ตอนที่ 6
เพชรน้ำผึ้งเมามากแต่พยายามประคองสติที่เหลือน้อยนิดไปลอบฆ่าผจง ภูผาเห็นหม่อมหลวงสาวหายไปฉี่นานก็ตามไปดู ทันเห็นเธอเงื้อมือจะแทงผจงจากด้านหลัง!
ภูผาไม่รอช้าถลาไปจับมือหม่อมหลวงสาวแล้วลากกลับบ้าน เพชรน้ำผึ้งโมโหมาก สะบัดตัวออกและกัดมือเขา
“โอ๊ย! นี่ฉันพยายามช่วยเธอไว้นะ”
“ช่วยฉันหรือว่าช่วยพวกเดียวกันแน่”
“หายเมาแล้วใช่ไหมถึงได้กล้าทำแบบนี้”
“สติที่ฉันยังมีอยู่มันคือความแค้น ความแค้นที่คนอย่างพี่ไม่มีวันเข้าใจ!”
พูดจบก็ร้องไห้โฮ คับแค้นใจที่ต้องทนอยู่แบบนี้ ภูผาถอนใจยาว รู้ดีว่าเธอเสียใจแค่ไหนเรื่องเผ่าเทพ
“แสดงว่าที่ยอมมานั่งกินเหล้ากับพวกนั้น
ก็เพราะต้องการให้เป็นแบบนี้”
“ใช่! ทุกคนที่อยู่รอบๆตัวฉันตอนนี้คือคนที่สมรู้ร่วมคิดกันฆ่าพี่เทพ แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้เลย ยิ่งฉันมองตาพวกนั้น ฉันก็ยิ่งสงสารพี่เทพ ฉันไม่อยากให้การตายของเขาสูญเปล่า”
ภูผาสะท้านใจอย่างบอกไม่ถูก อดไม่ได้จะถามวัดใจเธอ “หมายความว่าถ้ามีโอกาส เธอก็จะทำกับฉันเหมือนที่จะทำกับพี่ผจง เพราะฉันก็มีส่วนผิดกับการตายของคู่หมั้นเธอใช่ไหม”
“ฉันไม่รู้ พี่ไม่เหมือนกับคนอื่น ฉันไม่รู้ว่าทำไมเวลาฉันอยู่ใกล้พี่แล้วฉันถึงไม่รู้สึกว่าพี่เป็นโจร”
“แล้วสำหรับเธอฉันเป็นอะไร”
เพชรน้ำผึ้งหน้าแดงก่ำ ตะกุกตะกักเพราะตอบไม่ถูก ภูผาแกล้งถามเซ้าซี้
“บอกมาสิ ถ้าฉันไม่ใช่โจรแล้วฉันเป็นอะไร”
ภูผามองมาลุ้นๆ เกือบได้คำตอบแล้วหากหม่อมหลวงสาวจะไม่อ้วกหมดไส้หมดพุงเสียก่อนเพราะความเมา เสือหนุ่มเซ็งมาก ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยอ้วกของเมียกำมะลอ
“ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเหมือนเธอเลยนะคุณน้ำผึ้ง ถ้าวันนึงฉันต้องตายด้วยน้ำมือเธอขึ้นมา ฉันคงไม่เสียดายชีวิต แต่กลิ่นอ้วกเธอต้องปรับปรุงจริงๆนะ...เหม็นจนอยากอ้วกตามเลย!”
ooooooo
ภูผาฉวยโอกาสตอนเพชรน้ำผึ้งเมา พากลับบ้านและจัดฉากให้เธอเข้าใจอีกครั้งว่ามีค่ำคืนอันเร่าร้อนด้วยกัน เพื่อความปลอดภัยของเธอเองและเพื่อให้แผนลวงเสือผันของเขาได้ผล
เพชรน้ำผึ้งนอนหลับไม่รู้เรื่องเพราะฤทธิ์น้ำเมา กระนั้นก็นอนฝันร้ายถึงเผ่าเทพ คู่หมั้นหนุ่มที่แม้ตนจะไม่รักแต่ไม่เคยคิดอยากให้เขาเป็นอันตรายถึงชีวิต
ในฝันนั้นเผ่าเทพหอบร่างโชกเลือดมาขอโทษที่ช่วยเธอจากพวกเสือผันไม่ได้ เพชรน้ำผึ้งร่ำไห้ด้วยความสงสารคู่หมั้นหนุ่ม รู้สึกผิดมากที่ทำให้เขาต้องเอาชีวิตมาทิ้งแบบนี้