทวนเรื่องราวในฝัน โดยเฉพาะความตั้งใจของตนจะชดเชยความตายของคู่หมั้นหนุ่มด้วยการสืบหาข้อมูลของพวกเสือผันไปบอกพวกตำรวจ

พลันหม่อมหลวงสาวก็กรีดร้องลั่นบ้านเมื่อเห็นสภาพตัวเองเต็มตา...ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น!

ภูผาสะดุ้งตื่น คว้าปืนพกตามสัญชาตญาณ ก่อนได้หัวเราะลั่นเมื่อเห็นเมียกำมะลอไปยืนแอบที่มุมห้อง

“ไปยืนหลบมุมทำไม ทำอย่างกับเพิ่งครั้งแรกงั้นแหละ”

“ยังจะพูดอีก เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็รีบออกไปเลย ไปได้แล้ว!”

“โธ่เมียจ๋า...วันนี้ไม่ได้มีอะไรต้องทำมากมาย เรามาต่ออีกสักรอบดีกว่าไหม”

จบคำถามหื่นๆเพชรน้ำผึ้งก็ขว้างของใส่ อาละวาดที่เขาฉวยโอกาสกับเธออีกแล้ว ภูผาไม่ยี่หระ สวมบทบาทโจรปล้นสวาทแกล้งเย้าเธอว่าเร่าร้อนไม่แพ้กันเพราะฤทธิ์น้ำเมา

เพชรน้ำผึ้งหัวเสียที่โดนยั่วประสาทแต่เช้า กระนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมรับแบบไม่มีทางเลือกเพราะเชื่อสนิทว่าตนตกเป็นเมียภูผา

แล้วจริงๆ

ooooooo

ระหว่างที่ภูผากับเพชรน้ำผึ้งมียามเช้าอันวุ่นวาย ผจงต้องตื่นจากฝันหวานเพราะเสือผันไปปลุกและลากคอมาคุยด้วยที่บ้าน ผจงยกมือลูบท้องตัวเองที่ถูกพ่อถีบเบาๆ บ่นไม่เต็มเสียงนัก

“ถ้าพ่ออยากให้รางวัล เรียกฉันมาดีๆก็ได้”

“งานนั่นเอ็งอาจจะทำให้ข้าพอใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องได้รางวัล เอามีดอาคมของข้าคืนมา”

“คืนทำไม ฉันนึกว่าพ่อจะให้ฉันไว้เลย”

“ของของข้า ถ้าข้ายังไม่ตายก็อย่าหวังว่า

คนอื่นจะได้มันไป”

“ของของพ่อ ไม่ได้หมายความแค่มีดเล่มนี้เล่มเดียวใช่ไหม”

เสือผันไม่ตอบแต่ยื่นมือมารอรับมีด ผจงส่งคืนแบบเสียไม่ได้

“ฉันเป็นลูกคนโตของพ่อ เรื่องฝีมือฉันอาจไม่เท่าไอ้ผา แต่ผลงานที่ไพรวารีก็พิสูจน์ให้พ่อเห็นแล้วว่าฉันมีคุณสมบัติเป็นหัวหน้าที่นี่ได้”

“กูยังไม่ทันตายมึงก็คิดเรื่องนี้แล้วเหรอ”

“คือฉัน...ฉันไม่ได้จะแช่งพ่อนะ ฉันเป็นลูกชายคนโตฉันก็ต้องคิดเผื่อไว้”

“มึงอ้าปากทีกูก็รู้ความคิดมึงหมด มึงยัง

ไม่ต้องคิด เรื่องนั้นกูต่างหากที่ต้องเป็นคนคิด!”